مقاله اثر پیوگلیتازون بر استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوئیدها در موش صحرایی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله اثر پیوگلیتازون بر استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوئیدها در موش صحرایی دارای ۷ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله اثر پیوگلیتازون بر استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوئیدها در موش صحرایی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله اثر پیوگلیتازون بر استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوئیدها در موش صحرایی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله اثر پیوگلیتازون بر استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوئیدها در موش صحرایی :

مقاله اثر پیوگلیتازون بر استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوئیدها در موش صحرایی که چکیده‌ی آن در زیر آورده شده است، در بهار ۱۳۸۹ در مجله دیابت و متابولیسم ایران (مجله دیابت و لیپید ایران) از صفحه ۲۳۵ تا ۲۴۰ منتشر شده است.
نام: اثر پیوگلیتازون بر استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوئیدها در موش صحرایی
این مقاله دارای ۶ صفحه می‌باشد، که برای تهیه‌ی آن می‌توانید بر روی گزینه‌ی خرید مقاله کلیک کنید.
کلمات مرتبط / کلیدی:
مقاله استئوپروز
مقاله گلوکوکورتیکویید
مقاله پیوگلیتازون
مقاله تیازولیدین دیون

چکیده و خلاصه‌ای از مقاله:
مقدمه: گلوکوکورتیکوییدها، شایع ترین علت استئوپروز ناشی از دارو هستند. تیازولیدین دیون ها مانند پیوگلیتازون، آنتاگونیست گلوکوکورتیکوییدها در متابولیسم قند و چربی می باشند و در درمان دیابت ناشی از مصرف گلوکوکورتیکوییدها نیز مصرف می شوند. در برخی مطالعات این داروها باعث کاهش توده استخوانی شده اند. این مطالعه اثر پیوگلیتازون بر استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوییدها را بررسی می کند.
روش ها: ۸۰ سر موش (سن ۱۰ هفته؛ ۴۰ نر و ۴۰ ماده) به صورت تصادفی در چهارگروه قرار گرفتند. گروه :A آمپول متیل پردنیزولون سوکسینات سدیم ۵mg/kg (MMS) سه بار در هفته زیر جلدی، گروه MMS :B و پیوگلیتازون ۳۰mg/kg روزانه خوراکی و گروه :C پیوگلیتازون به مدت چهار هفته دریافت کردند. گروه D به عنوان کنترل بود. در پایان استخوان های مهره کمری، ران و فک جدا شدند و پس از آماده سازی، شاخص های هیستومرفولوژی (ضخامت ترابکول ها و کورتکس، حجم استخوان ترابکولار و کورتیکال) بررسی شدند. تفاوت کمتر از ۰۰۵ معنی دار تلقی شد.
یافته ها: در گروه B نسبت به A، حجم استخوان ترابکولار مهره بیشتر ولی حجم استخوان کورتکس مهره کمتر بود. در گروه B نسبت به گروه D، ضخامت ترابکول ها و کورتکس مهره، ضخامت کورتکس، حجم استخوان ترابکولار و کورتیکال فک کمتر بود. گروه C با D، موش های نر با ماده و شاخص های مختلف استخوان ران در چهار گروه تفاوت معنی داری نداشتند.
نتیجه گیری: در این مطالعه پیوگلیتازون به تنهایی باعث کاهش توده استخوان در هیچیک از نواحی نشد. مصرف همزمان پیوگلیتازون اثر حفاظتی در استخوان ترابکولار مهره داشت ولی استفاده توام این دارو، به طور سینرژیستیک توده استخوانی کورتیکال مهره و فک را کاهش داد .