مقاله سیمای جمعیت کشور

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله سیمای جمعیت کشور دارای ۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله سیمای جمعیت کشور  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله سیمای جمعیت کشور،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله سیمای جمعیت کشور :

سیمای جمعیت کشور
در نگاه دکتر حبیب‌الله زنجانی، عضو هیأت تحریریه <اقتصاد ایران>، جمعیت کشور در سال ۸۵‌ به ۲/۷۲ میلیون نفر خواهد رسید

در قالب برآورد ۲/۹۱ میلیون نفری جمعیت کشور در سال ۱۴۰۰ که یکی از فرضیه‌های مورد قبول در مطالعات جمعیتی به شمار می‌رود، شمار جمعیت ایران در سال ۱۳۸۵ به ۲۵/۷۲ میلیون نفر (۸۷/۳۶ میلیون مرد و ۳۸/۳۵ میلیون زن) بالغ خواهد شد. از این تعداد، ۶۴/۴۶ میلیون نفر – شامل ۰۲/۲۴ میلیون مرد و ۶۲/۲۲ میلیون زن – ساکن نقاط شهری (شامل تعداد شهرهای کشور که از ۶۱۴ شهر در سال ۱۳۷۵ به ۱۰۱۵ شهر افزایش یافته است) و ۶۱/۲۵ میلیون نفر – شامل ۸۶/۱۲ میلیون مرد و ۷۶/۱۲ میلیون زن – ساکن نقاط روستایی خواهند بود. البته بخش قابل‌ملاحظه‌ای از گروه دوم را ساکنان نقاط پیرامونی شهرهای بزرگ تشکیل می‌دهند که نه شهری به شمار می‌روند، نه روستایی. گفتنی است، ارقام یاد شده از داده‌های رسمی سازمان‌های آمارگیری بالاتر است که دلیل آن از یک سو، کم‌شماری تردیدناپذیر خارجیان مقیم کشور به ویژه افغان‌ها و از سوی دیگر، کم‌شماری احتمالی افراد برخی از گروه‌های سنی در سرشماری سال ۱۳۷۵ است که در ارزیابی‌های اولیه به حدود ۲/۱ میلیون نفر بالغ می‌شوند.

نسبت جنسی
جمعیت ایران همواره نسبت جنسی طبیعی(۰۳/۱ تا ۰۷/۱) را حفظ کرده است. این رقم در سال ۱۳۸۵ نزدیک به ۰۴/۱، در جمعیت شهری ۰۶/۱ و در جمعیت روستایی کمی کمتر از ۰۱/۱ خواهد بود. پایین بودن نسبت جنسی در جمعیت روستایی، نتیجه مهاجرت بیشتر مردان نسبت به زنان از آن نقاطی است که نسبت جنسی را در جمعیت شهری کمی افزایش می‌دهد. از این منظر، جمعیت ایران و جمعیت‌های شهری و روستایی آن با هیچ نوع عدم تعادلی مواجه نخواهد بود، ولی تفاوت‌های نسبت جنسی در گروه‌های وسیع‌تر سنی، حاکی از شروع سالخوردگی شدید جمعیت کشور می‌باشد که دگرگونی نسبت جنسی را در سنین ۵۰ تا ۵۹ سال شکل داده است. بر اساس یک قاعده کلی، هرچه سطح توسعه ارتقاء یابد، امید به زندگی رو به افزایش می‌گذارد که این افزایش در سنین بالاتر، برای زنان بیش از مردان است. بدین ترتیب، افزایش امید به زندگی در سنین ۵۰ تا ۵۹ سال منجر به افزایش بیشتر زنان در مقایسه با مردان گشته و نسبت جنسی را کاهش داده است. این جریان در سال‌های آینده به سنین ۶۰ ساله و بالاتر تسری یافته و سالخوردگی جمعیت کشور را آشکارتر خواهد ساخت.‌

نسبت سنی
در فاصله سال‌های ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۵، هرم سنی جمعیت ایران تحولات ساختاری قابل ملاحظه‌ای را تجربه کرده است. طی مدت یاد شده، سهم جمعیت کمتر از ۱۵ سال کشور از ۶/۳۹ درصد به حدود ۲۸ درصد کاهش یافته است. با چنین کاهشی، جمعیت ایران به سرعت به سمت سالخوردگی سوق یافته که این امر پیامدهای سنگین اجتماعی و اقتصادی را به توسعه آینده کشور تحمیل خواهد کرد. در این شرایط، سطح باروری به کمتر از حد جانشینی رسیده و تأمین نیروی انسانی جوان و کارآمد در جمعیت کشور را مشکل می‌سازد. این در حالی است که ایران در حال حاضر از دید تأمین نیروی انسانی لازم برای توسعه، بهترین دوران تحول جمعیتی خود را می‌گذراند که می‌توان از آن به “عنوان دوران طلایی تحول جمعیت در تأمین نیروی انسانی لازم برای توسعه،” نام برد. البته این دوره بسیار گذرا است، لذا مسؤولان و برنامه‌ریزان کشور باید از آن به عنوان عامل مساعد در توسعه اقتصادی و اجتماعی استفاده لازم را ببرند؛ فرصتی که ۱۵ تا ۲۰سال آینده از دست خواهد رفت و کشور با جمعیت سالخورده شدیدی مواجه خواهد شد که عامل بازدارنده توسعه محسوب می‌شود.‌

روند باسوادی و ازدواج‌های بار اول
آمارگیری‌های نمونه‌ای، ویژگی‌های اجتماعی و اقتصادی متفاوتی را برای سال ۱۳۸۵ تجسم می‌نمایند. در این راستا، نسبت باسوادی در جمعیت شش ‌سال و بیشتر کشور به حدود ۸۶ درصد بالغ خواهد شد. این نسبت در سنین ۲۵ تا ۶۴ سال به حدود ۸۰ درصد و در جمعیت ۳۵ سال به بالا، به بیش از ۲۶ درصد خواهد رسید که در مقایسه با نسبت‌های ۱۰ سال پیش ( به ترتیب معادل ۷/۶۷ و ۶/۷۰ درصد)، گام بزرگی به جلو محسوب می‌گردد. از سوی دیگر، در سال ۸۵ به میانگین سنی ازدواج‌های بار اول افزوده شده، ازدواج‌ها به تأخیر می‌افتند و در مقابل، عمومیت ازدواج‌ها در سنین بالا ثابت می‌ماند. این وضعیت به معنای دیررسی ازدواج‌ها در عین عمومیت بسیار بالای آن در جامعه کنونی است، به گونه‌ای که نزدیک به ۶/۹۷ درصد زنان و ۹۸ درصد مردان تا سن ۴۵ سالگی ازدواج می‌نمایند. این نسبت‌ها در سال ۱۳۸۳ برای مردان تا سن ۳۰ سالگی معادل ۳/۶۳ درصد و برای زنان ۴/۷۷ درصد بوده است که بحث‌های مطرح شده درباره مضیقه ازدواج زنان را ناموجه می‌نماید