بررسی ارتباط بین میزان هموگلوبین A1C و آمپوتاسیون اندام تحتانی در بیماران مبتلا به پای دیابتی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی ارتباط بین میزان هموگلوبین A1C و آمپوتاسیون اندام تحتانی در بیماران مبتلا به پای دیابتی دارای ۱۸ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی ارتباط بین میزان هموگلوبین A1C و آمپوتاسیون اندام تحتانی در بیماران مبتلا به پای دیابتی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی ارتباط بین میزان هموگلوبین A1C و آمپوتاسیون اندام تحتانی در بیماران مبتلا به پای دیابتی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی ارتباط بین میزان هموگلوبین A1C و آمپوتاسیون اندام تحتانی در بیماران مبتلا به پای دیابتی :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : نشریه جراحی ایران

تعداد صفحات :۱۸

زمینه و هدف: آمپوتاسیون های اندام تحتانی از جمله انواع شایع عوارض مورد مشاهده در بیماران دیابتی محسوب می گردند. بیماری دیابت احتمال خطر آمپوتاسیون های اندام تحتانی را افزایش می دهد، اگرچه مطالعات اپیدمیولوژیک رابطه مثبت بین بالا بودن قند خون و احتمال آمپوتاسیون های اندام تحتانی را نشان داده اند، وسعت اثرات عدم کنترل مناسب قند خون بر این عارضه، که یکی از پرهزینه ترین عوارض دیابت است، را به خوبی بررسی نکرده اند. مواد و روش ها: در این مطالعه مشاهده ای که به صورت یک بررسی توصیفی تحلیلی مقطعی انجام گردید. تعداد ۱۰۰ نفر از بیماران مبتلا به پای دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان شهدای تجریش (مرکز ارجاعی بیماران پای دیابتی) در سال های ۹۳ و ۹۴ به صورت در دسترس انتخاب شدند و ارتباط بین میزان هموگلوبین A 1 C و نیاز به انجام آمپوتاسیون اندام تحتانی در آنها بررسی گردید. یافته ها: با توجه به نتایج به دست آمده، میانگین مدت بیماری در افراد مورد بررسی ۱۲.۰۹±۴.۹ سال بود. در مطالعه پیش رو ۲۶ درصد از بیماران منجر به آمپوتاسیون اندام تحتانی شده اند. میانگین هموگلوبین A 1 C در گروهی که آمپوتاسیون داشتند ۸.۵±۱.۳ و در گروه بدون آمپوتاسیون ۷.۹±۱.۱ بود که اختلاف آماری معناداری را نشان می داد (P=0.016). توزیع فراوانی محل آمپوتاسیون بر اساس هموگلوبین A 1 C در بیماران مورد بررسی تفاوت آماری معناداری نشان نمی داد (P>0.05). نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از مطالعه پیش رو که به صورت توصیفی انجام شده است، نشان داده شده که میزان هموگلوبین A 1 C بصورت معناداری در بیماران منجر به آمپوتاسیون اندام تحتانی بالاتر بوده است. اگرچه با توجه به نحوه طراحی مطالعه نمی توان رابطه کمی میان هموگلوبین A 1 C و پیشرفت به سمت آمپوتاسیون اندام تحتانی را گزارش کرد، ولیکن به خوبی نشان داده شده که ارتباط معناداری میان هموگلوبین A 1 C و آمپوتاسیون اندام تحتانی وجود دارد. پیشنهاد می شود که در مطالعات آتی میزان اثر پایین آوردن هموگلوبین A 1 C بر روی کاهش میزان آمپوتاسیون اندام تحتانی بررسی گردد، تا از این مارکر سرمی در دسترس در مراکز درمانی جهت پیش بینی آمپوتاسیون اندام تحتانی بهره برداری شده و در نهایت کاهش این عارضه را شاهد باشیم.

کلید واژه: هموگلوبین A1C، آمپوتاسیون اندام تحتانی، پای دیابتی