مطالعه تنوع ژنی مجتمع سازگاری نسجی و ارتباط آن با ژن فاکتور رشد شبه انسولینی ۱ در طیور بومی خراسان

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مطالعه تنوع ژنی مجتمع سازگاری نسجی و ارتباط آن با ژن فاکتور رشد شبه انسولینی ۱ در طیور بومی خراسان دارای ۱۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مطالعه تنوع ژنی مجتمع سازگاری نسجی و ارتباط آن با ژن فاکتور رشد شبه انسولینی ۱ در طیور بومی خراسان  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مطالعه تنوع ژنی مجتمع سازگاری نسجی و ارتباط آن با ژن فاکتور رشد شبه انسولینی ۱ در طیور بومی خراسان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مطالعه تنوع ژنی مجتمع سازگاری نسجی و ارتباط آن با ژن فاکتور رشد شبه انسولینی ۱ در طیور بومی خراسان :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله تحقیقات دامپزشکی (دانشگاه تهران)

تعداد صفحات :۱۲

زمینه مطالعه: مجتمع سازگاری نسجی (MHC) در طیور با حساست یا مقاومت نسبت به بیماری ها، صفات تولیدی و تولید مثلی در ارتباط است و تشخیص تنوع آن در جمعیت های در حال اصلاح نژاد می تواند به انتخاب جمعیت های مقاوم به بیماری ها همراه با خصوصیات تولیدی برتر کمک نماید. ارتباط MHC با صفات کمی می تواند به عدم تعادل پیوستگی جایگاه MHC با ژن های اصلی کنترل کننده صفات کمی مربوط باشد.هدف: بررسی تنوع ژن هایMHC و احتمال پیوستگی آن با ژن فاکتور رشد شبه انسولینی ۱ (IGF1) در جمعیت طیور بومی خراسان. روش کار:در مطالعه حاضر تعداد ۳۱۳ نمونه DNA مربوط به جمعیت طیور بومی خراسان آزمایش شدند. به منظور تعیین ژنوتیپ های MHC از ریزماهواره LEI0258 و روش تحلیل قطعه ای استفاده شد. تنوع تک نوکلئوتیدی (SNP) در ناحیه ۵’-UTR ژن IGF1 با کمک آزمون RFLP و آنزیم محدودیت PstI مورد بررسی قرار گرفت. پیوستگی بین دو جایگاه ژنتیکی MHC و IGF1 نیز با با کمک نرم افزار SAS/Genetics و آزمون نسبت درست نمایی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: در جمعیت طیور بومی خراسان در مجموع ۲۵ آلل (۱۸۵ تا ۴۹۳ جفت باز) و ۷۶ ژنوتیپ از ریزماهواره LEI0258 تشخیص داده شد. دو آلل (PstI -) A و (PstI +) B و سه ژنوتیپ (AB، AA و BB) نیز برای ژن IGF1 شناسایی شدند. در جمعیت حاضر عدم تعادل پیوستگی بین دو جایگاه ژنتیکیMHC و IGF1 مشاهده شد (p=0.0083). نتیجه گیری نهایی: نتایج این مطالعه بیانگر تنوع ژنتیکی بالای MHC در جمعیت طیور بومی خراسان و نشان دهنده اهمیت این توده بومی به عنوان یک ذخیره ژنتیکی ارزشمند است. نتایج مطالعه پیوستگی ژنی موید فرضیه ارتباط MHC با صفات تولیدی از طریق پیوستگی آلل های MHC با ژن های کنترل کننده این صفات است.

کلید واژه: مجتمع سازگاری نسجی، IGF1، پیوستگی ژنی‏، طیور بومی