مطالعه تنوع ژنتیکی توده های بومی آفتابگردان آجیلی (.Helianthus annuus L) ایران با استفاده از نشانگرهای رتروترنسپوزونی IRAP

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مطالعه تنوع ژنتیکی توده های بومی آفتابگردان آجیلی (.Helianthus annuus L) ایران با استفاده از نشانگرهای رتروترنسپوزونی IRAP دارای ۲۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مطالعه تنوع ژنتیکی توده های بومی آفتابگردان آجیلی (.Helianthus annuus L) ایران با استفاده از نشانگرهای رتروترنسپوزونی IRAP  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مطالعه تنوع ژنتیکی توده های بومی آفتابگردان آجیلی (.Helianthus annuus L) ایران با استفاده از نشانگرهای رتروترنسپوزونی IRAP،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مطالعه تنوع ژنتیکی توده های بومی آفتابگردان آجیلی (.Helianthus annuus L) ایران با استفاده از نشانگرهای رتروترنسپوزونی IRAP :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله بیوتکنولوژی کشاورزی

تعداد صفحات :۲۰

وجود تنوع ژنتیکی برای بدست آوردن ارقام با عملکرد بالا، کیفیت بهتر، تحمل بیشتر به تنش های زیستی و غیرزیستی و مقاومت بیشتر به آفات و بیماری ها، برای به نژادگران ضروری است. رتروترنسپوزون ها فراوان ترین و رایج ترین عناصر جابه جا شونده در ژنوم یوکاریوت ها به ویژه ژنوم گیاهان می باشند. توزیع گسترده رتروترنسپوزون ها در ژنوم گیاهان استفاده از آن ها را به عنوان نشانگر های مولکولی برای بررسی تنوع ژنتیکی ایده آل ساخته است. در این مطالعه فعالیت رتروترنسپوزون ها و همچنین تنوع ژنتیکی در ۱۰ توده بومی آفتابگردان آجیلی با استفاده از نشانگرهای IRAP (Inter-retrotransposon amplified polymorphism) یررسی شد. از ۲۵ آغازگر و ترکیب آغازگری IRAP، ۱۱ آغازگر قادر به تولید الگوی باندی چند شکل با وضوح بالا بودند. ۱۱ آغازگر IRAP، ۱۱۶ مکان را تکثیر کردند که از این تعداد ۱۱۰ مکان چند شکل بود. حداقل تشابه ژنتیکی نی (۰.۷۴) بین توده های همدان و مشهد، و حداکثر تشابه (۰.۸۸) بین توده های مرند و اصفهان مشاهده شد. تجزیه کلاستر با استفاده از آلگوریتم UPGMA، ۱۰ توده بومی آفتابگردان آجیلی را در ۳ گروه اصلی قرار داد. تجزیه واریانس مولکولی نشان داد تنوع درون توده ها بیشتر از تنوع بین تودها می باشد. بنابراین در برنامه های به نژادی آفتابگردان آجیلی، می توان انتخاب را درون توده ها انجام داد. نتایج حاصل از واکنش زنجیره ای پلی مراز با نشانگرهای IRAP نشان داد که رتروترنسپوزون های مطالعه شده در ژنوم آفتابگردان فعال هستند و به صورت سر به سر، سر به دم و دم به دم در ژنوم ادغام شده اند. نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان می دهد که نشانگر های مبتنی بر رتروترنسپوزون ها ابزاری مفید برای مطالعات ژنومیکس در آفتابگردان می باشند.

کلید واژه: آفتابگردان آجیلی، تجزیه کلاستر، توده های بومی، رتروترنسپوزون، نشانگرهای مولکولی