تاثیر تمرینات تناوبی شدید و تمرینات تداومی متوسط بر شاخص های هوازی و بی هوازی در پسران ورزشکار

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 تاثیر تمرینات تناوبی شدید و تمرینات تداومی متوسط بر شاخص های هوازی و بی هوازی در پسران ورزشکار دارای ۱۸ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تاثیر تمرینات تناوبی شدید و تمرینات تداومی متوسط بر شاخص های هوازی و بی هوازی در پسران ورزشکار  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تاثیر تمرینات تناوبی شدید و تمرینات تداومی متوسط بر شاخص های هوازی و بی هوازی در پسران ورزشکار،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن تاثیر تمرینات تناوبی شدید و تمرینات تداومی متوسط بر شاخص های هوازی و بی هوازی در پسران ورزشکار :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : فیزیولوژی ورزشی (پژوهش در علوم ورزشی)

تعداد صفحات :۱۸

هدف از مطالعه حاضر، مقایسه اثر برنامه تمرین تناوبی شدید و تمرین تداومی متوسط بر حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max)، آستانه تهویه ای (VT) و نقطه جبران تنفسی (RCP)، زمان اجرای دو ۳۰۰۰ متر و همچنین اوج توان تولیدی (PPO) و میانگین توان تولیدی (MPO) بود. بدین منظور، تعداد ۲۴ بازیکن فوتبال دانشگاهی داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. آنان به صورت تصادفی به دو گروه تمرین تناوبی (۱۲ نفر) و گروه تمرین تداومی (۱۲ نفر) تقسیم شدند. هر جلسه تمرینی شامل ۱۰ دقیقه گرم کردن، برنامه تمرین تناوبی (۱۰-۶ تکرار دویدن ۳۰ ثانیه ای با شدت تمام و استراحت ۴ دقیقه بین هر تکرار) یا برنامه تمرین تداومی (۴۵ دقیقه دویدن با شدت ۷۰ درصد VO2max هر آزمودنی) و ۵ دقیقه سرد کردن بود که ۳ جلسه در هفته و به مدت ۸ هفته متوالی اجرا شدند. به دنبال مداخله تمرینی VO2max (7.6 درصد در مقابل ۸.۹ درصد)،VT (4.5 درصد در مقابل ۳.۹ درصد) و RCP (4.2 درصد در مقابل ۳.۸ درصد) افزایش، و زمان اجرای دو ۳۰۰۰ متر (-۴.۴ درصد در مقابل -۴.۲ درصد) کاهش معنی داری به ترتیب در گروه تمرین تناوبی و گروه تمرین تداومی نشان دادند (p£۰.۰۵). تغییرات این متغیرها بین دو گروه، تفاوت معنی داری با همدیگر نداشتند (p>0.05). همچنین، افزایش PPO (8.3 درصد) و MPO (10.9 درصد) تنها در گروه تمرین تناوبی معنی دار شد (p£۰.۰۰۱) به نظر می رسد که برنامه تناوبی شدید با روش تمرینی حاضر در مقایسه با تمرین تداومی متوسط، باعث سازگاری های مشابهی در آمادگی قلبی- تنفسی و اجرای استقامتی می شود. همچنین، برنامه تناوبی شدید باعث افزایش همزمان در ظرفیت بی هوازی می شود.

کلید واژه: برنامه تمرین تناوبی، برنامه تمرین تداومی، شاخص های هوازی، شاخص های بی هوازی