تغییرات سطح اینترلوکین-۶ و اینترفرون- گاما با گذشت زمان در رت های نابالغ با واریکوسل

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 تغییرات سطح اینترلوکین-۶ و اینترفرون- گاما با گذشت زمان در رت های نابالغ با واریکوسل دارای ۱۳ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تغییرات سطح اینترلوکین-۶ و اینترفرون- گاما با گذشت زمان در رت های نابالغ با واریکوسل  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تغییرات سطح اینترلوکین-۶ و اینترفرون- گاما با گذشت زمان در رت های نابالغ با واریکوسل،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن تغییرات سطح اینترلوکین-۶ و اینترفرون- گاما با گذشت زمان در رت های نابالغ با واریکوسل :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله دانشکده پزشکی

تعداد صفحات :۱۳

زمینه و هدف: واریکوسل اتساع شبکه وریدی طناب اسپرماتیک است که اثرات تخریبی و وابسته به زمانی را سبب می شود. از این رو اثرات آن را در طول زمان بر میزان IL-6 و اینترفرون- گاما در سرم و بافت بیضه، بر تعداد سلول های سرتولی و اسپرماتوگونی، قطر لوله های منی ساز و فعالیت اسپرم در موش های نابالغ بررسی نمودیم.روش بررسی: تعداد ۳۶ سر موش نابالغ (۶-۵ هفته) بررسی شدند. گروه شم تحت عمل جراحی شم قرار گرفت و در گروه واریکوسل با بستن ورید کلیوی، واریکوسل القا گردید. ۹، ۱۱ و ۱۳ هفته بعد از جراحی، نمونه سرم، مایع منی و بافت بیضه برای بررسی های بافت شناسی (شمارش سلول های سرتولی، اسپرماتوگونیا، قطر لوله های منی ساز)، درصد تحرک و زنده مانی اسپرم و میزان سایتوکین ها جمع آوری شد.یافته ها: واریکوسل سبب افزایش معناداری در غلظت IL-6 و INF-g سرم و بافت بیضه در مقایسه با گروه شم و گروه واریکوسل زمان قبل شد IL-6: 13W (605±۷۷ V.S 266±۸۶) ۱۱W (442±۷۶ V.S 142±۱۸)] سرم IL-6: 13W (1148±۳۶ V.S 300±۲۱) ۱۱W (1148±۳۶ V.S 300±۲۱)] بافت[.INF-g: 13W (2025±۷۰۷ V.S 1002±۳۲۰) ۱۱W (1578±۳۸ V.S 488±۲۱۲)] سرم[، INF-g: 13W (182±۱۶ V.S 91±۲) ۱۱W (135±۱۷ V.S 62±۱۰)] بافت[ (P<0.05). واریکوسل با گذشت زمان تعداد سلول های سرتولی (P<0.05) و اسپرماتوگونی را نسبت به گروه شم و گروه واریکوسل قبل کاهش داد (P<0.05). در بررسی لوله های منی ساز، قطر داخلی، خارجی و ضخامت آن در مقایسه با گروه شم مربوطه و گروه واریکوسل قبل کاهش داشت.: ۱۳W (100±۱.۷ V.S 123±۱۲.۲) ۱۱W (104±۱۲.۲ V.S 103±۱۰.۲)]قطر داخلی[،: ۱۳W (207±۹.۶ V.S 244±۱۳.۷) ۱۱W (238±۷.۴ V.S 207±۹.۶)] قطر خارجی[،: ۱۳W (76±۵.۲ V.S 62±۰.۴) ۱۱W (64±۱.۵ V.S 76±۵.۲)]ضخامت لایه اپیتلیالی[ (P<0.05). در همه گروه ها، تمام گونه های تحرک و زنده مانی اسپرم در مقایسه با گروه شم مربوطه کاهش یافت (P<0.05).نتیجه گیری: القای واریکوسل با گذشت زمان اثرات مخربی بر سطح سایتوکین های التهابی دارد و سبب کاهش تعداد سلول های سرتولی، اسپرماتوگونی، کاهش قطر لوله های منی ساز و کاهش تحرک و زنده مانی اسپرم می گردد.

کلید واژه: اینترلوکین-۶، اینترفرون گاما، واریکوسل، موش های نابالغ