مقاله مقایسه تاثیر مانور ریتگن و عدم دستکاری پرینه در مرحله دوم زایمان بر آسیب پرینه

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله مقایسه تاثیر مانور ریتگن و عدم دستکاری پرینه در مرحله دوم زایمان بر آسیب پرینه دارای ۸ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله مقایسه تاثیر مانور ریتگن و عدم دستکاری پرینه در مرحله دوم زایمان بر آسیب پرینه  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله مقایسه تاثیر مانور ریتگن و عدم دستکاری پرینه در مرحله دوم زایمان بر آسیب پرینه،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله مقایسه تاثیر مانور ریتگن و عدم دستکاری پرینه در مرحله دوم زایمان بر آسیب پرینه :

مقاله مقایسه تاثیر مانور ریتگن و عدم دستکاری پرینه در مرحله دوم زایمان بر آسیب پرینه که چکیده‌ی آن در زیر آورده شده است، در پاییز ۱۳۸۸ در مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی اردبیل از صفحه ۲۳۵ تا ۲۴۱ منتشر شده است.
نام: مقایسه تاثیر مانور ریتگن و عدم دستکاری پرینه در مرحله دوم زایمان بر آسیب پرینه
این مقاله دارای ۷ صفحه می‌باشد، که برای تهیه‌ی آن می‌توانید بر روی گزینه‌ی خرید مقاله کلیک کنید.
کلمات مرتبط / کلیدی:
مقاله آسیب پرینه
مقاله ریتگن
مقاله زنان اول زا

چکیده و خلاصه‌ای از مقاله:
زمینه و هدف: آسیب پرینه به طور شایع به هنگام زایمان اتفاق می افتد و می تواند باعث عوارض کوتاه مدت و بلند مدت بعد زایمانی شود. درد، خونریزی و اختلالات ادراری، روده ای، جنسی از عوارض پس از زایمان مرتبط با آسیب پرینه می باشد و سلامت مادر و نوزاد را به خطر می اندازد. هدف این مطالعه، مقایسه تاثیر دو روش کنترل پرینه ” مانور ریتگن و عدم دستکاری پرینه” در مرحله دوم زایمان بر میزان و درجه پارگیهای پرینه و ترمیم پارگیها در زنان اول زا می باشد.
روش کار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی است. در این مطالعه ۷۰ زن اول زایی که تمایل به شرکت در پژوهش و شرایط انجام زایمان طبیعی را داشتند، به صورت تصادفی در دو گروه ریتگن (۳۵ نفر) و عدم تماس پرینه (۳۵ نفر) قرار گرفتند. در مادرانی که در گروه ریتگن قرار گرفته بودند در مرحله دوم زایمانی هنگامی که سر جنین پرینه را متسع می کرد، از طریق پرینه و درست در جلوی استخوان دنبالچه با یک دست بر روی چانه جنین فشار رو به جلو اعمال می شد و در همان زمان با دست دیگر فشار رو به بالا بر سر جنین (اکسی پوت) وارد می گردید. در روش عدم تماس پرینه در طی مرحله دوم زایمان تا زمان خروج سر جنین، پرینه لمس نمی شد و تنها از قسمت قدامی و پیشابراه به هنگام خروج سر حمایت می شد. داده های بدست آمده از مطالعه به وسیله روش های آماری توصیفی، رابطه مجذور کای، تفاوت میانگین تی تست و آزمون ناپارامتری من ویتنی و با استفاده از نرم افزار SPSS 15 مورد بررسی و تجزیه وتحلیل آماری قرار گرفت.
یافته ها: میزان سلامت پرینه در گروه عدم تماس پرینه با اختلاف معنی داری بیشتر از گروه ریتگن بود (%۷۴۳, %۴۲۹)(p=0.01). میزان پارگی درجه ۱و ۲ در گروه عدم تماس پرینه با تفاوت معنی داری کمتر از گروه ریتگن بود (p=0.01) (%45.7، %۲۰ و %۱۱۴، %۵۷) در زمینه پارگی پرینه قدامی «اطراف پیشابراه، لبیال، واژن» (p=0.3) و نیاز به ترمیم پارگیها اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه وجود نداشت.
نتیجه گیری: عدم تماس پرینه در مرحله دوم زایمانی احتمال سلامت پرینه را افزایش می دهد.