مقایسه پتانسیل های عضلانی برانگیخته دهلیزی گردنی در افراد مبتلا به دیابت شیرین نوع I و افراد هنجار

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقایسه پتانسیل های عضلانی برانگیخته دهلیزی گردنی در افراد مبتلا به دیابت شیرین نوع I و افراد هنجار دارای ۱۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقایسه پتانسیل های عضلانی برانگیخته دهلیزی گردنی در افراد مبتلا به دیابت شیرین نوع I و افراد هنجار  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقایسه پتانسیل های عضلانی برانگیخته دهلیزی گردنی در افراد مبتلا به دیابت شیرین نوع I و افراد هنجار،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقایسه پتانسیل های عضلانی برانگیخته دهلیزی گردنی در افراد مبتلا به دیابت شیرین نوع I و افراد هنجار :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : (شنوایی شناسی) auditory and vesitibular research

تعداد صفحات :۱۲

زمینه و هدف: بیماران دچار دیابت نوعI به طور شایع از سرگیجه، احساس شناور بودن، وزوز، ضعف و عرق کردن شکایت دارند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه پتانسیل عضلانی برانگیخته دهلیزی در افراد مبتلا به دیابت نوعI و افراد هنجار انجام شده است.روش بررسی: این مطالعه روی ۲۴ فرد مبتلا به دیابت نوع و ۲۴ فرد داوطلب هنجار در محدوده سنی ۴۰-۱۵ سال صورت گرفت. پتانسیل عضلانی برانگیخته دهلیزی گردنی با ارائه محرک تن برست ۵۰۰ هرتز با شدت ۹۵ دسی بل nHL به ثبت رسید. برای مقایسه نتایج بین دو گروه از آزمون t مستقل و بررسی اثر هموگلوبین گلیکه شده بر پارامترهای پتانسیل های عضلانی برانگیخته دهلیزی گردنی از آنالیز همبستگی استفاده شد.یافته ها: میانگین زمان نهفتگی p13 و زمان نهفتگی n23 در مبتلایان به دیابت نوعI بیشتر از افراد هنجار به دست آمد که این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار بود. برای زمان نهفتگی p13، در گوش راست p=0.013 و در گوش چپ p=0.01 و برای زمان نهفتگی n23، در گوش راست p<0.001 و در گوش چپ p=0.005 به دست آمد. تفاوتی بین میانگین دامنه مطلق و نسبت عدم تقارن و درصد وقوع پتانسیل ها در دو گروه مشاهده نشد. هموگلوبین گلیکه شده نیز بر هیچ یک از پارامترهای پاسخ در مبتلایان تاثیرگذار نبود.(p>0.05) نتیجه گیری: با توجه به مشاهده زمان نهفتگی تاخیر یافته در پاسخ بیماران دیابتی نوع I، احتمال ضایعه در ورای لابیرنت به ویژه در نوار دهلیزی – نخاعی ساقه مغز وجود دارد. با این وجود، به علت محدود بودن تعداد نمونه های مورد بررسی، نیاز به تحقیقات گسترده تری در این مورد است.

کلید واژه: پتانسیل های عضلانی برانگیخته دهلیزی، ساکول، عضله جناغی چنبری پستانی، سیستم دهلیزی، دیابت نوع I