درمان ترکیبی دسفرال و دفریپرون در بهبود عملکرد قلب در بتا تالاسمی ماژور

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 درمان ترکیبی دسفرال و دفریپرون در بهبود عملکرد قلب در بتا تالاسمی ماژور دارای ۱۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد درمان ترکیبی دسفرال و دفریپرون در بهبود عملکرد قلب در بتا تالاسمی ماژور  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی درمان ترکیبی دسفرال و دفریپرون در بهبود عملکرد قلب در بتا تالاسمی ماژور،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن درمان ترکیبی دسفرال و دفریپرون در بهبود عملکرد قلب در بتا تالاسمی ماژور :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله تحقیقات علوم پزشکی زاهدان (طبیب شرق) zahedan journal of research in medical sciences

تعداد صفحات :۱۰

زمینه و هدف: عوارض قلبی ناشی از اضافه بار آهن شایع ترین علت مرگ و میر در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور است. مطالعه حاضر کارایی روش درمان ترکیبی دسفرال – دفریپرون را در بهبود عملکرد قلبی در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور مورد بررسی قرار می دهد.مواد و روش کار: این مطالعه نیمه تجربی آینده نگر بر روی مبتلایان به بتاتالاسمی ماژور بالای ۸ سال مراجعه کننده به بیمارستان علی اصغر (ع) زاهدان طی سال ۱۳۸۳-۱۳۸۴ که در اکوکاردیوگرافی داپلر روتین سالیانه اندکس های دیاستولیک قلبی کمتر از حد نرمال داشتند و علایم بالینی واضحی نداشتند، انجام شد. پس از آزمایشات اولیه، اکوکاردیوگرافی به سه روش دو بعدی،M-mode و داپلر جهت اندازه گیری اندکس های عملکرد دیاستولیک قلب چپ و راست انجام شد. بیماران به مدت یکسال تحت درمان ترکیبی دسفرال (دو شب در هفته به میزان۳۰-۴۰ mg/kg/day ) و دفریپرون (۷۵ mg/kg/day سه بار در روز) قرار گرفتند. در پایان طرح مجددا اندکس های قلبی اندازه گیری شد. آنالیز داده ها با استفاده از آزمون t و نرم افزار SPSS انجام شد و P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: از ۳۸ بیمار که تحت درمان ترکیبی (دسفرال – دفروپیرون) قرار گرفتند ۱۹ دختر با میانگین سنی ۳.۱±۱۶.۹ سال و ۱۹ پسر با میانگین سنی ۲.۶±۱۷.۳ سال بودند. از اندکس های دیاستولیک قلب راست نسبت PEP/ET به صورت معنی داری بعد از درمان کاهش یافته بود (P>0.05)ولی در سایر اندکس ها اختلاف معنی داری بین قبل و بعد از درمان وجود نداشت (P>0.05). اندکس های دیاستولیک قلب چپ به صورت معنی داری بعد از درمان کاهش یافته بودند.(P>0.05) ولی در peak-A-Velocity بطن چپ اختلاف معنی داری قبل و بعد از درمان وجود نداشت (P>0.05). اندکس های سیستولیک قلب چپ به صورت معنی داری بعد از درمان افزایش یافته بودند (P<0.05). همچنین MPI و LVMI نیز بعد از درمان ترکیبی کاهش معنی داری را از نظر آماری نشان دادند (P<0.05).نتیجه گیری: طبق یافته های این مطالعه پس از یکسال درمان ترکیبی با دسفرال – دفریپرون در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور پیشرفت قابل ملاحظه ای در بهبود عملکرد سیستولیک و دیاستولیک قلب چپ و عملکرد دیاستولیک قلب راست مشاهده می شود.

کلید واژه: بتا تالاسمی ماژور، دسفرال، دفریپرون، اکوکاردیوگرافی