بررسی استقرار و سازگاری چند گونه گراس مرتعی در مراتع نیمه استپی منطقه کهک قم

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی استقرار و سازگاری چند گونه گراس مرتعی در مراتع نیمه استپی منطقه کهک قم دارای ۱۴ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی استقرار و سازگاری چند گونه گراس مرتعی در مراتع نیمه استپی منطقه کهک قم  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی استقرار و سازگاری چند گونه گراس مرتعی در مراتع نیمه استپی منطقه کهک قم،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی استقرار و سازگاری چند گونه گراس مرتعی در مراتع نیمه استپی منطقه کهک قم :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : تحقیقات مرتع و بیابان ایران

تعداد صفحات :۱۴

با توجه به نقش موثر اکوسیستمهای مرتعی در تامین علوفه مورد نیاز دامها و در نتیجه اهمیت آن در تولید فرآورده های دامی و سیر قهقرایی حاکم بر این عرصه ها در بسیاری از نقاط کشور، مقوله اصلاح و احیای مراتع از جایگاه مهمی برخوردار می باشد. بدین منظور باید ضمن مطالعه شرایط محیطی (شامل اقلیم، خاک و …)، گیاهان سازگار در هر ناحیه آب و هوایی را تعیین نموده و با توجه به آستانه بردباری این گیاهان در برابر شرایطی چون خشکی، گرما، سرما، شوری و …، از آنها برای احیای مراتع مخروبه یا در حال تخریب استفاده نمود. مطالعه حاضر با هدف بررسی و معرفی چند گونه گراس سازگار با مراتع مناطق نیمه استپی به منظور افزایش تولید علوفه در مراتع کم بازده، در منطقه وشنوه با ارتفاع ۲۰۰۰ متر از سطح دریا و بارندگی سالانه ۲۹۰ میلی متر اجرا شد. بدین منظور، پس از آماده سازی عرصه کاشت، بذرهای ۱۲ گونه گراس مرتعی در قالب طرح آزمایشی بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار طی سالهای ۱۳۷۷ تا ۱۳۷۹ به اجرا درآمد. طی این سالها سه مرحله کشت انجام شد که کشت اول و دوم در سالهای ۷۷ و ۷۸ به علت عدم بارندگی کافی و پراکنش نامناسب آن ناموفق بود. کشت سوم در سال ۱۳۷۹ و یادداشت برداریها به مدت سه سال انجام شد. پس از سه سـال، گونه های Festuca rubra، Festuca ovina، Elymus junceus وAgropyron trichophorum حذف شده و گونه هایAgropyron cristatum ، Agropyron desertorum،Stipa barbata بین ۲۵ تا ۳۵ درصـد و گونه های Bromus tomentellus، Hordeum bulbosum، Secale montanum و Psatyrostachys fragilis بین ۵۵ تا ۸۰ درصد مستقر شدند. گونه هایPsatyrostachys fragilis و Secale montanumدر سال اول، سایر گونه ها (بجز (Stipa barbata در سال دوم وStipa barbata در سال سوم وارد مرحله زایشی شدند. نتایج تجزیه واریانس داده ها نشان داد، گونه های تحت بررسی از نظر درصد زنده مانی در سال سوم پس از کاشت با یکدیگر در سطح احتمال ۱% اختلاف معنی داری دارند. همچنین مقایسه میانگین درصد زنده مانی گراسهای مختلف نشان داد، گونه های Psatyrostachys fragilis و Hordeum bulbosum به ترتیب بیشترین درصد زنده مانی را در بین گونه های مستقر شده داشته اند، بنابراین استقرار و سازگاری بهتری نسبت به شرایط اقلیمی و خاک منطقه در مقایسه با سایر گراس های تحت آزمایش داشتند.

کلید واژه: سازگاری، گراس های مرتعی، منطقه نیمه استپی قم