مقایسه میزان نشان دار شدن سلول های عصبی با تغییر در پروتکل ردیابی بر روی عصب حنجره ای بالایی در سگ

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقایسه میزان نشان دار شدن سلول های عصبی با تغییر در پروتکل ردیابی بر روی عصب حنجره ای بالایی در سگ دارای ۱۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقایسه میزان نشان دار شدن سلول های عصبی با تغییر در پروتکل ردیابی بر روی عصب حنجره ای بالایی در سگ  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقایسه میزان نشان دار شدن سلول های عصبی با تغییر در پروتکل ردیابی بر روی عصب حنجره ای بالایی در سگ،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقایسه میزان نشان دار شدن سلول های عصبی با تغییر در پروتکل ردیابی بر روی عصب حنجره ای بالایی در سگ :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : ارمغان دانش

تعداد صفحات :۱۲

مقدمه و هدف: از روش ردیابی برای شناسایی ارتباطات سلولی، مسیرهای عصبی و هسته های مرتبط با اعصاب استفاده می گردد. حساسیت این گونه پژوهش ها موجب شد تا در این مطالعه با تغییراتی در پروتکل ردیابی و نحوه قرار دادن عصب در ردیاب، میزان مشاهده ماده ردیاب در جسم سلولی مورد ارزیابی قرار گیرد.مواد و روش ها: این یک مطالعه تجربی است که در سال ۱۳۸۴ در دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز بر روی ۱۰ قلاده سگ که به روش تصادفی انتخاب و به دو گروه شاهد و آزمون تقسیم شدند، انجام گرفت، در گروه شاهد انتهای قطع شده تنه عصب حنجره ای بالایی بعد از شستشو و برداشتن غلاف عصب در لوله حاوی پراکسیداز هورس رادیش قرار داده شد. در گروه آزمون انتهای قطع شده تنه عصب حنجره ای بالایی بعد از شستشو در حد امکان شاخه های ریز سرخرگی تغذیه کننده عصب جدا شد تا از تشکیل لخته مجدد جلوگیری شود و سپس با استفاده از سر سوزن شماره ۲۲ به دقت غلاف عصب ۳ـ۲ میلی متری انتهای قطع شده عصب جدا و انتهای الیاف عصبی ریش ریش گردیده و در لوله حاوی پراکسیداز هورس رادیش قرار داده و به مدت ۲ ساعت بی حرکت نگه داشته شد. ۵ـ۳ روز بعد در هر دو گروه پس از پرفیوژن و فیکس کردن، پل بصل النخاع برداشته شد. بعد از تهیه مقاطع از هر دو گروه در شرایط یکسان به روش هیستوشیمی دی آمینوبنزیدین و رنگ آمیزی تیونین مورد مطالعه قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS وآزمون آماری تی تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: نتایج نشان داد تعداد سلول های حاوی ماده ردیاب در گروه شاهد ۴ ـ ۲ سلول در هر مقطع و در گروه آزمون ۸ ـ ۴ سلول در هر مقطع مشاهده گردید و از نظر آماری تفاوت معنی داری داشت (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که با افزایش سطح جذب موقع ریش ریش کردن انتهای عصب و بی حرکتی در هنگام قرار دادن عصب در ردیاب موجب افزایش جذب میزان ماده ردیاب و افزایش مشاهده ردیاب گردیده است. این مهم می تواند در پژوهش های آینده ردیابی مورد توجه قرار گیرد.

کلید واژه: پر اکسیداز هورس رادیش، عصب حنجره بالایی، سگ