مقاله بررسی بهبودی عملکردی ناشی از دپرنیل در ضایعه نخاعی کنتوزیون در رت

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله بررسی بهبودی عملکردی ناشی از دپرنیل در ضایعه نخاعی کنتوزیون در رت دارای ۱۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله بررسی بهبودی عملکردی ناشی از دپرنیل در ضایعه نخاعی کنتوزیون در رت  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله بررسی بهبودی عملکردی ناشی از دپرنیل در ضایعه نخاعی کنتوزیون در رت،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله بررسی بهبودی عملکردی ناشی از دپرنیل در ضایعه نخاعی کنتوزیون در رت :

مقاله بررسی بهبودی عملکردی ناشی از دپرنیل در ضایعه نخاعی کنتوزیون در رت که چکیده‌ی آن در زیر آورده شده است، در پاییز ۱۳۸۸ در مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی کردستان از صفحه ۱ تا ۱۰ منتشر شده است.
نام: بررسی بهبودی عملکردی ناشی از دپرنیل در ضایعه نخاعی کنتوزیون در رت
این مقاله دارای ۱۰ صفحه می‌باشد، که برای تهیه‌ی آن می‌توانید بر روی گزینه‌ی خرید مقاله کلیک کنید.
کلمات مرتبط / کلیدی:
مقاله دپرنیل
مقاله ضایعه نخاعی
مقاله کنتوزیون

چکیده و خلاصه‌ای از مقاله:
زمینه و هدف: در این مطالعه، بهبودی عملکردی ناشی از –(-) دپرنیل در مدل ضایعه نخاعی کنتوزیون در رت ماده بررسی شد.
روش بررسی: تعداد ۱۸ رت ماده سالم نژاد Sprague Dawley وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی و مساوی (n=6) به گروههای کنترل، شم و –(-) دپرنیل تقسیم شدند. همه حیوانات در سطح مهره T13 لامینکتومی شدند. در گروههای کنترل و –(-) دپرنیل، ضایعه کنتوزیون بر اساس تکنیک weight dropping ایجاد گردید. –(-) دپرنیل با دوز ۰۱ mg/kg/day در گروه –(-) دپرنیل و در گروه کنترل به همان میزان نرمال سالین به صورت داخل صفاقی به مدت ۱۴ روز تزریق گردید. تست حرکتی BBB، در روز اول بعد از ایجاد ضایعه و در آخر هر هفته تا پایان هفته هشتم در همه گروها انجام شد. حجم بافت باقیمانده و تعداد نورونهای حرکتی در محل ضایعه محاسبه و با هم مقایسه گردیدند.
یافته ها: توانایی حرکتی گروه دریافت کننده –(-) دپرنیل در مقایسه با گروه کنترل در همه زمانها غیر از روز اول، به طور معنی داری افزایش نشان داد. در بررسی بافت باقیمانده نخاع و تعداد متوسط نورونهای حرکتی هم افزایش معنی داری در گروه –(-) دپرنیل نسبت به کنترل مشاهده شد (P<0.05).
نتیجه گیری: این تحقیق نشان داد که تجویز دپرنیل احتمالا با حفظ نورونهای حرکتی و ماده سفید نخاع باعث بهبودی حرکتی در مدل ضایعه نخاعی کنتوزیون در رت ماده می شود.