تعیین اثربخشی قرص دفریپرون در کاهش سطح سرمی فریتین در بیماران تالاسمی ماژور شهر اراک

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 تعیین اثربخشی قرص دفریپرون در کاهش سطح سرمی فریتین در بیماران تالاسمی ماژور شهر اراک دارای ۱۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تعیین اثربخشی قرص دفریپرون در کاهش سطح سرمی فریتین در بیماران تالاسمی ماژور شهر اراک  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تعیین اثربخشی قرص دفریپرون در کاهش سطح سرمی فریتین در بیماران تالاسمی ماژور شهر اراک،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن تعیین اثربخشی قرص دفریپرون در کاهش سطح سرمی فریتین در بیماران تالاسمی ماژور شهر اراک :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله دانشگاه علوم پزشکی اراک (ره‌ آورد دانش)

تعداد صفحات :۱۰

مقدمه: حیات بیماران مبتلا به تالاسمی وابسته به ترانسفوزیون است. این بیماران متعاقب ترانسفوزیون های مکرر دچار هموسیدروز در ارگان های مختلف می شوند و به استفاده از داروی چلاتور آهن نیاز دارند که بتواند سبب دفع آهن اضافی از بدن گردد. تنها داروی رایج و در دسترس دفروکسامین می باشد که تجویز زیرجلدی آن برای بیمار، بسیار عذاب آور می باشد. در نتیجه ضرورت وجود یک داروی چلاتور آهن خوراکی مثل دفریپرون (L1) احساس می شود. هدف از تحقیق حاضر، تعیین اثر این دارو در کاهش سطح سرمی فریتین در بیماران تالاسمی ماژور شهر اراک می باشد.روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد، ۳۳ بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور، بر روی قرص L1 با دوز ۷۵ میلی گرم بر کیلوگرم در روز قرار گرفتند. روش انتخاب نمونه مبتنی بر هدف بود. بیماران تا قبل از ورود به مطالعه بر روی دفروکسامین تزریقی قرار داشتند و جهت ورود به مطالعه دفروکسامین آنان قطع و به مدت ۶ ماه L1 جایگزین گردید. میانگین فریتین سرم در بیماران مذکور، در انتهای درمان با دفروکسامین ( قبل از شروع L1) و در پایان درمان با L1 یعنی بعد از شش ماه محاسبه گردید. در تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون تی زوج استفاده شد.نتایج: میانگین سن بیماران ۱۷.۲±۱ سال بود. میانگین فریتین سرم قبل از شروع دارو معادل ۱۸۸۱±۲۵۷ نانوگرم در میلی لیتر و بعد از شش ماه درمان با ۲۴۹۵±۳۸۴ ,L1 محاسبه گردید که اختلاف معنی داری نداشت (p>0.05). در ۳ درصد بیماران عارضه لکوپنی بروز کرد که با قطع موقت دارو برطرف شد. در ۳۵ درصد بیماران ALT و در ۶۰ درصد AST افزایش یافت که عارضه خاصی ایجاد ننموده که با تداوم مصرف دارو اصلاح می شود.نتیجه گیری: علیرغم افزایش مختصر میانگین فریتین بعد از درمان با L1 ، این افزایش از نظر آماری معنی دار نمی باشد و ظاهرا می تواند تاثیر مناسبی در دفع آهن داشته باشد. از نظر زمان، با توجه به این که بیماران مورد مطالعه ۶ ماه دارو را دریافت نموده بودند بهتر است جهت بررسی کارآیی دقیق تر L1 مطالعاتی با طول بیشتر صورت گیرند.

کلید واژه: دفریپرون، دفروکسامین، تالاسمی، فریتین