بررسی تاثیر مکمل یاری ویتامین D بر مقاومت انسولین در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی تاثیر مکمل یاری ویتامین D بر مقاومت انسولین در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ دارای ۱۷ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی تاثیر مکمل یاری ویتامین D بر مقاومت انسولین در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی تاثیر مکمل یاری ویتامین D بر مقاومت انسولین در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی تاثیر مکمل یاری ویتامین D بر مقاومت انسولین در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : پژوهنده

تعداد صفحات :۱۷

سابقه و هدف: نقش کمبود ویتامین D در اتیولوژی تحمل گلوکز و دیابت نوع ۲ به خوبی شناخته شده است و کمبود آن می تواند ترشح انسولین را کاهش داده و موجب عدم تحمل گلوکز شود. بنابراین این مطالعه با هدف تعیین تاثیر مکمل یاری ویتامین D بر مقاومت انسولین در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ انجام شده است.مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی دوسورکور بود. ۵۷ بیمار مبتلا به دیابت (۳۴ مرد و ۲۳ زن) که مصرف کننده قرص های کاهنده قند خون بودند سطح کلسیم سرم نرمال داشتند برای شرکت در مطالعه انتخاب شدند. مطالعه در فصل زمستان که سطح ۲۵-OH-D در ایران در پایین ترین حد خود است انجام شد. بیماران به دو گروه دریافت کننده مکمل ویتامین D و دارونما تقسیم شدند و به مدت یک ماه تحت مکمل یاری با ۱۵۰۰IU/d ویتامین D3 با دارونما قرار گرفتند. نوع و مقدار داروهای مصرفی بیمار، وضعیت مصرف سیگار، وزن، قد، نمایه توده بدنی (BMI)، گلوکز ناشتا سرم (FBS)، انسولین ناشتای سرم، پپتید C، ۲۵-OH-D و کلسیم توتال سرم در شروع و پایان مداخله اندازه گیری شدند. وضعیت دریافت انرژی، درشت مغذی ها، فیبر، ویتامین C، E، منیزیم، روی، کلسیم و ویتامین D در شروع، طول دوره و پایان مطالعه بررسی شدند.یافته ها: میانگین و انحراف معیار سطح اولیه ۲۵-OH-D، ۱۰.۴۲±۱.۶۷ ng/ml بود. ۴۷ نفر (۸۲.۵%) از ۵۷ بیمار شرکت کننده در مطالعه مبتلا به کمبود ویتامین D بودند (۲۵-OH-D<20 ng/ml). پس از مداخله، تنها ۶۰% از بیماران در گروه دریافت کننده مکمل میزان طبیعی ویتامین D را به دست آوردند. سطح گلوکز و انسولین ناشتا سرم در گروه دریافت کننده مکمل ویتامین D کاهش یافت که این تغییرات معنی دار نبود. میزان پپتید C سرم در گروه دریافت کننده مکمل از ۲.۴۱±۰.۸۲ ng/ml پیش از مداخله، به ۲.۷۸±۱.۱۴ ng/ml بعد از مداخله افزایش یافت که این افزایش معنی دار بود (P<0.02). سطح کلسیم سرم در گروه دریافت کننده مکمل ویتامین D به طور معنی داری افزایش یافت (P<0.04)، اما از حد نرمال فراتر نرفت. پس از مداخله، میانگین تغییرات QUICKI در گروه دریافت کننده مکمل به طور معنی داری بالاتر از گروه دارونما بود (P<0.03) که نشان می دهد مقاومت انسولین در گروه دریافت کننده مکمل ویتامین D نسبت به گروه دارونما کاهش یافته است.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه پیشنهاد می کند که دریافت مکمل ویتامین D می تواند مقاومت انسولین را در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ کاهش دهد و بنابراین بهتر است به منظور بهبود کنترل دیابت حداقل در طول زمستان مورد استفاد قرار گیرد.

کلید واژه: دیابت، ویتامین D، مقاومت انسولین، مکمل یاری