مقایسه استحکام باند عوامل اتصال دهنده عاجی در دو مقطع تاج و ریشه دندان

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقایسه استحکام باند عوامل اتصال دهنده عاجی در دو مقطع تاج و ریشه دندان دارای ۹ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقایسه استحکام باند عوامل اتصال دهنده عاجی در دو مقطع تاج و ریشه دندان  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقایسه استحکام باند عوامل اتصال دهنده عاجی در دو مقطع تاج و ریشه دندان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقایسه استحکام باند عوامل اتصال دهنده عاجی در دو مقطع تاج و ریشه دندان :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله دندانپزشکی (جامعه اسلامی دندانپزشکان ایران)

تعداد صفحات :۹

زمینه و هدف: بررسی و تاثیرگذاری دو طرفه عوامل اتصال دهنده عاجی و ماده زمینه ای بر جنبه های گوناگون ترمیم های چسبنده از جمله استحکام باند از مهمترین توجهات می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه استحکام باند برشی سه نوع عامل اتصال دهنده Excite،Prime & bond NT و Clearfil SE-bond در دو مقطع تاج و ریشه دندان انسان در شرایط آزمایشگاه می باشد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی شصت دندان پرمولر سالم به دو گروه تصادفی یک و دو تقسیم شد، سطح باکال سی دندان در گروه یک جهت نمایان شدن قسمت میانی عاج در مقطع تاجی حد فاصل DEJ تا پالپ و سطح پروگزیمال سی دندان در گروه دو جهت نمایان شدن قسمت میانی عاج در مقطع ریشه ای حد فاصل CEJ تا پالپ توسط دستگاه تریمر برش داده شد. سطوح عاجی نمایان شده برای نزدیکتر شدن به شرایط تراش عاج در دهان و ایجاد لایه اسمیر با فرز الماسی فیشور و توربین در سه جهت تراش مختصری داده شد. نمونه های مانت شده در آکریل به سه گروه تصادفی ده تایی تقسیم گردید. در گروه (۱-۱) و (۱-۲) از عامل اتصال دهنده Excite بعد از اچ کردن با اسید فسفریک ۳۵% استفاده شد. در گروه (۲-۱) و (۲-۲) از عامل Prime & bond NT بعد از اچ کردن با اسید فسفریک ۳۵% استفاده و در گروه (۳-۱) و (۳- ۲) از SE-bond Clearfil استفاده گردید، سپس با استفاده از مولدهای پلاستیکی ۳´۵ میلی متر کامپوزیت Z100 به نمونه ها متصل شد و بعد از یک هفته نگهداری در آب مقطر، میزان استحکام اتصال برشی نمونه ها با سرعت یک میلی متر در دقیقه در دستگاه اینسترون بررسی گردید. از آزمون ANOVA یک طرفه و پس آزمون LSD برای مقایسه این سه گروه در هر مقطع استفاده شد. یافته ها: در مقاطع تاجی در مقایسه استحکام اتصال بین گروهی میان (۱۲.۸۶) (۱-۱) و (۱۲.۹۶) (۱-۲) میزان P.v=0.967 بود و اختلاف آماری معنی دار وجود نداشت، اما بین گروه های (۱-۱) و P.v=0.001 (12.51) (1-3) و بین گروه های (۲-۱) و P.v=0.001 (1-3) بود و اختلاف آماری معنی دار بود. در مقاطع ریشه ای در مقایسه هر سه گروه (۱۱.۴۰) (۲-۱) و P.v=0.017 (6.49) (2-2) ، گروه های (۱-۲) و P.v=0 (19.71) (2-3) و گروه های (۲-۲) و P.v=0 (2-3) اختلاف آماری معنی دار بود. نتیجه گیری: اتصال به عاج چه در ناحیه تاج و چه در ناحیه ریشه با کاربرد عامل اتصال دهنده خود اچ کننده استحکام اتصال بالاتری نسبت به عوامل توتال اچ داشت.

کلید واژه: استحکام اتصال برشی، سیستم اتصال دهنده عاجی، توتال اچ، خود اچ کننده، لایه اسمیر