اختلال های خود ایمنی تیروئید در مبتلایان به هپاتیت مزمن C پیش از درمان با اینترفرون

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 اختلال های خود ایمنی تیروئید در مبتلایان به هپاتیت مزمن C پیش از درمان با اینترفرون دارای ۹ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد اختلال های خود ایمنی تیروئید در مبتلایان به هپاتیت مزمن C پیش از درمان با اینترفرون  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی اختلال های خود ایمنی تیروئید در مبتلایان به هپاتیت مزمن C پیش از درمان با اینترفرون،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن اختلال های خود ایمنی تیروئید در مبتلایان به هپاتیت مزمن C پیش از درمان با اینترفرون :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران

تعداد صفحات :۹

مقدمه: بسیاری از پژوهشگران باوردارند که شیوع اختلال های خود ایمنی تیروئید در مبتلایان به هپاتیت مزمن C بیشتر است، اگرچه این موضوع مورد توافق همه پژوهشگران نیست. مطالعه حاضر با اهداف زیر در مبتلایان به هپاتیت C مزمن از درمان با اینترفرون انجام شد. ا- تعیین فراوانی نسبی اتوآنتی بادی های تیروئید؛ ۲- تعیین فراوانی نسبی اختلال های عملکرد تیروئید؛ و ۳- بررسی ارتباط اتو آنتی بادی های تیروئید و اختلال عملکرد تیروئید.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مشاهده ای- مقطعی بر ۲۵۰ بیمار مبتلابه هپاتیت مزمن C پیش از درمان با اینترفرون انجام شد. نمونه ها به صورت ترتیبی از بین مراجعه کنندگان به مرکز هپاتیت تهران در سال های ۱۳۸۳-۱۳۸۲ انتخاب شدند. در بیماران آزمون های تیروئید شامل آنتی تیروپراکسیداز (۱۲۴ نفر)، آنتی تیروگلوبولین (۱۱۷ نفر)، TSH (239 نفر)، T4 (245 نفر)، T3(242 نفر)، و T3RU(134 نفر) انجام شد. متغیرهای دموگرافیک (سن، جنس و میزان تحصیلات)، متغیرهای بالینی (عوامل خطر ساز، راه انتقال احتمالی، سطح آنزیم ها، پاتولوژی و سطح ویرمی) بیماران ثبت شد.یافته ها: آنتی تیروپراکسیداز و آنتی تیروگلوبولین به ترتیب در ۴% و ۳.۴% بیماران مثبت گزارش شد. ۱.۲% بیماران دارای سابقه بیماری تیروئید بودند. ۴ بیمار مبتلا به تیروتوکسیکوز، ۱ بیمار مبتلا به تیروئیدیت هاشیموتو، ۳ بیمار مبتلا به هیپرتیروئیدیسم تحت بالینی، و ۵ بیمار مبتلا به هیپوتیروئیدیسم تحت بالینی بودند. آنتی تیروپراکسیداز با ابتلا به سیروز، تشخیص به دلیل عدم وجود علایم بالینی و سابقه حجامت ارتباط معنی دار مرزی نشان داد (۰.۱>p>0.05). آنتی تیروگلوبولین با سابقه ابتلا به دیابت و تزریق خون ارتباط معنی دار مرزی نشان داد (۰.۱>p>0.05). بین وجود اتوآنتی بادی های ضد تیروئید و اختلال های عملکرد تیروئید ارتباط معنی دار آماری مشاهده نشد.نتیجه گیری: مطالعه حاضر فراوانی نسبی اتوآنتی بادی های تیروئید را در مبتلایان به هپاتیت C پیش از درمان با اینترفرون حدود ۷% گزارش کرد، که در حدود برخی از مطالعه های پیشین است. با توجه به اینکه این مطالعه همبستگی بین اتوآنتی بادی های ضد تیروئید و برخی متغیرهای بالینی را در مبتلایان به هپاتیت مزمنC نشان داد، انجام مطالعه ها آتی با بهره گیری از حجم نمونه بیشتر در این زمینه توصیه می شود.

کلید واژه: هپاتیت C، خود ایمنی، اختلال عملکرد تیروئید آنتی تیروپراکسیداز،آنتی تیروگلوبولین