اثر دپرنیل بر بیان پروتیین Bcl-2 در موش صحرایی بالغ به دنبال کندن ریشه عصب سیاتیک

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 اثر دپرنیل بر بیان پروتیین Bcl-2 در موش صحرایی بالغ به دنبال کندن ریشه عصب سیاتیک دارای ۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد اثر دپرنیل بر بیان پروتیین Bcl-2 در موش صحرایی بالغ به دنبال کندن ریشه عصب سیاتیک  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی اثر دپرنیل بر بیان پروتیین Bcl-2 در موش صحرایی بالغ به دنبال کندن ریشه عصب سیاتیک،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن اثر دپرنیل بر بیان پروتیین Bcl-2 در موش صحرایی بالغ به دنبال کندن ریشه عصب سیاتیک :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی قزوین

تعداد صفحات :۶

زمینه: کندن ریشه حرکتی عصب سیاتیک سبب مرگ سلولی نورون های حرکتی می شود. دپرنیل بر موتو نورون های نخاع اثر نورون محافظتی دارد.هدف: مطالعه به منظور تعیین اثر داروی دپرنیل بر بیان پروتیین Bcl-2 در موش های صحرایی بالغ بعد از کندن ریشه شکمی عصب سیاتیک انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه تجربی در سال ۱۳۸۴ در دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام شد و ۲۴ سر موش صحرایی بالغ نر نژاد اسپراگ داولی به دو گروه آزمایش و شاهد و هر گروه به سه زیر گروه (۴ موش) تقسیم شدند. موش ها با تزریق کتامین و گزیلازین بی هوش شدند و ریشه حرکتی عصب سیاتیک پای چپ با جراحی آولشن کنده شد. یک ساعت بعد برای زیر گروه های آزمایش ۰.۲۵ میلی گرم بر کیلوگرم داروی دپرنیل و برای گروه های شاهد همان حجم آب مقطر به صورت داخل صفاقی تزریق شد. ۲ موش دست نخورده نیز به عنوان گروه شم در نظر گرفته شدند. اولین تزریق یک ساعت بعد از آولشن انجام شد و روزانه به مدت یک، دو و شش هفته تکرار شد. سپس موش ها کشته شدند و قطعه نخاع در ناحیه L1 مهره کمری که معادل سگمان L4-L6 نخاع است، برداشته شد. این قطعه ها در بافر لیز کننده لیز شدند و بعد از سانتریفوژ، شدت جذب نوری محلول رویی به وسیله دستگاه خواننده الیزا تعیین شد. طبیعی بودن داده ها به وسیله آزمون های ناپارامتریک مشخص شد.یافته ها: میانگین شدت جذب نوری در گروه آزمایش دو هفته ۰.۰۷۹±۰.۵۵ و در گروه شاهد دو هفته ۰.۰۵۸±۰.۴۲۴ و این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (۰.۰۴۲=p).نتیجه گیری: به نظر می رسد بیان پروتیین Bcl-2 به وسیله داروی دپرنیل افزایش می یابد.

کلید واژه: سلژیلین، عصب سیاتیک، موتو نورون ها، موش صحرایی