بررسی تنوع ژنتیکی مرغان بومی ایران با استفاده از نشانگرهای RAPD

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی تنوع ژنتیکی مرغان بومی ایران با استفاده از نشانگرهای RAPD دارای ۱۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی تنوع ژنتیکی مرغان بومی ایران با استفاده از نشانگرهای RAPD  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی تنوع ژنتیکی مرغان بومی ایران با استفاده از نشانگرهای RAPD،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی تنوع ژنتیکی مرغان بومی ایران با استفاده از نشانگرهای RAPD :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : پژوهش و سازندگی

تعداد صفحات :۱۰

تنوع ژنتیکی پنج جمعیت از مرغهای بومی استانهای مازندران، اصفهان، فارس، یزد، آذربایجان غربی با استفاده از نشانگرهای RAPD مورد بررسی قرار گرفت. استخراج DNA با روش تغییر یافته استخراج نمکی (Salting out) انجام شد. تکثیر DNA ژنومی با تعداد ۳۰ فرد از هر جمعیت و با استفاده از ۱۰ آغازگر تصادفی ۱۰۱ نوکلئوتیدی و از طریق واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) صورت گرفت. طول قطعات تکثیر یافته در آغازگرهای مختلف از ۲۳۷ تا ۳۲۴۰ جفت باز متغییر بود. بر اساس باندهای چند شکل و بر اساس کل باندها، جمعیت های استان فارس و مازندران به ترتیب با ۰.۱۸۱۹ و ۰.۱۰۴۲ بیشترین فاصله ژنتیکی و جمعیت های استان فارس و اصفهان به ترتیب با ۰.۰۶۶ و ۰.۰۳۹۱ کمترین فاصله ژنتیکی را داشتند. بیشترین و کمترین تنوع درون جمعیتی به ترتیب متعلق به جمعیت های استان یزد (۰.۲۰۸) و استان مازندارن (۰.۱۵۶) بودند. درخت فیلوژنی ترسیم شده بر اساس روش UPGMA، جمعیت های مرغ بومی مورد مطالعه را در دو گروه قرار داد :گروه اول شامل جمعیت های استان های اصفهان، فارس، یزد و آذربایجان غربی و گروه دوم شامل جمعیت استان مازندران بود.اگرچه در این تحقیق نشانگرهای اختصاصی برای هر جمعیت یافت نشد ولی با بررسی جایگاههای ایجاد شده بوسیله آغازگرها، در چندین جایگاه تفاوتهای محسوسی مشاهده شد، از در جایگاههای X03-5 با طول قطعه ۱۸۵۳ bp چهار جمعیت اصفهان، فارسٍ، یزد و آذربایجان غربی دارای فراوانی ۱ و همه افراد این جمعیت ها چنین جایگاهی را داشتند ولی در جمعیت مازندران با فراونی ۰.۲۲۵ فقط %۴۰ از افراد این جمعیت دارای چنین جایگاهی بودند.باتوجه به تنوع ژنتیکی پایین در درون جمعیت ها می توان با افزایش تعداد موثر جمعیت، کنترل آمیزشها برای ایجاد حداقل همخونی در هر گله و نیز ایجاد جمعیت های جداگانه با تعداد اولیه بیشتر موجب جلوگیری از کاهش تنوع ژنتیکی می شود.

کلید واژه: مرغان بومی ایران، تنوع ژنتیکی، چند شکلی، فاصله ژنتیکی، نشانگرهایRAPD