مقایسه اثر راه رفتن و دویدن به جلو با راه رفتن و دویدن به عقب بر روی عملکرد اندام تحتانی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقایسه اثر راه رفتن و دویدن به جلو با راه رفتن و دویدن به عقب بر روی عملکرد اندام تحتانی دارای ۱۳ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقایسه اثر راه رفتن و دویدن به جلو با راه رفتن و دویدن به عقب بر روی عملکرد اندام تحتانی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقایسه اثر راه رفتن و دویدن به جلو با راه رفتن و دویدن به عقب بر روی عملکرد اندام تحتانی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقایسه اثر راه رفتن و دویدن به جلو با راه رفتن و دویدن به عقب بر روی عملکرد اندام تحتانی :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : فیض

تعداد صفحات :۱۳

سابقه و هدف: هدف نهایی از توانبخشی ضایعه های ورزشی بازگشت هر چه سریع تر و بی خطر ورزشکار به سطح عملکردی قبل از ضایعه می باشد، در صورتی که برنامه درمانی فقط به افزایش قدرت، تحمل و دامنه حرکت محدود شود و به عواملی چون تعادل، چابکی، حس عمقی، هماهنگی عصبی – عضلانی تاکید نگردد، خطر آسیب مجدد و کاهش توانایی های حرکتی افزایش می یابد. تاثیر راه رفتن و دویدن به عنوان عملکرد اصلی اندام تحتانی جهت نیل به چنین اهدافی در نظر گرفته شد.مواد و روشها: پژوهش حاضر با روش کارآزمایی بالینی (Clinical trial) از نوع مقایسه قبل و بعد از انجام تمرین ها با استفاده از ۶ آزمایش عملکردی پرش طول، پرش ارتفاع، توان بی هوازی، تعادل استاتیک، زمان طی مسافت ۴۶ متری و زمان طی مسافت ۶ متری به صورت لی لی محاسبه گردید. افراد در دو گروه ۱۵ نفری قرار گرفته و کلیه افراد سه بار در هفته، هر جلسه ۱۵ دقیقه به مدت ۶ هفته دویدن به جلو یا عقب را انجام می دادند و در پایان هر هفته یک سری از آزمایش ها تکرار می گردیدند. به منظور پی گیری نتایج حاصل بعد از ۸ هفته دوباره کلیه آزمایش ها تکرار گردید.یافته ها: تحقیق بر روی ۳۰ دختر سالم در دو گروه ۵ نفری که از لحاظ سن و جنس کاملا مشابه بودند انجام گرفت. در گروهی که جلو دویده یا راه رفته بودند آزمایش پرش طول ۰.۴۶ درصد (P>0.003)، آزمایش زمان طی مسافت ۶ متری به صورت لی لی ۱۰.۵۲ درصد (P>0.005)، آزمایش پرش ارتفاع ۹.۹۵ درصد (P>0.005)، آزمایش توان بی هوازی ۴.۵۸ درصد (P>0.005)، آزمایش تعادل استاتیک ۵۹.۴۶ درصد (P<0.003)، آزمایش زمان طی مسافت ۲۶ متری ۲.۱۹ درصد (P>0.001) بهبودی داشتند. در گروه که به عقب دویده یا راه رفته بودند آزمایش پرش طول ۴.۵ درصد (P>0.003)، آزمایش زمان طی مسافت ۶ متری به صورت لی لی ۲۳.۸۹ درصد (P<0.005)، آزمایش زمان پرش ارتفاع ۲.۹۸ درصد (P>0.005)، آزمایش توان بی هوازی ۰.۵۳ درصد (P>0.005)، آزمایش تعادل استاتیک ۶۸.۳۳ درصد (P>0.003)، آزمایش زمان طی مسافت ۲۶ متری ۶.۸۸ درصد (P<0.001) درصد بهبودی داشتند.نتیجه گیری: زمانی که هدف از برنامه توانبخشی بهبود قدرت، سرعت، چابکی، تعادل استاتیک و توان هوازی می باشد، راه رفتن و دویدن به عقب توصیه می شود و زمانی که هدف افزایش ارتفاع یا توان بی هوازی می باشد، تمرین های راه رفتن و دویدن به جلو توصیه می گردد.

کلید واژه: راه رفتن، دویدن، آزمایش های عملکردی، پرش طول، پرش ارتفاع، تعادل استاتیک، توان بی هوازی