شیوع و علل نابینایی و کم بینایی در استان تهران، ۸۴-۱۳۸۳

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 شیوع و علل نابینایی و کم بینایی در استان تهران، ۸۴-۱۳۸۳ دارای ۱۷ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد شیوع و علل نابینایی و کم بینایی در استان تهران، ۸۴-۱۳۸۳  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی شیوع و علل نابینایی و کم بینایی در استان تهران، ۸۴-۱۳۸۳،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن شیوع و علل نابینایی و کم بینایی در استان تهران، ۸۴-۱۳۸۳ :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : بینا

تعداد صفحات :۱۷

هدف: تعیین شیوع کم بینایی و نابینایی و علل آن ها در کلیه مناطق شهری و روستایی استان تهران در سال ۱۳۸۳-۸۴.روش پژوهش: این مطالعه مبتنی بر جمیعت (Population-based) به صورت مقطعی بر روی همه ساکنان مناطق شهری و روستایی استان تهران انجام شده است. مبنای طراحی روش کار بر اساس توصیه های سازمان بهداشت جهانی و مطالعه راهنمایی که بر روی ۱۱۰ خانوار شهری و روستایی شهرستان کرج انجام شد؛ صورت پذیرفت. نمونه گیری طرح به صورت خوشه ای سیستماتیک چند مرحله‌ای و تعداد نمونه مورد نیاز بر اساس توزیع جمعیت استان و برآوردهای شیوع نابینایی محاسبه شد. ابزار جمع‌آوری داده ها شامل پرسش نامه عمومی، معاینه بینایی سنجی و معاینه چشم پزشک بود و محل جمع آوری اطلاعات، خانه های بهداشت و مراکز بهداشتی – درمانی شهری و روستایی استان تهران بود. دسته بندی نابینایی و کم بینایی بر اساس طبقه بندی بین المللی بیماری ها (ICD-10) انجام شد.یافته ها: در مجموع ۱۱۹۷۵ نفر در مطالعه شرکت کردند (درصد پاسخ ۹۰.۴ درصد از کل افراد دعوت شده). میانگین سنی جمعیت مورد مطالعه ۲۷.۸ سال و میزان شیوع نابینایی در هر دو چشم ۱.۰۹ درصد (حدود اطمینان ۹۵ درصد: ۰.۹۰-۱.۲۷ درصد) بود. این اندازه با سن، روند افزایشی معنی داری (P<0.001) را نشان داد ولی تفاوت آماری معنی داری بین دو جنس و ساکنان مناطق شهری و روستایی وجود نداشت. میزان شیوع کم بینایی ۴.۰۴ درصد (حدود اطمینان ۹۵ درصد: ۳.۶۹-۴.۳۹ درصد) بود. کم بینایی در هر دو چشم با افزایش سن، روند افزایشی معنی داری را نشان داد (P<0.001) . همین طور این میزان در افراد مونث بیش تر بود (OR=1.42, CI 95% 1.16-1.74) اما سکونت در مناطق شهری یا روستایی تاثیری در میزان شیوع کم بینایی در جمعیت مورد مطالعه نداشت. بیش ترین میزان علل اختلالات بینایی در یک چشم به ترتیب مربوط به آب مروارید (۳۳.۹ درصد)، تنبلی چشم ناشی از عیوب انکساری و غیره ۲۲.۷ درصد) و بیماری های زجاجیه و شبکیه (۱۲.۳ درصد ) بودند.نتیجه گیری: بر اساس اندازه های به دست آمده در این مطالعه و جمیعت استان تهران، برآورد می شود که در استان، حدود ۱۲۴۱۶۵ نفر دچار نابینایی دو طرفه و ۴۶۳۴۳۱ نفر مبتلا به کم بینایی دو طرفه هستند. میزان شیوع کم بینایی و نابینایی در جامعه مورد مطالعه، وضعیت متوسطی را در مقایسه با سایر کشورهای مشابه نشان می دهد. این مطالعه ضمن تاکید بر لزوم افزایش دامنه تحقیق در سطح کشور، بر ضرورت تقویت فعالیت های بهداشتی برای کنترل و پیش گیری اختلالات بینایی و علل ایجاد کننده آن ها تاکید دارد؛ ضمن آن که استفاده از یافته های مطالعه حاضر را برای طراحی مناسب تر اجرای برنامه بینایی ۲۰۲۰ در کشور ضروری می داند.

کلید واژه: