مقایسه روش انفوزیون ۷ ساعته دگزامتازون با روش کلاسیک دو روزه دگزامتازون با دوز بالا در تشخیص افتراقی سندروم کوشینگ: گزارش ۲۰۷ مورد

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقایسه روش انفوزیون ۷ ساعته دگزامتازون با روش کلاسیک دو روزه دگزامتازون با دوز بالا در تشخیص افتراقی سندروم کوشینگ: گزارش ۲۰۷ مورد دارای ۱۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقایسه روش انفوزیون ۷ ساعته دگزامتازون با روش کلاسیک دو روزه دگزامتازون با دوز بالا در تشخیص افتراقی سندروم کوشینگ: گزارش ۲۰۷ مورد  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقایسه روش انفوزیون ۷ ساعته دگزامتازون با روش کلاسیک دو روزه دگزامتازون با دوز بالا در تشخیص افتراقی سندروم کوشینگ: گزارش ۲۰۷ مورد،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقایسه روش انفوزیون ۷ ساعته دگزامتازون با روش کلاسیک دو روزه دگزامتازون با دوز بالا در تشخیص افتراقی سندروم کوشینگ: گزارش ۲۰۷ مورد :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران

تعداد صفحات :۱۰

مقدمه: تشخیص اتیولوژیک سندروم کوشینگ، یکی از چالش های مهم در بررسی آن است. در مطالعات مختلف، آزمون خوراکی دو روزه دگزامتازون با دوز بالا حساسیت و ویژگی متفاوتی نشان داده است. از سال ۱۹۳۷، آزمون انفوزیون ۷ ساعته دگزامتازون با توجه به مزیت حذف عامل جذب روده ای دگزامتازون و سرعت انجام آن مورد توجه بوده است. هدف مطالعه اخیر، بررسی قدرت تشخیصی آزمون انفوزیون در مقایسه با روش خوراکی کلاسیک است. مواد و روش ها: ۲۰۷ بیمار مبتلا به سندروم کوشینگ که با آزمون های غربالگری شامل آزمون شبانه یک میلی گرم دگزامتازون و کورتیزول آزاد ادرار ۲۴ ساعته و آزمون دگزامتازون با دوز پایین بیماری آنها تایید شده بود، مورد مطالعه قرار گرفتند. در تمام بیماران آزمون دو روزه دگزامتازون با دوز ۸ میلی گرم و آزمون انفوزیون ۷ ساعته انجام شد. ملاک مهار در آزمون انفوزیون، کاهش کورتیزول پلاسما به بیش از %۵۰ میزان اولیه و در آزمون کلاسیک مهار کورتیزول آزاد ادرار به میزان بیش از %۵۰ و %۹۰ نسبت به میزان پایه بوده است. نتایج تصویربرداری و نمونه های پاتولوژیک در تشخیص اتیولوژیک بیماران استفاده شد. یافته ها: بیماران با کوشینگ اکتوپیک میانگین سنی بالاتر نسبت به علل هیپوفیزی و آدرنالی داشتند ۵۸.۲) در مقابل ۳۱.۵ سال، (p<0.01. در کوشینگ اکتوپیک، کاهش وزن، ضعف عضلانی، اکیموز و فشار خون بالا با تفاوت معنی دار بیش از موارد هیپوفیزی و آدرنال مشاهده شد (p<0.05). پاسخ مهاری به آزمون انفوزیون در %۹۸ موارد بیماری کوشینگ وجود داشت در حالی که در علل خارج هیپوفیزی، موردی از پاسخ مهاری مطلوب مشاهده نشد. آزمون خوراکی با معیار مهار بیش از %۹۰ در %۸.۱ موارد مثبت کاذب نشان داد. با هدف افتراق ضایعات هیپوفیز از علل خارج هیپوفیزی، آزمون انفوزیون ویژگی %۱۰۰، حساسیت %۹۸.۱، دقت تشخیصی %۹۸.۵ و در مقابل آزمون کلاسیک با ملاک مهار UFC بیش از %۹۰، ویژگی %۹۳، حساسیت %۹۸.۱ و دقت %۹۷ را نشان دادند. منحنی ROC، سطح زیر منحنی ۰.۹۹ را در آزمون انفوزیون در مقابل ۰.۹۶، در آزمون کلاسیک با ملاک مهاری %۹۰ نشان داد. نتیجه گیری: در این مطالعه، آزمون انفوزیون ۷ ساعته دگزامتازون با سهولت انجام آن علاوه بر ویژگی و دقت تشخیصی بالاتر نسبت به آزمون کلاسیک خوراکی دگزامتازون در افتراق بیماری کوشینگ از موارد خارج هیپوفیزی می تواند به عنوان روش انتخابی تشخیصی در نظر گرفته شود.

کلید واژه: سندروم کوشینگ، آزمون دگزامتازون با دوز بالا، آزمون انفوزیون ۷ ساعته دگزامتازون