تاثیر تمرین های تقویتی بر شاخص های بیومکانیکی راه رفتن در بیماران همی‎ پارزی مزمن ناشی از سکته مغزی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 تاثیر تمرین های تقویتی بر شاخص های بیومکانیکی راه رفتن در بیماران همی‎ پارزی مزمن ناشی از سکته مغزی دارای ۱۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تاثیر تمرین های تقویتی بر شاخص های بیومکانیکی راه رفتن در بیماران همی‎ پارزی مزمن ناشی از سکته مغزی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تاثیر تمرین های تقویتی بر شاخص های بیومکانیکی راه رفتن در بیماران همی‎ پارزی مزمن ناشی از سکته مغزی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن تاثیر تمرین های تقویتی بر شاخص های بیومکانیکی راه رفتن در بیماران همی‎ پارزی مزمن ناشی از سکته مغزی :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی قزوین

تعداد صفحات :۱۰

زمینه: یکی از علل عمده مرگ و ناتوانی در تمام جوامع سکته مغزی است و شایع ترین عارضه ناشی از سکته مغزی همی‎پلژی یا همی پارزی است.
هدف: مطالعه به منظور تعیین اختلال های بیومکانیکی راه رفتن در بیماران همی پارزی و تاثیر تمرین‎های عملکردی، تعادلی و تقویتی (FBS) در درمان این اختلال‎ها انجام شد.
مواد و روش‎ها: این کارآزمایی بالینی در سال ۱۳۸۲، در آسایشگاه سالمندان کهریزک انجام شد. ۳۴ بیمار همی‎پارزی به صورت تصادفی در یکی از دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند و راه رفتن آنها با استفاده ازبخش ارزیابی راه رفتن مقیاس(Functional, Balance & Strength Scale) FBSS قبل و بعد از۱۲ جلسه درمان ارزیابی شد. گروه آزمون تمرین‎های FBS را دریافت کرد. ولی برای گروه کنترل تمرین‎هایFBS به استثنای تمرین های تقویتی اجرا شد. داده‎ها با آزمون‎های تی مستقل، تی زوج، من ویتنی و ویلکاکسون تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‎ها: شاخص الگوهای راه رفتن در گروه آزمون از ۸/۲۵ به ۸/۳۶، سرعت از ۶۵/۲۷ به ۸/۳۹ متر بر دقیقه و طول استراید از ۹/۶۷ به ۱/۹۰ سانتی‎متر ارتقا یافت (P<0.0001). شاخص الگوهای راه رفتن در گروه کنترل از ۸/۱۸ به ۲/۲۲، طول استراید از ۴۲ به ۷/۴۵ سانتی‎متر (P<0.0001) و سرعت از ۶/۱۵ به ۴/۱۶ متر بر دقیقه ارتقا یافت (P=0.002). کادانس در گروه آزمون از ۸/۸۲ به ۵/۸۸ (P=0.113) و در کنترل از ۶/۷۱ به ۸/۶۹ قدم در دقیقه تغییر یافت (P=0.157). تغییر میانگین الگوهای راه رفتن، سرعت و طول استراید بین دو گروه معنی‎دار بود (P<0.0001)، ولی تغییر میانگین کادانس معنی‎دار نبود.
نتیجه‎گیری: با توجه به یافته‎ها، تمرین‎های تقویتی عضله‎های اندام تحتانی در بهبود الگوهای راه رفتن، سرعت و طول استراید در مرحله مزمن توانبخشی بعد از سکته مغزی مؤثر است.

کلید واژه: همی ‎پلژی، اختلالات عروق مغز، بیماران