بررسی میزان تاثیر حرکت درمانی بر توانائی های عملی بیماران آرتریت روماتوئید بیمارستان شریعتی (۱۳۷۳-۷۴)

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی میزان تاثیر حرکت درمانی بر توانائی های عملی بیماران آرتریت روماتوئید بیمارستان شریعتی (۱۳۷۳-۷۴) دارای ۱۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی میزان تاثیر حرکت درمانی بر توانائی های عملی بیماران آرتریت روماتوئید بیمارستان شریعتی (۱۳۷۳-۷۴)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی میزان تاثیر حرکت درمانی بر توانائی های عملی بیماران آرتریت روماتوئید بیمارستان شریعتی (۱۳۷۳-۷۴)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی میزان تاثیر حرکت درمانی بر توانائی های عملی بیماران آرتریت روماتوئید بیمارستان شریعتی (۱۳۷۳-۷۴) :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله دانشکده پزشکی

تعداد صفحات :۱۰

مقدمه: آرتریت روماتوئید یک بیماری التهابی مزمن و سیستمیک است که با درگیری و تغییرشکل پیشرونده قرینه مفاصل مشخص می شود. این بیماری می تواند منجر به ناتوانی های حرکتی در مبتلایان گردد. هدف از این پژوهش که یک کارآزمایی بالینی بصورت کنترل شده با شاهدهای متوالی از نوع خود کنترل بوده و روی بیماران مراجعه کننده به درمانگاه مرکز تحقیقات روماتولوژی بیمارستان شریعتی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال های ۱۳۷۳-۷۴ انجام گردیده، تعیین میزان تأثیر حرکت درمانی بر توانائی های عملی مبتلایان به آرتریت روماتوئید می باشد. مواد و روشها: بدین منظور ۴۰ بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید با توجه به مشخصات نمونه و اهداف پژوهش انتخاب و بمدت ۱۲ هفته مورد بررسی قرار گرفتند. سطح فعالیت عادی روزانه و دامنه حرکتی مفاصل نمونه های پژوهش پس از انتخاب، در سه زمان آغاز پژوهش، قبل از ورزش ( ۶ هفته بعد از مراجعه) و بعد از ورزش ( ۶ هفته بعد از شروع ورزش ) اندازه گیری و اختلاف میانگین آنها با روش paired T test مقایسه گردید. جهت بررسی تفاوت آنها در گروههای مختلف ( از نظر شغل، میزان تحصیلات و غیره) از تستANOVA یکطرفه استفاده شد. جهت گردآوری اطلاعات از پرسشنامه و گونیامتر به عمل آمد.یافته ها: یافته های این پژوهش نشان می دهد میانگین فعالیت عادی روزانه نمونه های مورد پژوهش از ۰.۴۳۷±۰.۲۵۲ قبل از شروع ورزش به ۶.۶۹±۳.۰۶ بعد از ورزش افزایش یافت که از نظر آماری اختلاف معنی داری را نشان می دهد (P<.0001) همچنین میانگین دامنه حرکتی مفاصل آنها نیز از ۰.۲۸±۰.۲۸ قبل از ورزش به ۸±۳.۵۷ بعد از ورزش رسید که از نظر آماری ارزشمند بود (p<0.0001) . همچنین یافته ها نشان می دهد که متوسط زمان لازم جهت ۱۵ قدم زدن بعد از ورزش، کاهش یافت(P<0.0001) . در حالیکه قدرت چنگ زدن در مقایسه با قبل از ورزش افزایش یافته و از ۷±۰.۲۹ به ۱۸.۵±۳.۱ رسید(P<0.0002) .در این میان جنس و شغل و محدودیت حرکت در مفصل مچ پا با تأثیر ورزش ارتباط معنی داری را نشان می دهند (P<0.05) . اما نحوه شروع و مدت زمان ابتلاء به بیماری، سن و میزان تحصیلات افراد ارتباطی با تأثیر حرکت درمانی نداشتند(P>0.05) .نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به اینکه فعالیت بیماری و بسیاری از فاکتورهای تأثیر گذار به علت خود کنترلی بودن پژوهش ثابت بود، می توان تغییرات فوق را ناشی از تأثیر حرکت درمانی دانست، لذا شاید بتوان اضافه نمودن حرکات درمانی ساده بعد از کنترل فعالیت بیماری در بیماران RA را بعد از تأئید در یک مطالعه کنترل شده توصیه نمود.

کلید واژه: