مقاله سطحی نگری دینی: علامت و عاقبت

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله سطحی نگری دینی: علامت و عاقبت دارای ۵ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله سطحی نگری دینی: علامت و عاقبت  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله سطحی نگری دینی: علامت و عاقبت،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله سطحی نگری دینی: علامت و عاقبت :

مقاله سطحی نگری دینی: علامت و عاقبت که چکیده‌ی آن در زیر آورده شده است، در زمستان ۱۳۸۹ در مجله دندانپزشکی (جامعه اسلامی دندانپزشکان ایران) از صفحه ۲۰۰ تا ۲۰۳ منتشر شده است.
نام: سطحی نگری دینی: علامت و عاقبت
این مقاله دارای ۴ صفحه می‌باشد، که برای تهیه‌ی آن می‌توانید بر روی گزینه‌ی خرید مقاله کلیک کنید.
کلمات مرتبط / کلیدی:
مقاله

چکیده و خلاصه‌ای از مقاله:
دین، شیوه و روش صحیح زندگی کردن را به انسان می آموزد و به تعبیر علامه طباطبایی «ان الدّین فی عرف القرآن هو السنه الاجتماعیه الدائره فی المجتمع»، از این رو هنگامی که دین بد فهمیده می شود، مسیر زندگی انسانها منحرف می گردد و همان گونه که شخص بی دین از صراط مستقیم خارج شده است، شخصی متدینی هم که تلقی صوابی از دین ندارد، بیرون از صراط مستقیم است. دینداری دارای لغزشگاههای مختلفی است که یکی از خطرناکترین آنها «سطحی نگری» است. دیندار سطحی نگر، چیزی از دین را «منکر» نمی شود و در صدد «مخالفت» با دین هم نیست، ولی درک او فراتر از برخی ظواهر نمی رود و به «فهم عمیق» از دین دست نمی یابد.
سطحی نگری دینی «عللی» دارد و «علایمی» که با این علل و علایم می توان زمینه های آن را شناسایی کرد و به میزان گستردگی و شیوع آن در جامعه دینداران پی برد و با توجه به این علل و عوامل می توان «عاقبت» آن را پیش بینی کرد. یکی از این علایم، «زود باوری» است. افراد سطحی نگر، بسیار زود باورند و به راحتی می توان فضای ذهنی آنها را اشغال کرد و زمام اندیشه شان را به دست گرفت. آنها به دلیل اینکه به معضلات هر مساله توجه ندارند و از تجربه و تحلیل عمیق و همه جانبه مسایل دینی عاجزند، به سرعت و به سهولت، به «یقین» و اطمینان می رسند. چه بسیار مسایلی که برای متفکران جای شک و تردید داشته و دانایان با احتیاط نسبت به آن اظهار نظر می کنند، ولی سطحی نگران، از موضع «جزمیت» درباره آن نظر می دهند و چه بسیار مسایلی که اندیشمندان آن را «نظری» دانسته و نیازمند «دلیل» می شمارند، ولی سطحی نگران آن را «بدیهی» معرفی کرده و بی نیاز از استدلال می شمارند و بحث درباره آن را «تخطئه» می کنند. مثلا زود باوران به راحتی ادعای کشف و شهود و یا ملاقات با امام زمان را «تصدیق» می کنند و به صرف اینکه از فلان واعظ و یا مداح شنیده اند، آن را وحی منزل می دانند، ولی اهل نظر چون تابع دلیل اند، در برابر ادعاهای بی دلیل مقاومت می کنند و به خود جرات می دهند که درباره اعتبار هر دلیل، به بحث و تامل بپردازند. از این رو فقیه بزرگی مانند آیت اله خوئی در برابر همه حکایتهایی که درباره ملاقات با امام زمان نقل شده، می ایستد و می گوید: ادعای رویت امام زمان در عصر غیبت پذیرفته نمی شود: «اما زمان الغیبه فادعاء الرویه فیه غیر مسموعه».، او می گوید ما وظیفه داریم که هر کسی مدعی رویت حضرت شود، او را «تکذیب» نماییم: «انّا مأمورون بتکذیب مدعّی الرویه».، علامه بحر العلوم هم که بسیاری از حکایتهای تشرف منسوب به اوست، «امتناع رویت حضرت» در عصر غیبت را مبنایی دانسته که در مسایل مختلف باید به آن توجه داشت، از این رو می گوید، گاه برخی از علمای ابرار عینا به «سخن» حضرت آگاه می شوند، ولی امکان این گونه علم به کلام امام، به معنی «امکان رویت» حضرت نیست و باید ادعای آنان، با «امتناع رویت» سازگار باشد: «ربما یحصل لبعض حفظه الاسرار من العلماء الابرار العلم بقول الامام (ع) بعینه علی وجه لا ینافی امتناع الرویه فی هذه الغیبه;»