قافله سالار ادبیات منظوم عرفانی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 قافله سالار ادبیات منظوم عرفانی دارای ۱۸ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد قافله سالار ادبیات منظوم عرفانی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی قافله سالار ادبیات منظوم عرفانی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن قافله سالار ادبیات منظوم عرفانی :

تعداد صفحات :۱۸

چکیده مقاله:

فضل الله بن احمد میهنی یا ابوسعید ابوالخیر از جمله بزرگ ترین عارفان و در زمره نامدارترین پارسی سرایان در گستره زمانی به وسعت تمام تاریخ به شمار می آید و این مهم چنان کتمان ناپذیر است که بیشتر تذکره نویسان، تاریخ نگاران وکاوندگان پهنه ادب و عرفان، نام او را در کنار سرآمدان طریقت و همسنگ بزرگانی چون مولوی، حلاج، بایزید بسطامی و ابوالحسن خرقانی یاد کرده اندکمتر عارفی در تاریخ اسلام و ایران به آن درجه از اعتبار دست یافته که طی قرون و اعصاراشعارش مانند رباعیات ابوسعید همسان دعا و در پاره ای مواقع قرایت آن، راهی برای درمان بیماری های صعب العلاج قلمداد شودوی در اول ماه محرم سال ۷۵۳ ه.ق=هفتم دسامبر ۷۶۳ در میهنه چشم به دیدار جهان آفرینش گشوده است و در چهارم شعبان سال ۴۴۴ ه.ق ۱۲ ژانویه سال ۱۴۴۷ م دیده از دیدار هستی برگرفته است.با تمام این اوصاف و به رغم آنکه مردمان شیفته و دلبسته ابوسعید بودند و چهره اش نزد عامه همانند رمز اشراق و اشراف بر عالم غیب محسوب می شد، او خود شیدا و مفتون حق بود.ابوسعید در سرایش شعر توانمندی ویژه ای داشت. در واقع او بیشتر افکار خویش را از طریقاشعارش که در قالب رباعی سروده می شد، نشر می داد. او حتی در بالای منابر و در مجالس خانقاهش نیز بیش از آن که مفاهیم دینی و مضامین عرفانی را ازطریق آیه وحدیث بیان دارد، با زبانی ساده و منظوم سخن می گفت تا قابل درک برای همگان باشدابوسعید ابوالخیر در میان عارفان فرهنگ سرزمین ما مقامی بسیار ممتاز و استثنایی دارد و نام او با عرفان و شعرآمیختگی عمیقی یافته است. چندان که در بخش مهمی از شعر فارسی چهره او در کنار مولوی و خیام قرار می گیرد، بی آنکه خود شعر چندانی سروده باشد