مقاله جمع زهدورزی و سیاستمداری در اندیشه و سیره امام خمینی(ره)

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله جمع زهدورزی و سیاستمداری در اندیشه و سیره امام خمینی(ره) دارای ۲۱ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله جمع زهدورزی و سیاستمداری در اندیشه و سیره امام خمینی(ره)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله جمع زهدورزی و سیاستمداری در اندیشه و سیره امام خمینی(ره)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله جمع زهدورزی و سیاستمداری در اندیشه و سیره امام خمینی(ره) :

-۱ مقدمه

۱-۱ بیان مسئله

بیرغبتی و زهد نسبت به امور دنیوی از فضایل اخلاقی است که مورد تأکیـد متـون دینـی و مـورد توجـه

معلمان اخلاق قرار گرفته است و هر چند زهدورزی حتی با داشتن ثروت فراوان قابل جمع است و »همه انبیا

حتی سلیمان(ع) زاهدان تاریخ بشری بودند)«قاسانی، ۱۳۸۱، ص(۱۲۲، اما بهطور معمول جمع بین دنیـاداری و

زهدورزی صعب است. سیاستورزی بهطور معمول با انواع برخورداریها همـراه اسـت؛ شـهرت، قـدرت و ثروت. آیا طبق نظر امام(ره)، سیاستورزی و ورود در دنیای پر هیاهوی قدرت سیاسی که از لـوازم دینـداری

بلکه عین دیانت است میتواند با بیرغبتی به دنیا جمع شود؟ اگر در وادی نظر، فتوای به امکانِ جمع دادیم آیا

در وادی عمل و در عرصه واقعی زندگی هم این دو در وجود معمول افراد میتوانند همنشینی کننـد؟ بـه نظـر

میرسد یکی از معضلات دنیای سیاست همین مسئله باشـد. ایـن موضـوع متفـاوت از مسـئله نسـبت دیـن و

سیاست است که به بررسی نسبت آموزههای دینی و اقتضائات سیاست میپردازد. در پرسش اول، بحث اخلاق

فردی و حالت درونی شخص مورد نظر است. دینمداران که باید بر اسـاس آموزهـای دیـن دل در گـرو دنیـا نداشته باشند و بر این بیرغبتی آثار مهمی مترتب شده است، چگونه میتوانند در سیاستورزی که عین توجه

به دنیاست وارد شوند. امام خمینی(ره) در جمع این دو چه میکرد و چگونه در وادی نظر و در مقام عمل این

دو را کنار هم مینشاند؟ تأمل در راهحل ایشان در وادی نظر و مهمتر از آن شیوه عملی او در تربیت انسانهای سیاستورزِ زاهد ضرورتی است که مدام باید به آن بازگردیم تا یکی از این دو مهم فدای دیگـری نگـردد. در این نوشته میکوشم که با مروری بر نظرات امام و شیوه عملی ایشان برای تحقق این مهم به یک تحلیل نسـبی دست یابم و به صورت مختصر به مبانی و نتایج نگاه امام به این مسئله اشاره میکنم.
امام خمینی حداقل در سه جبهه باید به نوآوری و حتی جهاد میپرداخت. اول اینکه نشان دهد که زهد و

آخرتاندیشی با ورود به سیاست از جنبه نظری در تهافت و تضاد نیست. دوم تلاش فردی برای جمع این دو

حوزه در وادی عمل و سوم به عنوان یک رهبر باید میکوشید که پیروان خود را در جمع سالم ایـن دو مقولـه یاری کند و مردمانی بپروراند که پای در خاک سیاست دارند و دل درگرو آسمان نهادهاند. کار اول یـک جهـاد علمی بود و کار دوم یک جهاد اکبر فردی و کار سوم جهاد فرهنگی ـ اجتماعی. جهاد سوم بسی سـخت تـر از دو جهاد دیگر است؛ یعنی وقتی شخص مسئولیت دیگران را میپذیرد که آنان را در این عمل راهبری کند، بـا
توجه به گستره میادین سیاستورزی و تنوع و تکثر افرادی که باید بر کرسیهای قـدرت تکیـه زننـد تـا کـار

سیاست به پیش رود آنگاه میبینیم که یک رهبر سیاسی ـ دینی چه کار مشکلی در پیش دارد. در این نوشته به

دو حوزه اول به صورت اجمال میپردازیم و در باب جهاد فرهنگی امام درنگ بیشتری میکنیم.

۲-۱ توضیح چند مفهوم

»زهد عبارت است از بی رغبتی به دنیا و اینکه با قلبت طالب دنیا نباشی مگر به قدر ضرورت جسم.)«شبر،

۱۳۸۰، ص۳۹۹ و قاسانی، ۱۳۸۱، ص.(۱۲۰

کنگره ملی بررسی اندیشههای فرهنگی و اجتماعی حضرت امام خمینی(ره)
۳

مقصود از سیاست هم عبارت است از مجموع فعالیتهایی که در جهت تنظیم و اصلاح و اعمـال قـدرت

در اداره یک کشور انجام میشود.

۳-۱ پیشینه بحث

به بحث نسبت دنیاداری و ورود در سیاست از یک سو و زهد از سوی دیگر، گروههای مختلفی پرداخته-

اند که از آن جمله معلمین اخلاق و اندیشهورزان در وادی سیاستاند. ما در تاریخ تفکر اسلامی با دو مشـکل

مواجه بودیم: اول اینکه اخلاقی بودن و در مرتبه بالاتر عارف بودن حتی با اندیشیدن به مسـائل سیاسـی غیـر

قابل جمع پنداشته میشد و این دو سرِ ناسازگاری با هم داشتند. دوم و به طریق اولی زهدورزی بـا سیاسـت-

ورزی عملی در تضاد بود. در معمول کتابهای اخلاقی انسانهای عادی را از آن بر حذر داشتهاند که خـود را در معرض مواهب دنیوی همچون ثروت و قدرت قرار دهند و گفتهاند »چون اکثر مردم به خاطر ضعف نفسی

که دارند با جمع ثروت و امثال آن میل و رغبتشان به دنیا تحریک میشود، زهد آنها فقط با ترک ثروت محقـق

میشود.)«شبر،۱۳۸۰،ص.(۴۰۰ مشخص است که ثروت در اینجا به عنوان نمونـه ذکـر مـیشـود و مـیتـوان قدرت و شهرت را هم که لازمه سیاستورزی است در کنار ثروت مطرح کرد. این معلمان اخلاق نمـیتواننـد به تحریم سیاست رأی دهند چرا که زندگی جمعی مستلزم توجه به قـدرت و تنظـیم آن اسـت و نمـیتواننـد بگویند که سیاست را به بیدینان واگذار کنید و متدینان به امور اخروی دل دهند؛ زیرا طبـق مبـانی دینـی نـوع زندگی جمعی و سیاست در زندگی اخروی و سعادت هم تأثیرگذار است و به همین دلیـل موسـی(ع) مـأمور میشود که به دربار فرعون رود و او را دعوت کند و امامان شیعه(ع) به امور سیاسی حسـاس بودنـد و بـه در دست گرفتن قدرت سیاسی و یا تعدیل و اصلاح آن همت گماشـته بودنـد. پـس از آن جهـت کـه در دنیـایی

زندگی میکردند که مؤمنان دسترسی به قدرت نداشتند چندان به این امر نمیاندیشیدند کـه در صـورت لـزوم

ورود به قدرت چه باید کرد و اگر اندکی از بزرگان به این وادی مانند مجلسی و خواجه وارد شده بودند آنهـا تکلیف خود را میدانستند و اساساً قدرت در دست دیگران بود. پس راهحل جمـع ایـن دو وادی بـه صـورت جدی مطرح نشده است. اما در زمانه ما قدرت دست مردم قرار گرفته است و عده زیادی از مؤمنـان بایـد بـه تمشیت امور بپردازند و با توجه به مشکل بودن جمع زهد و سیاست برای معمول مـردم، مـا بـه تأمـل جـدی

نیازمندیم تا راه را بپوییم و در صورت امکان با ارائه الگوی نظری و عملی کار را برای آیندگان هموار کنیم.

-۲ جمع سیاست و دینداری در حوزه نظر

اگر دینی که مردم را به آخرتاندیشی و بیرغبتی به دنیا امر میکند، سیاستورزی را تخطئه کنـد مشـکلی

از لحاظ نظری به وجود نمیآید؛ هر چند افرادی که در دامان این دین پرورش مییابند احتمالاً جامعهای را بـه وجود میآورند که از جنبه دنیوی ضعیف و بیرونق است. ماکیاولی در توصیف دوران خود مینویسد:

»وقتی که میاندیشم چرا مردمان روزگاران باستان، آزادی را به مراتب بیش از امروزیان دوست میداشـته-

اند، بر من چنین مینماید که علت آن همان عاملی است که سبب شده اسـت مردمـان امـروزی ضـعیفتـر از گذشتگان باشند و آن عامل، به عقیده من، اختلاف تربیت است که از اختلاف دین امروزی با دین مردمان دوره

کنگره ملی بررسی اندیشههای فرهنگی و اجتماعی حضرت امام خمینی(ره)
۴

باستان نشأت میگیرد. دین ما که راه حقیقت و نجات را بر ما مینماید ما را بر آن میدارد که به مال و جـاه و

افتخارات این جهانی بیاعتنا شویم؛ در حالیکه گذشتگان که دین مسیحی نداشتند این جهان را بسیار ارج می-

نهادند و همه آن چیزها را والاترین مذهب میشمردند و از اینرو در همه اعمال خویش نیرومندتر و جسورتر

بودند.)«ماکیاولی، ۱۳۷۷، ص.(۲۰۰

اما در دین اسلام تلاش برای آبادانی دنیا و در مرتبه بالاتر سیاسی بودن و به مسائل اجتماعی توجه داشتن،

امری پسندیده است. سیره معصومین شیعه دخالت در امور سیاسی و مبارزه برای کنار نهادن حاکمانی است که

از مسیر دین جدا شدهاند. در این مکتب کار قیصر را هم دین باید اصلاح کند و به خود او واگذار نشده است.

تاریخ شاهد گویایی است از زندگی پیامبر اسلام (ص) و علی علیه السلام که حکومت تشکیل دادند و قدرت در دست گرفتند و قصه کربلا قصه حساسیت نسبت به سیاست و حاکمان است. نه تنها در آمـوزههـای دینـی

توجه به زندگی جمعی امری مطلوب است، بلکه به نظر امام(ره)، همه احکام دینی از جنبه اجتماعی برخوردار

است: