بررسی اثر طراحی رزوه ایمپلنت های دندانی بر توزیع تنش در بارگذاری های ضربه ای با استفاده ازروش المان محدود سه بعدی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی اثر طراحی رزوه ایمپلنت های دندانی بر توزیع تنش در بارگذاری های ضربه ای با استفاده ازروش المان محدود سه بعدی دارای ۱۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی اثر طراحی رزوه ایمپلنت های دندانی بر توزیع تنش در بارگذاری های ضربه ای با استفاده ازروش المان محدود سه بعدی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی اثر طراحی رزوه ایمپلنت های دندانی بر توزیع تنش در بارگذاری های ضربه ای با استفاده ازروش المان محدود سه بعدی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی اثر طراحی رزوه ایمپلنت های دندانی بر توزیع تنش در بارگذاری های ضربه ای با استفاده ازروش المان محدود سه بعدی :

تعداد صفحات :۱۰

چکیده مقاله:

کنترل نیروهای اعمال شده بر ایمپلنت یکی از فاکتورهای مهم درموفقیت آن می باشد. ازجمله عامل های از دست رفتن دندان ها ضربات و تصادفات هستند. بنابراین تحلیل و طراحی ایمپلنت ها به نحوی که دربرابر ضربات مقاومت بیشتری از خود نشان دهند بسیار حائز اهمیت می باشد. یکی از روش های عددی قدرتمند که کاربرد وسیعی در زمینه های مختلف علوم مهندسی پیداکرده است روش المان محدودمی باشد. یکی از کاربردهای این روش تحلیل تنش در ساختارهای سه بعدی می باشد. این تحقیق باهدف بررسی اثر هندسه و نوع رزوه ایمپلنت در عملکرد آن و تنش های ایجاد شده با روش المان محدودانجام پذیرفته است. در این مطالعه، مدل سه بعدی استخوان با استفاده ازCBCT بیمار تهیه شد. ایمپلنت ها در این مطالعه در محیط نرم افزارSolid worksطراحی شدند. بارگذاری به صورت دینامیک وابسته به زمان با سرعت ۱m/s اعمال و حداکثر تنش برای استخوان کورتیکال و ترابکولار محاسبه شده است. با توجه به نتایج این مطالعه مشخص گردید که از بین نمونه های طراحی شده، ایمپلنت با رزوه ریزتر و طولگام کمتر تنش بیشتری به استخوان وارد می کند؛ و همچنین ایمپلنت با عمق رزوه بیشتر به دلیل افزایش سطح تماس ایمپلنت بااستخوان موجب پایداری ایمپلنت می گردد