سنجش و ارزیابی پایداری کشاورزی سکونتگاههای روستایی دهستان گلمکان شهرستان چناران

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 سنجش و ارزیابی پایداری کشاورزی سکونتگاههای روستایی دهستان گلمکان شهرستان چناران دارای ۲۱ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد سنجش و ارزیابی پایداری کشاورزی سکونتگاههای روستایی دهستان گلمکان شهرستان چناران  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی سنجش و ارزیابی پایداری کشاورزی سکونتگاههای روستایی دهستان گلمکان شهرستان چناران،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن سنجش و ارزیابی پایداری کشاورزی سکونتگاههای روستایی دهستان گلمکان شهرستان چناران :

تعداد صفحات :۲۱

چکیده مقاله:

در حال حاضر کشاورزی یکی از بخش های بسیار مهم اقتصاد در کشور محسوب می شود، در فرایند برنامه ریزی وتوسعه نواحی روستایی شناخت و تحلیل وضع موجود ضروری بوده و برنامه ریزان را در تعیین اهداف توسعه و مشخصکردن سیاست ها و خط مشی ها و راهکارهای دست یابی به آن یاری می رساند. بر این اساس سنجش و ارزیابی پایداری کشاورزی سکونتگاههای روستایی گام اول دستیابی به توسعه کشاورزی است. تحقیق حاضر با هدف کمی نمودن پایداریکشاورزی سکونتگاههای روستایی دهستان گلمکان شهرستان چناران تدوین شده است. روش تحقیق توصیفی تحلیلیاست. در این مطالعه ۱۱ روستا به عنوان نمونه انتخاب و پایداری کشاورزی با ۱۳ شاخص در ۳ بعد اقتصادی، اجتماعی، محیطی کالبدی با بهره گیری از مدل تاپسیس و تحلیل خوشه ای مورد تحلیل قرار گرفت.. به منظور تعیین وزنشاخص ها از روش تخصیص نقطه ای استفاده گردید. جهت تحلیل داده ها از excel و spss استفاده شد. نتایج بدست آمده نشان می دهد درجه پایداری کشاورزی در روستاهای مورد بررسی متفاوت است، روستای کاهو با ۹۶.۰ پایدارترین وروستای اسلام آباد با ۹۶۱۰ ناپایدارترین روستای دهستان به لحاظ کشاورزی محسوب می شود. نتایج حاصل از تحلیل خوشه ای نشان می دهد تنها ۲۹ % روستاهای دهستان به لحاظ کشاورزی پایدار هستند، این امر لزوم توجه مدیران و سیاستگذاران را به پایداری کشاورزی دوچندان می نماید. برای افزایش پایداری در کشاورزی، برنامه ریزی های آینده بایستی در راستای بهبود شاخص هایی که از پایداری پایینی در هر منطقه برخوردارند، معطوف کرد.