مقاله امام حسین(ع) و رهبرى بحران از مکه تا کربلا

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله امام حسین(ع) و رهبرى بحران از مکه تا کربلا دارای ۹۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله امام حسین(ع) و رهبرى بحران از مکه تا کربلا  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله امام حسین(ع) و رهبرى بحران از مکه تا کربلا،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله امام حسین(ع) و رهبرى بحران از مکه تا کربلا :

بخشی از فهرست مقاله امام حسین(ع) و رهبرى بحران از مکه تا کربلا

امام حسین(ع) و رهبرى بحران از مکه تا کربلا
مقدمه
زمینه بحران
تعریف بحران
بحران در زمان حکومت یزید
۱. تهدید هدف‏هاى عالى و حیاتى
۲. محدودیت زمانى
۳. محدودیت شرایط مکانى
حرکت امام به سمت عراق
۴. عواملى که رهبر را با بروز ناگهانى خود غافلگیرمى‏کند.
مشخصات وضعیت بحرانى
امام حسین(ع) و مدیریت بحران
۱. ویژگیهاى رهبر
۱-۱. قاطعیت
۱-۲. داشتن هدف روشن
۱-۳. دین دارى همراه بصیرت
۱-۴. مشورت در امور
۱-۵. استقبال از سختى‏ها
۱-۶. دیندارى همراه با غیرت و حمیّت
۲. ویژگیهاى پیرو
وفادارى
مقاومت
الگوهاى کهن‏سال
الگوى نادمان
راز دار
علاقه‏مند به رهبر
جان نثار
معتقد
شجاع
شهید سیاه و الگویى سفید
۳. استراتژى و سیاست‏هاى مقابله
۳-۱. تاکتیکهاى نظامى
۳-۱-۱. حفاظت شخصى
۳-۱-۲. گزارشگر اطلاعاتى:
۳-۱-۳. خنثى کردن توطئه ترور:
۳-۱-۴. جمع آورى اطلاعات:
۳-۱-۵. مصادره
۳-۱-۶. جذب نیرو:
۳-۱-۷. تصفیه نیرو:
۳-۱-۸. آرایش اردوگاه:
۳-۱-۹. سازماندهى
۳-۱-۱۰. ایجاد مانع
۳-۱-۱۱. مهلت‏خواهى شب عاشورا براى نماز و دعا و تلاوت قرآن
۳-۱-۱۲.
۳-۲. روشهاى روانى، تبلیغى
۳-۲-۱. نامشروع دانستن خلافت یزید:
۳-۲-۲. شهود صحنه
۳-۲-۳. ارتباط تشکیلاتى
۳-۲-۴. سنجش افکار:
۳-۲-۵. مشروعیت نهضت:
۳-۲-۶. بهره‏گیرى عاطفى:
۳-۲-۷. اتمام حجّت
۳-۲-۸. آماده سازى
۳-۲-۹. جبران کمیت با کیفیت
۳-۲-۱۰. تقویت بُعد معنوى
۳-۲-۱۱. رَجَز
۳-۲-۱۲. افشاگرى‏هاى اسرا
۳-۲-۱۳. مجالس یادبود:
۳-۲-۱۴. فرهنگ گریه و نوحه:
نکات کلیدى مورد استفاده
۱. ویژگیهاى رهبر
۲. ویژگیهاى پیرو
۳. استراتژى و سیاست‏هاى مقابله
۳-۱. تاکتیکهاى نظامى
۳-۲. روشهاى روانى، تبلیغى

بحران اختلالى است که از جهت سطح، کل
سیستم و از جهت نوع فیزیکى یا نمادى، سیستم را
تهدید کرده و به مخاطره مى‏اندازد. بحران ممکن
است به دو صورت در جامعه به وجود آید، یکى در
زمانى که کل سیستم از جهت مادى و فیزیکى تحت
تاثیر قرار گرفته و حیات آن به مخاطره افتاده
باشد؛ دیگر آنکه سیستم به جهت مسائل اعتبار و
حیثیت اجتماعى و به طور نمادین دچار بحران
گردیده و به ورطه سقوط کشانده شود. بحران کربلا
از نوع دوم محسوب‏مى‏شود.
در این مقاله توضیح داده شده است که در
مدیریت بحران موفق، سه عامل، نقش تعیین کننده
دارد که در نهضت کربلا به رهبرى امام حسین (ع)
به روشنى نمایان است:
ویژگى‏هاى رهبرى چون قاطعیت، هدف روشن،
عقیده همراه با بصیرت، مشورت در امور و…
ویژگى‏هاى پیرو چون وفادارى، مقاومت، شجاعت
و… استراتژى و سیاسیت‏هاى مقابله چون داشتن
اطلاعات و خنثى کردن توطئه‏ها… نویسنده معتقد
است امام حسین (ع) پس از عدم بیعت با یزید و
حرکت از مدینه به دنبال شرائط مناسبى براى
مبارزه با یزید بود که با توجه به مرکزیت شیعه در
کوفه، پس از اعلام آمادگى مردم، آن حضرت به
سمت عراق حرکت کرد و با درایت و مدیریت خود
این هنر را داشت که مشکل بحران را با موفقیت
پشت سر گذارد و آن را به فرصتى طلایى تبدیل کند
و در جهت اهداف خود به کار گیرد، به گونه‏اى که
زمینه براى دگرگونى در تمامى نسلها و منشاء تمامى
انقلابهاى مردمى‏گردید. در دل هر مشکلى فرصتهاى بزرگتر و عالى‏ترى نهفته است که انسانهاى بزرگ قادرند
مشکلات را به فرصتهاى بزرگ تبدیل نمایند.[۱]
براى خاندان رسول خدا(ص) و شیعیان آن خاندان مظلوم ،روزى مصیبت بارتر و پر
اندوه‏تر از روز عاشوراى امام حسین(ع) و روز شهادت آن بزرگوار و یارانش نبوده و در
تاریخ اسلام ثبت نشده است. در حدیثى از امام زین‏العابدین(ع) نقل شده که فرمود: روزى بر
رسول خدا(ص) سخت‏تر از روز اُحد نبود که عمویش حمزه فرزند عبدالمطلب و شیر
رسول خدا(ص) به شهادت رسید و پس از آن روز موته بود که عموزاده‏اش
جعفرابن‏ابى‏طالب در آن روز کشته شد، آنگاه فرمود:
«و روزى همانند روز حسین(ع) نبود که سى هزار مرد که خود را از این امت مى‏دانستند به
سوى آن حضرت هجوم برده و هر کدام با ریختن خون آن حضرت مى‏خواستند به خدا
نزدیک‏تر شوند، و آن حضرت آنان را به یاد خدا مى‏انداخت ولى اعتنا نکرده تا آنکه آن بزرگوار
را از روى ستم و دشمنى کشتند.»[۲]