تحلیلی بر سطح بندی سکونتگاههای شهری استان آذربایجان شرقی و توسعه نامتعادل شهر تبریز

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 تحلیلی بر سطح بندی سکونتگاههای شهری استان آذربایجان شرقی و توسعه نامتعادل شهر تبریز دارای ۱۳ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تحلیلی بر سطح بندی سکونتگاههای شهری استان آذربایجان شرقی و توسعه نامتعادل شهر تبریز  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تحلیلی بر سطح بندی سکونتگاههای شهری استان آذربایجان شرقی و توسعه نامتعادل شهر تبریز،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن تحلیلی بر سطح بندی سکونتگاههای شهری استان آذربایجان شرقی و توسعه نامتعادل شهر تبریز :

تعداد صفحات :۱۳

چکیده مقاله:

مطالعه و برنامه ریزی در مورد توسعه فضاهای داخلی کشور (استانها یا مناطق) و توزیع و استقرار مطلوب جمعیت به صورت دستور کار مهم بسیاری از کشورهاخصوصا دًر کشورهای کمتر توسعه یافته که با مشکل عدم تعادل در توزیع جمعیت و فعالیت و نابرابریهای منطقه ای روبرو هستند، قرار دارد. هریک از کشورها با توجه به ویژگی های برنامه ریزی و شرایط اقتصادی و اجتماعی خود به موضوع فوق پرداخته اند. تعدادی از کشورها در غالب برنامه های آمایشی و براساس برنامه های بلندمدت سعی در متعادل نمودن توزیع جمعیت و فعالیت و امکانات در پهنه سرزمین (سطوح ملی منطقه ای) داشته اند و به منظور رویارویی با چنین مشکلاتی، برخی کشورها به تدبیر و بکارگیری رهیافت های مناسب در چارچوب یک شیوه راهبردی برنامه ریزی و مدیریت با دیدگاه آمایش سرزمین در سطوح ملی منطقه ای پرداخته اند. در حالی که تعدادی از کشورها، بدون توجه به مشکلات مربوط به توزیع و پراکندگی جمعیت و فعالیت و قطبی شدن فضاها و تمرکزگرایی شدید کلان شهرهای کشور، تلاش اساسی نه تنها در بهره گیری از تجارب مفید و قابل بکارگیری جهانی ننموده اند، بلکه از تجارب پیشین خود نیز نیاموخته و در راستای اصلاح عملکردهای خود حرکت ننمودهاند. کشور ایران با سابقه ای طولانی در تدوین و اجرای برنامه های عمران ملی (بیش از ۶۵ سال با توجه به اولین برنامه عمرانی کشور در سال ۱۳۲۷ )، از عدم تعادل های فضایی و وجود تمرکزگرایی شدید در فضای ملی (شهر تهران) و مناطق (همچون شهر تبریز) رنج می برد و کوشش های فراوان برنامه ریزان و مسئولان کشور در جهت تدوین و اجرای برنامه های بلند مدت آمایش سرزمین چه در دوره قبل از انقلاب (برنامه آمایش سرزمین سیتران) و چه پس از آن (برنامه آمایش سرزمین جمهوری اسلامی ۶۳ و ۱۳۶۲ و همچنین برنامه آمایش دوم) ، به سرانجامی مطلوب نرسیده است.