بررسی تراوش پذیری گازهای خالص متان، دی اکسیدکربن، اکسیژن و نیتروژن با کاربرد غشای ترکیبی پلی اتر سولفون/پلی آمید ۱۱

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی تراوش پذیری گازهای خالص متان، دی اکسیدکربن، اکسیژن و نیتروژن با کاربرد غشای ترکیبی پلی اتر سولفون/پلی آمید ۱۱ دارای ۱۷ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی تراوش پذیری گازهای خالص متان، دی اکسیدکربن، اکسیژن و نیتروژن با کاربرد غشای ترکیبی پلی اتر سولفون/پلی آمید ۱۱  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی تراوش پذیری گازهای خالص متان، دی اکسیدکربن، اکسیژن و نیتروژن با کاربرد غشای ترکیبی پلی اتر سولفون/پلی آمید ۱۱،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی تراوش پذیری گازهای خالص متان، دی اکسیدکربن، اکسیژن و نیتروژن با کاربرد غشای ترکیبی پلی اتر سولفون/پلی آمید ۱۱ :

تعداد صفحات :۱۷

چکیده مقاله:

با گسترش صنایع پالایش، فراوری و انتقال گاز در کشور، نیاز به استفاده از فناوری های جدید در جداسازی گازاهمیت می یابد. در این میان روشهای غشایی خصوصاً فرایند جداسازی توسط غشاهای پلیمری کاربرد رو به رشدی را داشته است. نتایج تحقیقات متعدد نشان می دهد ترکیبات پلی اتر سولفون کارایی بسیار خوبی در ساخت غشاهای پلیمری در زمینه جداسازی گاز دارند. با این حال تلاش ها برای بهبود خواص تراوش پذیری و انتخاب پذیری این گونه غشاها در حال انجام است. در این پژوهش جداسازی گازهای متان، دی اکسیدکربن، اکسیژن و نیتروژن با استفاده از غشاهای کامپوزیت شامل پلی اتر سولفون/پلی آمید ۱۱ به عنوان پلیمر مورد بررسی قرار گرفته است. در این پژوهش غشای ساخته شده با استفاده از روش قالب گیری محلول و با ترکیب درصد ۹ به ۱ برای پلی اتر سولفون/ پلی آمید- ۱۱ ساخته شد. مورفولوژی و ساختار غشای ساخته شده توسط آزمون های انتقال فوریه مادون قرمز (FTIR)، میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) مورد بررسی قرار گرفت. اندازه گیری میزان تراوش پذیری غشاهای ساخته شده با استفاده از روش حجم ثابت- فشار متغیر انجام گرفت. نتایج کلی نشان داد با افزایش فشار تا ۶ بار، میزان تراوش پذیری برای گاز دی اکسید کربن کاهش و بعد از آن افزایش یافت. میزان انتخاب پذیری برای گازهای دوتایی دی اکسید کربن- نیتروژن با افزایش فشار افزایش یافته و بیشترین مقدار در فشار ۸ بار ۱۱/۱۸۷ می باشد. در بین گازهای دوتایی انتخاب پذیری کربن دی اکسید- نیتروژن داری بیشترین مقدار می باشند.