بررسی زبان شناسی

زبان شناسی
زبانشناسی مطالعه علمی زبان است. این علم در وهله اول به زبان در مفهوم عام آن می نگرد یعنی از یک سو همه زبانها و از سوی دیگر آن خصوصیت انسان که او را از جانداران دیگر متمایز می کند (قوه نطق). تفاوت زبانشناسی با علوم دیگری که کم و بیش به زبان می پردازند در این است که زبانشناسی زبان را برای توضیح خود زبان بررسی می کند ولی آن علوم زبان را توضیح چیز دیگری به کار می گیرند (مثلاً برای مطالعه استعداد روانی تکلم یا قوانین تفکر یا نهادهای اجتماعی یا ضایعات مخ و اندامهای گفتار). باید دانست مطالعه تاریخ تحول و خویشاوندی زبانها و روابط آنها با یکدیگر موضوع “ریشه شناسی “، “زبانهای باستانی و”فقه اللغه” است.
زبان مهمترین وسیله ارتباطی بشر و پایه همه نهادهای اجتماعی اوست. اصطلاحاتی مانند “زبان موسیقی”، و “زبان گلها” و “زبان تصاویر” استعاره هایی بیش نیست؛ نه موسیقی زبان است، نه نقاشی و نه پیکرتراشی.
دم زدن و راه رفتن نتیجه کاربرد طبیعی بعضی از اندامهای بدن یعنی ششها و پاهاست. امّا زبان چنین نیست زیرا موضع معین و منحصری در بدن برای آن وجود ندارد. هر چند در علم آواشناسی سخن از اندامهای گفتاری به میان می آید ولی وظیفه اصلی هر یک از این اندامها چیز دیگری است سوای ایجاد صوت به منظور بیان مفاهیم ذهن. مثلاً دهان برای جویدن و فرودادن غذا و زبان برای چشیدن و حفره های بینی برای نفس کشیدن به کار می روند و دیگر اعضای گفتار به همچنین.

منابع

زبان شناسی (ابوالحسن نجفی، زبان و تفکر: مقاله های ۱،۲، ۶،۷،۸،۹؛ دکتر درزی هر دو جلد.۱)
۲.    آواشناسی (حق شناس: همه کتاب، ثمره:فقط بخش اوّل)
۳.    واجشناسی (در حد آشنایی از کتاب دکتر درزی)
۴.    صرف (ساختواژه) (در حد آشنایی از کتاب دکتر درزی)
۵.    نحو (در حد آشنایی، کتاب میرعمادی و نیز صفوی)
۶.    معناشناسی (در حد آشنایی از کتاب پالمر و نیز صفوی)
۷.    کاربردشناسی (در حد آشنایی از کتاب دکتر درزی)
۸.    تحلیل کلام(در حد آشنایی از کتاب دکتر درزی)
۹.    زبان شناسی تاریخی(در حد آشنایی از کتاب دکتر درزی)
۱۰.    طبقه بندی زبانها(در حد آشنایی از کتاب دکتر درزی)