مقاله بررسی تاثیر نانو ذرات مس بر روی باسیل های گرم منفی مسبب عفونت های ادراری مقاوم به چند آنتی بیوتیک (MDR)

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله بررسی تاثیر نانو ذرات مس بر روی باسیل های گرم منفی مسبب عفونت های ادراری مقاوم به چند آنتی بیوتیک (MDR) دارای ۲۵ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله بررسی تاثیر نانو ذرات مس بر روی باسیل های گرم منفی مسبب عفونت های ادراری مقاوم به چند آنتی بیوتیک (MDR)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله بررسی تاثیر نانو ذرات مس بر روی باسیل های گرم منفی مسبب عفونت های ادراری مقاوم به چند آنتی بیوتیک (MDR)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله بررسی تاثیر نانو ذرات مس بر روی باسیل های گرم منفی مسبب عفونت های ادراری مقاوم به چند آنتی بیوتیک (MDR) :

تعداد صفحات:۲۵
چکیده:
مصرف بی رویه آنتی بیوتیک های راج باعث افزایش مقاومت آنتی بیوتیکی در بین پاتوژن های اداراری در تمام دنیا شده است در این مطالعه تاثیر نانو ذرات مس بر روی رشد ۶ جنس از باسیل های گرم منفی مقاوم به چند دارو و مقایسه ی این تاثیرات با سویه های استاندارد آنها بررسی شد. روش تحقیق این مطالعه بر روی ۱۲۰ نمونه از سویه های باکتریایی آسینتوباکتربوماتی اشریشایا کلای کلبسیلا پنوموتیه انتروباکتر آئروژنز پروتئوس ولگاریس سودوموتاس آئروژینوزا ( هر جنس باکتری ۲۰ نمونه ) که همگی مقاوم به چند آنتی بیوتیک و مسبب عفونت ادراری بودند و نیز سویه های استاندارد آن ها انجام گرفت و بدین منظور از انواع تست های بیوشیمیایی جهت شناسایی باکتریها و روش های آزمایشگاهی ( انتشار چاهک در آگار انتشار دیسک در آگار و روش ماکرودایلوشن) جهت سنجش حساسیت آنها نسبت به نانو ذرات مس به قطر ۱۵-۱۰ نانومتر به شکل کروی و با درجه خلوص ۹۹/۹% و با ماهیت معدنی و روش سنتز مرطوب در فاز مایع (آلتراسو استفاده شد. نتیچه گیری نتایج حاصله نشان داد که در شرایط In vitro از بین باکتری های نامبرده بالاترین حساسیت در برابر نانوذرات مس مربوط به باکتری آسینتوباکتر بومانی MDR و بعد از آن اشریشیا کلای MDR بود که در صورت بررسی عدم توکسیک بودن آن در شرایط In vivo می توان از آن برای مصارف انسانی نیز استفاده نمود.