تحقیق در مورد ورزش و تغذیه

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 تحقیق در مورد ورزش و تغذیه دارای ۲۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تحقیق در مورد ورزش و تغذیه  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تحقیق در مورد ورزش و تغذیه،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن تحقیق در مورد ورزش و تغذیه :

ورزش و تغذیه

مقدمه
تعدادی از عوامل فیزیولوژیک، زیست شیمیایی، روان شناختی و تغذیه ای که ممکن است محدود کننده عملکرد ورزشکار باشد تا کنون شناسایی شده است. ورزشکاران و مشاورین علمی و پزشکی آنان جهت نیل به موفقیت درصدد شناسایی این عوامل و راه های به حداقل رساندن اثرات بالقوه آنها هستند. این امر موجب به کارگیری گسترده راهبردهای تغذیه ای با توجه به درجات مختلف کارایی شده است .

به غذاها و اجزای از آن ها که می توانند ظرفیت فرد را در اجرای کار بالا ببرند مواد نیروزا گفته می شود (ویلیامز، ۱۹۸۳). در یک سوی طیف مواد نیروزا، غذاهای طبیعی و در سوی دیگر داروها قرار دارند: با این همه، در این بین ترکیباتی نیز وجود دارد که دسته بندی آن ها مشکل تر است، این اصطلاح به شماری از غذاها، از جمله غذاهای پرکربوهیدرات (ویلیامز، ۱۹۹۸)، و نوشابه های ورزشی محتوی کربوهیدرات – الکترولیت (مون و ئیروفس، ۱۹۹۸) که تأثیرشان بر ظرفیت ورزشی قطعی است، اطلاق می شود. با این همه، معمولاً این واژه به مواد یا ترکیبات غذایی خاص اطلاق می شود تا به غذاهای کامل. ما در این بخش به این دسته از مکمل ها می پردازیم.

ورزشکاری که مکمل های غذایی استفاده می کند غالباً مقادیر زیاد از حد آن را مصرف می کند و معمولاً نگرانی اصلی وی در مورد تاثیر مکمل های مصرفی است: دانستن مقدار و زمان بندی مصرف مکمل ها و شرایط خاص ورزشی برای به حداکثر رساندن اثرات این مکمل ها امری ضروری است. نگرانی دوم به قوانین ممنوع کننده مصرف این مواد از سوی مراجع حاکم بر ورزش مرتبط است که می تواند مانع از شرکت ورزشکار در مسابقات شود. سومین، و شاید مهمترین مسئله، موضوع ایمنی در مصرف مکمل هاست. اگر چه این موضوع شاید مهمترین مسئله باشد، اما مصرف داروهایی که عوارض جانبی زیانبار و شناخته شده ای دارند نشان می دهد که اهمیت این مسئله برای ورزشکاران کمتر است.
یک اصل عمومی آن است که ف

رض کنیم اکثر مکمل های موثر با اصول ورزش مغایرت دارند؛ این دسته شامل داروها و هورمون هاست. اکثر موادی که ممنوع نیستند موثر هم نیستند؛ این دسته شامل اکثر ویتامین ها و مکمل های معدنی و فرآورده های گیاهی است که در فروشگاه های عرضه کننده مواد غذایی طبیعی فروخته می شود.

با این همه، استثناهایی هم در مورد این قوانین وجود دارد؛ این دسته شامل کراتین، بیکربنات، و تعدادی از اسیدهای آمینه منفرد و مواد غذایی آنتی اکسیدان است. همچنین مواد بینابینی نیز وجود دارد که گاهی به آن ها “غذا داروها” گفته می شود و از جمله آن ها می توان به ترکیباتی چون کافئین اشاره

کرد که در غذاهای معمولی وجود دارد اما از آن به منظور کسب اثرات دارویی استفاده می شود.
مصرف مکمل ها در ورزش امری رایج است. مطالعه ای جدید درباره مصرف مکمل ها در بین یکصد ورزشکار سطح ملی نروژ در رشته های مختلف ورزشی نشان داد که ۸۴ درصد آنان بعضی از مکمل های ریز مغذی را مصرف کرده اند (رانسن همکاران، ۱۹۹۹) اکثر ورزشکاران از مکمل های متعدد استفاده کرده بودند،

هر چند بسیاری از آنان عادات غذایی داشتند که تحت عنوان “نارضایتمندانه” توصیف می شد و نشان می داد که توجه به رژیم غذایی طبیعی ممکن است رویکرد مفیدتری برای این ورزشکاران باشد. با مرور مقالات منتشر شده در می یابیم که مصرف مکمل ها در ورزشکاران (۴۶ درصد) شایع تر از جمعیت عادی (۳۵ – ۴۰ درصد) است، در حالی که ۵۱ درصد ورزشکاران نخبه از مکمل ها سود می جویند (سویال و مارکرت، ۱۹۹۴). تمام این تحقیقات نشان می دهد که شیوع کلی و انواع مکمل های مورد استفاده بر حسب نوع ورزش، جنسیت ورزشکار، و سطح مسابقات فرق می کند. در بعضی از تحقیقات، ۱۰۰ درصد وزنه برداران از بعضی از انواع مکمل های غذایی استفاده می کرده اند (بورک و رد، ۱۹۹۳).
بررسی و مطالعه همه انواع مکمل های غذایی مصرفی ورزشکاران امری غیر ممکن است، و به طور مشروح نمی توان به جز چند مورد را بررسی کرد. با این همه، مد نظر قرار دادن بعضی از نمونه های خاص، اصول عمومی در میل شدید به مصرف و ارزیابی کاربرد آن ها را نشان خواهد داد. در این بازنگری بر سه دسته مهم مکمل ها تأکید خواهد شد: آن هایی که بر تولید و سوخت از انرژی تاثیر میگذارند، آن هایی که ممکن است باعث پرورش عضله و توده کم چرب بدن شوند، و آن هایی که می توانند بر سلامت عمومی تاثیر گذار باشند. ما در اینجا به مسائل مربوط به مصرف کراتین بیشتری می پردازیم چرا که این توضیحات به بسیاری از سوال های مرتبط با مصرف همه مکمل ها پاسخ خواهد داد.
مکمل هایی که ممکن است توده عضلانی را افزایش دهند

در ورزش هایی که نیاز به قدرت و توان بالایی دارد، داشتن توده کم چرب بیشتر و خصوصاً وزن عضلانی بیشتر نقطه قوتی قطعی به حساب می آید. مصرف مکمل در ورزشکاران رشته های قدرتی امری رایج است و انواع مختلفی از مکمل ها در این سطح مصرف می شود. بعضی از مکمل های رایج به اختصار در زیر شرح داده شده است، اما این فهرست به هیچ عنوان جامع و کامل نیست.
پروتئین و اسیدهای آمینه
این ایده که ورزشکاران به رژیم پر پروتئین نیاز دارند فی نفسه جذاب است، و در حقیقت شواهدی هم در دست است مبنی بر این که در فعالیت های جسمانی نیاز به پروتئین افزایش می یابد (لمون، ۱۹۹۵) بخش اعظمی از عضلات را پروتئین تشکیل می دهد و در اجرای اکثر ورزش ها نقشی اساسی دارد. همچنین به خوبی مشخص است که تمرینات منظم ورزشی اثراتی مشخص و ویژه بر سوخت و ساز پروتئین بدن دارد. تمرینات قدرتی منجر به افزایش توده عضلانی می شود که نشان از افزایش ساخت اکتین و میوزین دارد و چنین فرضی وسوسه انگیز به نظر می رسد که این فرآیند به میزان پروتئین موجود بستگی دارد. تمرینات استقامتی اثر کمی بر توده عضلانی دارد، اما سبب افزایش پروتئین های میتوکندریابی عضله به ویژه پروتئین هایی می شود که در سوخت و ساز اکسیداتیو سهیم هستند. تمرینات سخت نیز موجب افزایش میزان آسیب های عضلانی، به ویژه در سطح میکروسکوپی، می شود و در ایفای نقش پروتئین در فرآیندهای ترمیم و تجدید قوا مشخصاً مهم است.
تغییرات سازنده این پاس

خ تطابقی جنبه انتخابی داشته  و نسبت به محرک تمرین حالتی اختصاصی دارند. همچنین این تغییرات به میزان پروتئین موجود در رژیم غذایی بستگی دارد. پس مسئله علاقه ورزشکاران به رژیم های پر پروتئین ظاهراً پایه و اساس خوبی دارد و اعتقاد گسترده به آن باید درست باشد. با این همه، شواهدی قانع کننده وجود دارد مبنی بر این که استفاده از مکمل های پروتئین برای ورزشکاران ضروری نیست. میزان نیاز روزانه افراد عادی به پروتئین موضوع تحقیقات گسترده ای بوده است. امروزه عموماً پذیرفته شده است که مصرف روزانه ۶/۰ گرم پروتئین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در هر روز نیازهای اکثر افراد را برآورد می کند به شرط آن که از منابع گوناگون پروتئین استفاده شده و انرژی مورد نیاز فرد تأمین شود (لمون، ۱۹۹۱). با در نظر گرفتن تفاوت های فردی گوناگونی پروتئین های مصرفی، میزان توصیه شده روزانه در اکثر کشورها ۸/۰ گرم در هر کیلوگرم است.
سهم اکسیداسیون پروتئین ها در تولید انرژی در حین ورزش به حدود ۵ درصد کل نیاز انرژی کاهش می یابد. در حال یکه در زمان استراحت به ۱۰ تا ۱۵ درصد (یعنی عملکرد طبیعی پروتئین های حاد رژیم غذایی) بالغ می شود، ولی سرعت مطلق سوخت و ساز پروتئین در حین ورزش افزایش می یابد چرا که میزان آمد و شد انرژی در این حالات بالاست (دوهم، ۱۹۸۶).

همین امر حداقل نیاز روزانه به پروتئین را افزایش می دهد، اما این نیاز وقتی برآورده می شود که رژیم غذایی مخلوط و هنجاری که جوابگوی افزایش هزینه انرژی باشد مصرف شده باشد. با وجود این رابطه روشن بین میزان مصرف کلی انرژی و کفایت میزان مصرف روزانه پروتئین، بسیاری از

ورزشکاران مقادیر زیادی غذاهای حاوی پروتئین و مکملهای گران قیمت پروتئینی مصرف می کند. مصرف حدود ۴۰۰ گرم پروتئین در روز در بعضی از ورزش ها دیده شد و در رژیم غذایی بدنسازان سهم معمول پروتئین بیش از ۲۰ درصد کل انرژی مصرفی بوده و گاهی به ۴۰ درصد هم می رسد (بورک و اینگ، ۱۹۹۴) در این حالت دفع نیتروژن اضافی در صورتی که عملکرد کلیوی دچار اشکال باشد از نظر تئوری مشکل ایجاد خواهد نمود، اما شواهدی در دست نیست که نشان دهد مصرف پروتئین اضافی دب ورزشکاران به هر طریق به سلامت آن ها ضربه زده است. (لمون، ۱۹۹۱)

اگر چه پیشنهاد میزان مصرف پروتئین برای ورزشکاران حدود ۲/۱ –  ۷/۱ گرم در کیلوگرم در روز است (لمون، ۱۹۹۱) با احتساب میزان افزایش یافته کل انرژی مصرفی در آنان می توان گفت پروتئین مصرفی آنان بر حسب درصد کمتر از حد طبیعی است. در ورزشکاران استقامتی، و به ویژه در دوندگان ماراتن، گاهی مصرف پروتئین کمتر از ۱۰ درصد است و گاهی حتی به کمتر از ۸ درصد کل انرژی مصرفی می رسد. حتی درصدهای کمتر از این، شاید کمتر از ۵ درصد هم می تواند

پروتئین کافی را تأمین کند به شرط آن که میزان کلی مصرف انرژی بالا باشد. بنابراین، روشن است که مصرف مکمل های پروتئینی برای ورزشکاران جایز نیست، به استثنای ورزشکارانی که در شرایط نادر میزان انرژی محدودی دارند. حتی در این موارد هم محدودیت مصرف انرژی شدیداً مدت زمان و شدت فعالیت را محدود نموده و احتمالاً نیازی به مصرف پروتئین اضافه تر از موجودی آن در رژیم

غذایی نیست.
فروش پودرهای پروتئین کامل بخش اعظمی از فروش مکمل های تغذیه ای به ورزشکاران را تشکیل می دهد، اما مصرف تعدادی از اسیدهای آمینه هم امروزه رایج شده است. چنین گزارش شده که آرژینین و ارنیتین باعث تحریک ترشحات هورمون رشد شده و در صورتی که در یک دوره تمرینات قدرتی تجویز شوند باعث رشد بافت غیر چربی می شوند (بازنگری کلارکسون ۱۹۹۸ را مطالعه فرمایید). چند سند به چاپ رسیده در این حالت در مقایسه با افزایش حاصل از یک دوره تمرینات

شدید ناچیز بوده است. تعدادی از اسیدهای آمینه، من جمله هیستیدین، لایزن، متیونین و فنیل آلانین به عنوان «مواد آنابولیک» فروخته می وند، اما کلارکسون (۱۹۹۸) پس از یک بازنگری در مورد مقالات منتشره چنین تنتیجه گیری کرد که دلایل کمی در دست است که ثابت کند مکمل های اسید آمینه باعث افزایش توده عضلانی می شود.
با وجود فقدان اطلاعات تجربی تأیید کننده این ادعاها، اکثر ورزشکاران قدرتی بر این باورند که یک رژیم غذایی پر پروتئین می تواند افزایش توده عضلانی را سریعترکند. علم همیشه به مخاطرات هر روش نظر دارد و به دنبال عوارض ناشناخته است. مشخص است که یک دوره طولانی مدت تمرینات باعث ایجاد تغییرات واقعی در ویژگی های ساختاری و عملکردی عضله اسکلتی و سایر بافت ها

می شود. اگر چه تغییرات عمده ای در عملکرد عضله در پاسخ به دفعات منفرد تمرینات دیده نشده است، ممکن است تغییرات فزاینده کوچکی بین جلسات تمرین روی دهد. شواهد خوبی از تغییرات سازگاری در ساختار عضله و عملکرد آن تنها پس از چند جلسه تمرین مشاهده شده است. (گرین و همکاران، ۱۹۹۱). این تغییرات جدای از تغییرات رایجی است که پس از یک دفعه تمرین منفرد روی می دهد و عمدتاً ازنوع کاتابولیک (سوختی) و به شکل آسیب و درد عضله است (کلارکسون، ۱۹۹۷). به هر ترتیب، بایستی تغییراتی از نوع سازگاری مشتمل بر ساخت پروتئین های جدید در پاسخ به هر محرک تمرین در عضله روی دهد. احتمال دارد که رو

ش های موجود برای اندازه گیری این تغییرات دقت لازم را نداشته باشد و معتبر تلقی نگردد.
در دوره بازگشت، تولید گلیکوژن عضله اولویت دارد اما ساخت پروتئین های جدید بایستی به همان اندازه مهم یا حتی اهمیت بیشتری داشته باشد. به لحاظ این که توجه چندانی به این زمینه نشده است در حال حاضر مشخص نیست که با دستکاری عوامل بتوان این فرآیند را تحت تاثیر قرار داد.

محیط هورمونی یک عامل مشخص است که می تواند مهم باشد و وضعیت تغذیه ای می تواند غلظت برخی از پروتئین ها را که خواص سازنده دارند و نمونه اعلای آن ها انسولین است تغییر دهد. با این همه، هر روز بیشتر از پیش مشخص می شود که حجم سلول یک عامل مهم تنظیم کننده فرآیندهای سوخت وساز است (والدگر و لانگ، ۱۹۹۷؛ لانگ و همکاران، ۱۹۹۸) و امکان

دستکاری آن برای افزایش ساخت بافت وجود دارد. در حین و پس از ورزش ممکن است تغییراتی در حجم سلول ایجاد شود که ثانویه به تغییرات فشار اسموتیک بر اثر فعالیت سوخت وسازی، تغییرات فشار هیدروستاتیک یا اتلاف عرق می باشد.
مشخص شده تغییرات مهم سلولی که بر اثر تغییرات اسمولالیته ایجاد می شود سرعت ساخت گلیکوژن در عضله اسکلتی تغییر می دهد (لاو و همکاران، ۱۹۹۶) انتقال اسید آمینه به عضلات

تحت تاثیر تغییراتی در حجم سلول است که با دستکاری اختلاف فشار اسموتیک غشا ایجاد می شود، جذب گلوتامین در عضله اسکلتی با تورم سلول تحریک شده و با جمع شدن آن مهار می شود (لاو و همکاران، ۱۹۹۷) غلظت گلوتامین داخل سلولی نقش مهمی در تعدادی از این فرآیندها از جمله تولید پروتئین و گلیکوژن بازی می کند (رنین و هممکاران، ۱۹۹۸)، اما اثر مصرف گلوتامین بر این جنبه ها دوره بازگشت پس از ورزش تا کنون مشخص نیست.

اهمیت واقعی این یافته ها برای فرایند تجدید قوا پس از ورزش و نقشی که آن ها می توانند در سازگاری با برناهه تمرینات ایفا کنند باید بررسی شود (لانگ و همکاران، ۱۹۹۸). دستکاری تعادل مایعات و الکترولیت ها و مصرف دسته ای از مواد فعال اسمزی یا پیش سازه های آن ها بالقوه می تواند اثر بخشی یک برنامه تمرینی را نشان دهد.
پیکولینات کروم
کروم یک عنصر کم یاب و ضروری است که در بدن وظای

فی دارد و چنین گزارش شده که اثرات انسولین را تقویت می کند (مرتز، ۱۹۹۹). به دلیل اثرات سازنده انسولین، ممکن است چنین انتظار برود که تشکیل اسید آمینه در پروتئین عضلات افزایش یافته و سارگاری به تمرینات افزایش یابد. همچنین شواهدی در دست است که نشان می دهد که کروم ادرار پس از ورزش افزایش می یابد و بیشتر این نظریه را تقویت می کند که ورزشکاران در تمرینات ممکن است پیش از افراد کم تحرک به کروم نیاز داشته باشند.

کروم را به عنوان یک مکمل، ورزشکاران قدرتی مصرف می کنند و معمولاً به شکل مزدوج شده با اسید پیکولینات عرضه می گردد، گزارش شده این ترکیب باعث افزایش جذب کروم می شود. (ایونس، ۱۹۸۹)
همچنین گزاش شده افزودن مکمل های پیکولینات کروم به رژیم غذایی باعث تقویت پاسخ تطبیقی نسبت به برنامه تریمنات قدرتی و افزایش توده کم چرب بدن می شود (ایونس، ۱۹۸۹) با این همه، هیچ اندازه گیری مستقیمی بر روی عضله صورت نگرفته و نتایج این مطالعه باید با دقت بررسی شود. تعدادی از مطالعات بعدی عمدتاً با استفاده از روش های مناسب تر، نتایج مشابهی را در بر نداشت و اثری بر افزایش بافت کم چرب یا عملکرد عضله مشاهده نشد (کلارکسون، ۱۹۶۸، واکر و همکاران، ۱۹۹۸) با این همه مصرف مکمل های کروم هنوز رایج است.

بتاهیدروکسی بتامتیل بوتیرات
بتاهیدروکسی بتامتیل بوتیرات (HMB)  یک متابولیت لوسین است که مقدار اندکی از آن در بضی از غداها وجود دارد. به نظر می رسد تنها یک مطالعه چاپ شده در یک نشریه وجود دارد که اثرات تجویز HMB را بر آزمودنی های انسانی مورد تحقیق قرار داده است (نیسن و همکاران، ۱۹۹۶). این مقاله نتایج دو مطالعه را بازنگری نموده است که در آن ها آزمودنی ها روزانه ۵/۱ تا ۳ گرم HMB را به مدت ۳ تا ۷ هفته مصرف کردند و در مقایسه با گروه های شاهد، قدرت و توده کم چرب بیشتری کسب نمودند. اگر چه به راحتی نمی توان خرده ای بر این مطالعه گرفت، اما شاید نتیجه گیری تنها بر پایه آن و اعلام این که مصرف مکمل های HMB سودمند است قضاوتی ناپخته باشد. در هر حال، این مکمل به مقدار زیاد در فروشگاه های تغذیه ورزشی فروخته می شود.

تا کنون هیچ اشاره ای به مکمل هایی مثل آهن یا کلسیم یا ویتامین ها که به طول گسترده در جامعه مصرف می شود نشده است. این مشاهده نشان می دهد که مصرف این مکمل ها شاید در ورزشکاران رایج تر از جمعیت عمومی بوده، اما منافع کسب شده برای همگان یکسان باشد. البته آهن برای ورزشکاران مهم تر است چرا که اهمیت هموگلوبین در انتقال اکسیژن مهم است، در حالی که شیوع کم خونی در ورزشکاران شایعتر از جمعیت عمومی نیست. به هر طریق، اصول یکسان است و مصرف مکمل ها تا وقتی که کمبود خاصی در زمینه آن ها دیده نشده است توصیه نمی شود.
مکمل هایی که مم

کن است سلامت عمومی را بهبود بخشد
گلوتامین
ورزش مستمر حتی در سطوح معمولی و غیر حرفه ای موجب افزایش احساس سلامتی و کاهش خطر عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی می شود(نیمن و همکاران، ۱۹۹۳، ۱۹۹۸). عوارض نشانه های عفونت های خفیف دستگاه تنفسی فوقانی معمولاً خفیف است، اما برای ورزشکارانی که در تمرینات سخت شرکت جسته اند یا خود را برای مسابقه ای مهم آماده می کنند، هر گونه آسیب یا بیماری می تواند مخرب باشد. در عین حال، شواهدی زیادی نشان می دهد. که تحرک و فعالیت در زندگی سلامت بیشتری به ارمغان می آورد. تعدادی از مطالعات همه گیری شناختی اخیر پیشنهاد نموده است که ورزشکاران در ورزش های شدید یا در مسابقات استقامتی شدید بیشتر از افراد کم تحرک نسبت به عفونت های فرصت طلب خفیف مستعد هستند. (نیمن، ۱۹۹۷، پیترز – فوتره و همکاران، ۱۹۹۷، شفارد و شک، ۱۹۹۷)

محققان می گویند تمرینات شدید منجر به کاهش موقتی توانایی بدن در پاسخ دهی به چالش های روبروی دستگاه های ایمنی شده و پاسخ التهابی مشابه آن چه در گندخونی و ضربه شدید دیده می شود روی می دهد (نیمن، ۱۹۹۷). با این همه، مشخص نیست که آیا تغییرات مختلف متغیرهای دستگاه ایمنی منجر به کاهش توانایی بدن در مقابله با عوامل عفونی فرصت طلب می شود یا نه. مطالعات مختلف نشان داده که کاهش سطح گلوتامین خون ساعاتی پس از تمرینات سخت دیده شده است. (بررسی های روباتم و همکاران، ۱۹۹۶ را مطالعه نمایید).

به لحاظ نقش گلوتامین در تأمین سوخت سلول های دستگاه ایمنی که این ماده می تواند توانایی بدن در مقابل عفوت ها را افزایش دهد (نیوشولم، ۱۹۹۴) مطالعات دیگر نشان داده است که غلظت گلوتامین خون ورزشکاران مبتلا به خستگی مزمن ناشی از تمرین زدگی کمتر از حد طبیعی است (روباتم و همکاران، ۱۹۹۵).
در حال حاضر، اطلاعات اندکی که درباره تاثیر مکمل های گلوتامین در دست است نتایج روشنی به دست نمی دهد. مطالعات نیوشولم و همکارانش اثر مفید مکمل های گلوتامین را بر مقاومت بدن

نسبت به عفونت پس از تمرینات استقامتی نشان می دهد (کاستل و همکاران، ۱۹۹۶؛ کاستل و نیوشولم، ۱۹۹۷) اگر چه همیشه اثر مثبت دیده نشده است (کاستل و همکاران، ۱۹۹۷). در موش ها، دویدن طولانی مدت روی نوار گردان باعث کاهش غلظت گلوتامین پلاسما بعد از ورزش شده و پاسخ تزایدی لوکوسیت ها به چالش میتوژنی را کاهش می دهد (موریگوچی و همکاران، ۱۹۹۵)؛

در مقابل، حیواناتی که به مدت سه هفته از یک رژیم غذایی حاوی مکمل های گلوتامین قبل از ورزش استفاده کرده بودند سطح گلوتامین خونشان ثابت ماند و نسبت به گروه شاهد پاسخ بیشتری به میتوژن ها دادند. مطالعه مشابه با آزمودنی های انسانی این نتایج را در بر نداشت و اثر مثبتی از مصرف زیاد و کوتاه مدت مکمل های گلوتامین بر این متغیرها دیده نشد (رود و همکاران، ۱۹۹۸).
علی رغم جذابیت این فرضیه، تا کنون ثابت نشده که رابطه روشنی بین تمرینات سخت، عملکرد

متوسط سیستم ایمنی و حساسیت به عفونت وجود دارد. با این همه، مصرف مکمل های گلوتامین توسط ورزشکاران رو به گسترش بوده و این مکمل ها نیز در فروشتگاه های تغذیه ورزشی به وفور ارائه می شود. هنوز اثرات مفید گلوتامین تایید نشده و این زمینه فعال پژوهشی در آینده ای نزدیک به این مورد پاسخ خواهد داد.