مقاله روشهای جراحی جلوگیری از بارداری

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله روشهای جراحی جلوگیری از بارداری دارای ۲۴ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله روشهای جراحی جلوگیری از بارداری  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله روشهای جراحی جلوگیری از بارداری،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله روشهای جراحی جلوگیری از بارداری :

روشهای جراحی جلوگیری از بارداری
بستن لوله ها یا عقیم سازی توسط جراحی پر طرفدارترین شکل پیشگیری از بارداری در میان زوجهای واقع در سنین باروری می باشد.در سال ۱۹۸۷ مطابق با اظهار انجمن داوطلبان بستن لوله به طریق جراحی نزدیک به ۹۷۶۰۰۰ عمل بستن لوله در ایالات متحده انجام شده که ۶۶ درصد آنها روی زنان صورت گرفته است.

تا چندین سال اخیر ,بستن لوله در زنان به عنوان یک روش تنظیم خانواده توسط گروههای مختلف اجتماعی محکوم شده بود. برای مثال تا سال ۱۹۶۹ ,کالج آمریکائی متخصص زنان و زایمان توصیه می کرد که هر خانم ۳۰ ساله پیش از بستن لوله ها,باید چهار بچه سالم داشته باشد. حتی امروزه محدودیتهای اعمال شده توسط دولت مرکزی باعث گردیده که نانی که تمکن مالی لازم ندارند از بستن لوله ها بی نصیب بمانند چرا که ممکن است بودجه سازمان ارائه دهنده این خدمات قطع شود. این محدودیتها علاوه بر نسلهای آینده در نظر نردانی که آنها را اعمال کرده و ترویج داده اند هم مسخره بنظر خواهند رسید.

بستن لوله ها در زنان
بیش از ۵ میلیون زن در ایالات متحده و در خلال سالهای دهه ۱۹۷۰ تحت عمل جراحی بستن لوله ها قرار گرفتند . از لحاظ پزشکی , این عمل را در حین سزارین انجام می دهند.در زنانی که به صورت واژینال زایمان می کنند, اوایل دوره نفاس زمان دلخواهی برای بستن لوله هاست. لوله های فالوپ به طور مستقیم در زیر دیواره شکم قرار داشته و در دسترس هستند که البته این حالت به مدت چند روز پس از زایمان وجود دارد.

بنابراین انجام عمل جراحی ساده بوده و نیاز به بستری شدن دراز مدت ندارد .وجود تمامی این عوامل باعث می شود که انجام عمل را در این زمان کم خطر تر از هر زمان دیگر بدانیم.
بستن لوله ها بلافاصله پس از زایمان واژینال ,معایبی به دنبال دارد. از آنجا که مادر معمولاً چند زاست ,احتمالاً بدون دریافت بی حسی مناسب برای وارد شدن به حفره صفاق زایمان نموده است.به این دلایل بعضی تمایل دارند که ۱۲ تا ۲۴ ساعت صبر کنند.

برای مثال در بیمارستان پارکلند به منظور کاهش دوره اقامت در بیمارستان ,بستن لوله ها در اوایل دوره نفاس در بخش جراحی مامائی و در صبح روز پس از زایمان صوت می گیرد. احتمال ایجاد خونریزی پس از زایمان در زنان چند زا بعد از ۱۲ ساعت نخست پس از زایمان , به مقدار قابل توجهی کاهش می یابد.مسئله دیگر آنکه وضعیت نوزاد را می توان در چند ساعت پس از تولد بصورت دقیق تری تعیین نمود.

بستن لوله ها در دوره نفاس
نخستین مورد بستن لوله ها در ایالات متحده در بیش از صد سال پیش صورت گرفت که شامل بستن لوله های فالوپ بوسیله نخ سیلیک در حد یک اینچی از محل اتصال لوله ها به رحم بود و پس از دومین عمل سزارین مادر صورت می گرفت . پس از آن میزان عدم موفقیت بالا به خاطر بستن لوله بدون رزکسیون لوله گزارش شد.امروزه روشهای متعددی جهت قطع لوله وجود دارند.

روش Irving : احتمال عدم موفقیت در این روش به کمترین حد می رسد. همانطور که در شکل مشخص شده است لوله فالوپ را قطع نموده و از مزوسالپنکس جدا می کنند تا یک قطعه داخلی از لوله حاصل شود.انتهای دیستال بخش داخلی لوله را در داخل مجرایی در میومتر و در قسمت خلفی قرار داده و انتهای پروگزیمال بخش دیستال لوله را در درون مزوسالپنکس جا می دهند.برای انجام این روش نیاز به میدان عمل بیشتری است.

روش Pomeroy : از میان تمامی روشهایی که جهت قطع لوله بکار می روند,ساده ترین روش Pomeroy می باشد.تاکید اصلی در این روش بر استفاده از نخ کاتگوت ساده برای بستن لوله تا شده می باشد زیرا که اساس این روش بر پایه جذب فوری نخ و جدا شدن انتهاهای بریده لوله است.
روش Parkland : این روش در سالهای دهه ۱۹۶۰ در بیمارستان پارکلند ابداع شد.در این روش بر خلاف روش pomeroy ,از نزدیک شدن دو انتهای بریده شده لوله فالوپ جلو گیری می شود.(شکلc 1-62 ).یک برش شکمی کوچک در زیر ناف ایجاد می گردد.بوسیله کلامپ Babcock بخش میانی لوله را مشخص می نمایند تا بتوانند فیمبریا را در بخش دیستال بطور مستقیم مشاهده کرد.این عمل سبب تشخیص میان لیگامان گرد وبخش میانی لوله فالوپ می شود .هر گاه لوله فالوپ بطور سهوی پائین بافتد

,می بایست عملیات شناسایی اوله را مجددا وبطور کامل اجرا نمود.
پس از این با استفاده از یک پنس هموستات کوچک بخشی از مزوسالپنکس را که بدون رگ بوده (با توجه به شکل)و در نزدیکی لوله فالوپ می با شد سوراخ می کنند,سپس پنس را آزاد کرده و لوله فالوپ را به طول ۵/۲ سانتی متر از مزوسالپنکس جدا می نمایند. لوله فالوپ آزاد شده را در انتهای پروگزیمال و دیسمتال با نخ کرومیک صفر می بندند و بخش حدفاصل لوله به طول ۲ سانتی متر را با قیچی بریده و از هموستاز اطمینان حاصل می کنند. هر دو قسمت لوله فانلوپ رزکسیون شده را علامت گذاری نموده و برای تائید بافت شناسی به آزمایشگاه می فرستند .میزان عدم موفقیت حدود یک در ۴۰۰ می باشد.

روش Madiener بوده بجز آنکه بخشی از لوله تاشده را کلامپ نموده ,با نخ غیر قابل بسته ولی رزکسیون انجام نمی گیرد .اینروش از آن جهت شرح داده می شود که دیگر بکار برده نمی شود زیرا میزان عدم موفقیت آن ۷ در صد می باشد.
فیمبریکتومی:در آوردن تمام بخش دیستال لوله جهت بدست آوردن نتیجه موثر در پیشگیری از باردداری توسط Kroener و دیکران شرح داده شد. Kroerne ,لوله فانلوپ را دو بار با نخ سیلک دوخته و سپس انتهای فیمبریابی لوله را برید. اگر چه او هیچگونه عدم موفقیتی را گزارش نکرده اما دیگران مواردی از عدم موفقیت را گزارش نموده اند و در بعضی موارد میزان عدم موفقیت غیر قابل قبول قبول می باشد. Taylor (1972) در میان ۲۰۰ خانم ,۶ مورد بار داری را گزارش کرده و Metz (1977), 7 مورد عدم موفقیت را در میان ۳۸۸ خانم گزارش کرد . موارد عدم موفقیت معمولا ثانویه به باقی ماندن مقدار کمی از بافت فیمبریا یا ناشی از باز شدن مجدد مجرای بخش پروگزیمال لوله می باشد.

بستن لوله ها در زمان دیگری غیر دوره نفاس
روشهای توصیه شده جهت بستن لوله ها از نظر از تعداد بسیار زیاد می باشند. از لحاظ اصولی این روشها عبارتند از :
۱-بستن و رزکسیون لوله ها با انجام لاپارومی همانطور که در مبحث بستن لوله ها در دوره نقاهت پس از زایمان شرح داده شد.
۲-قرار دادن دائمی انواع حلقه ها یا گیره ها بر روی لوله های فالوپ که معمولا از طریق لاپاروسکوپ یا برش کولپوتومی صورت می گیرد.
۳-الکتروکواگولاسیون قسکتی از لوله فالوپ که باز هم از طریق لاپاسکوپ انجام می شود.
لاپاروتومی: پس از آنکه رحم به طور کامل جمع شده و به درون لگن حقیقی باز می گردد,می توان با به کار بردن یک مانیپولاتور که از پیش در رحم جا داده شده و رحم و روی سمفیز پوبیس قرار داد که با انجام چنین اقدامی می توان میدان عمل خوبی بوجود آورد. با این روش می توان طریق یک برش ۳ سانتی در بالای پوبیس اقدام به لاپاروتومی های کوچک و بستن لوله نمود.

کولپوتومی(Colpotomy) :بستن لوله از طریق واژان را معمولا در زنانی که بطور واژینال زایمان کرده اند و پس از جمع شدن رحم و بر طرف شدن پر خونی ناشی از بارداری , انجام می دهند. از طریق فورنیکس خلفی واژن وارد حفره و سپس رزکسیون با روش Pomeroy یا فیبر یکتومی را انجام می دهند . میزان عفونت در این روش زیاد خواهد بود.