مقاله گاه شماری یهود
توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد
مقاله گاه شماری یهود دارای ۲۵ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد مقاله گاه شماری یهود کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله گاه شماری یهود،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد
بخشی از متن مقاله گاه شماری یهود :
گاه شماری یهود
تشرین اول تشرین آخر نام چند ماه پاییزی نزد اقوام گوناگون بین النهرین و آسیای صغیر از روزگار باستان تا امروز این نام در گاه شماری مذهبی یهود به صورت تشری ضبط شده است .
تشری از واژه آرامی شری به معنای آغاز کردن گرفته شده است (نیلسون ص ۲۳) و لانگدون (ص ۲۹) در حالت فعلی آن را به صورت شرو ضبط کرده است . نام این ماه در اسناد بابلی به صورت تشری / تشریت و در دوره کاسیها به صورت تشریتو در اسناد آشوری ـ بابلی ضبط شده است (لانگدون همانجا).
نام تشرین دوم یا تشرین ثانی در گاه شماریهای رایج در بعلبک و شهرهای یونانی آسیای صغیر نیز به کار می رفته و برای نخستین بار در کتیبه های پالمیرا آمده است (ایدلر ج ۲ ص ۴۳). به کار بردن نام ماهها به صورت جفتی (دوگانه مزدوج ) که با واژگان بزرگ و کوچک اول و دوم و قدیم و ثانی توصیف می شده اند مربوط به زمانی دانسته شده که سال به تقسیماتی کوچکتر از چهار فصل تقسیم می شده است (نیلسون ص ۲۲۴). به رغم آنکه آغاز و پایان ماههای سال در گاه شماریهای مختلف این مناطق با ررجوع کنید بهیت هلال مشخص می شده است موضع ماهها با اضافه کردن یک ماه در هر دو یا سه سال در فصول تثبیت می شده است (فادرینگهام ۱۹۰۸ـ۱۹۰۹ ص ۲۰ همو ۱۹۳۱ ص ۷۳۵ پارکر و دوبراشتاین ص ۱ـ۳). با توجه به معنای واژه شری ظاهرا پیش از آنکه در تقویمهای بابلی ـ سریانی ماه نیسان (مقارن اعتدال بهاری یا نزدیک به آن ) نخستین ماه سال دانسته شود ماه تشری نخستین ماه سال بوده است .
با انتقال آغاز سال از نخستین روز ماه تشری به نخستین روز ماه نیسان در زمانی نامعلوم ( رجوع کنید بهتقی زاده ص ۶۵ پانویس ) ولی پیش از اسارت یهود در بابل (لانگدون ص ۲۴) تشری هفتمین ماه سال در گاه شماری مذهبی یهود و نخستین ماه در گاه شماری عرفی آنان به شمار می آمده است .
بررسی لوحه های تاریخدار بابلی و نیز بعضی شواهد در باره شروع سال در ماهها و فصول مختلف (مورگن استرن ص ۱۱۲) این نظر را تقویت می کند که در نواحی و شهرهای گوناگون بین النهرین و هلال خصیب در روزگار باستان زیر نفوذ تمدنهای اکدی کنعانی سومری و عیلامی سال در آغاز فصول مختلف و با نام ماههای «آرامی » آغاز می شده است که در دوره های بعد به نامهای «سریانی » مشهور شدند.
قوم یهود نخستین روز ماه تشری نیسان ایلول و آغاز یا نیمه ماه شباط را به منظورهای متفاوت آغاز سال نو به شمار می آورد (نیلسون ص ۲۷۴). در این زمان بویژه آغاز بهار و آغاز پاییز در این شهرها به دلیل تساوی روز و شب با شکوهی یکسان جشن گرفته می شد (لانگدون ص ۶۷).
قوم یهود تا پیش از اسارت در بابل ماههای خود را با نام کنعانی آنها می نامیدند و پس از اسارت نام ماههای بابلی و از جمله تشری را پذیرفتند و امروزه نیز آنها را به کار می برند (فادرینگهام ۱۹۳۱ ص ۷۴ همو ۱۹۰۸ـ۱۹۰۹ ص ۱۲ کنوبل ص ۱۱).
از میان نام ماههایی که یهودیان تا پیش از اسارت در بابل به کار می بردند نام چهار ماه باقی مانده است ( رجوع کنید به فادرینگهام ۱۹۰۸ـ ۱۹۰۹ همانجا لانگدون ص ۲۴ نیلسون ص ۲۳ بیکرمان ص ۲۴). در عین حال این عقیده نیز وجود دارد که یهودیان تا پیش از اسارت ماههای خود را با شماره آنها در سال می نامیدند (مورگن استرن ص ۱۱۱ـ۱۱۴ فادرینگهام ۱۹۳۱ ص ۷۴).
قدیمترین اسنادی که نام ماه تشری یهودی در آنها آمده اسناد اسوان الفانتین مهاجرنشین یهودی زیر تسلط هخامنشیان است (بیکرمان ص ۲۴ـ ۲۵). به عقیده اسپرنگلینگ (ص ۲۳۴) در اسناد الفانتین سال یهودی در ماه نیسان آغاز می شده است ولی از آنجایی که این مهاجرنشین در سرزمینی خارج از قلمرو و حیطه روحانیت یهودی و دور از فلسطین قرار داشته (کنوبل ص ۱۱) و زیر تسلط حکومت ایران بوده است
این امکان وجود دارد که ساکنان اسوان الفانتین سال خود را به تبعیت از حکومت ایران همزمان با آغاز سال ایرانی در فصل بهار (مقارن نیسان در گاه شماری یهود) آغاز کرده باشند (فادرینگهام ۱۹۰۸ـ۱۹۰۹ ص ۱۱ـ۲۰ کنوبل همانجا بیکرمان ص ۲۵). روی هم رفته این اسناد مدارک مناسبی برای گاه شماری یهود و تعیین نخستین ماه سال به شمار نمی روند.
در گاه شماری یهود نخستین روز ماه تشری نباید با یکشنبه چهارشنبه و جمعه مقارن شود و چنانچه در شب پیش از این روزها ماه ررجوع کنید بهیت شود آغاز ماه باید طبق قواعد خاصی به روز پیش یا پس از آن موکول گردد. چهار روز دیگر هفته که تقارن اول تشری با آنها مانعی ندارد «اربعه شعاریم » نامیده می شوند.
تمهیدات پیچیده برای تعیین روز اول ماه تشری برای آن بوده است که دو روز تعطیل متوالی در طول سال موجب اخلال در معیشت قوم نگردد (ابوریحان بیرونی ۱۹۲۳ ص ۲۸۳). عده ای از یهودیان مبدأ خلقت عالم را نخستین روز ماه نیسان و عده ای دیگر آن را در ماه تشری ۳۷۶۱ ق م می دانند ( د. جودائیکا واژه های فرهنگ یهود ص ۱۲۶). در حقیقت تعیین آغاز سال و کلیه محاسبات در گاه شماری مذهبی یهود بر پایه تعیین نخستین روز ماه تشری در گاه شماری عرفی استوار است .
بیرونی (۱۹۲۳ ص ۱۴۴ـ۱۵۱) برای تبدیل تاریخ گاه شماری یهود به تاریخ گاه شماریهای دیگر محاسبات خود را بر پایه آغاز سال یهودی در نخستین روز ماه تشری قرار داده است .
در حالی که تمامی ماههای سال در گاه شماری یهود بر اساس یک قاعده کلی با طول ماههای قمری محاسبه می شدند در مورد اینکه از میان انواع ماههای قمری کدامیک بویژه برای محاسبه طول ماههای سال و از آن جمله تشری مورد استفاده قرار می گرفته اند اطلاع دقیقی وجود ندارد.
به نظر بسیاری از دانشمندان معاصر یهودیان ساکن اسوان الفانتین در مصر در قرن پنجم پیش از میلاد طول ماهها را با روش حسابی (اختیار متناوب ماههای ۲۹ و ۳۰ روزه ) به دست می آوردند (هرن و ود ص ۱ـ۲) و به نوشته بیرونی (۱۹۲۳ ص ۲۷۵) طول ماه تشری همواره ۳۰ روز محاسبه می شده و یک غره بیشتر نداشته است . این تعیین طول ثابت ماه تشری و دیگر ماههای سال به گونه ای که با ررجوع کنید بهیت هلال ارتباط مستقیم نداشته باشد مربوط به زمانی است که طول ماهها را حداقل برخی از فرق یهود برای گاه شماریهای خود ثابت در نظر می گرفته اند و همانند گاه شماری هجری قمری با ماههای «حسابی » یا به اصطلاح منجمان «امر اوسط » یا به گفته بیرونی (۱۹۳۲ ص ۴۱) «قمری وسطی و روش منجمان » که همواره محرم را ۳۰ روز و صفر را ۲۹ روز
در نظر می گیرند تشری را ۳۰ روز به حساب می آوردند ( د. جودائیکا). به نوشته بیرونی (همان ص ۵۷ ـ ۵۸) بنا بر معتقدات یهود حضرت نوح علیه السلام آغاز ماهها را ــ به سبب ابری بودن آسمان در دوره ای شش ماهه که ررجوع کنید بهیت هلال و دیگر صور ماه امکان نداشت ــ بر اساس محاسبه تعیین کرد (نیز رجوع کنید بهعبداللهی ص ۴۶).
اگر طول ماههای تقویم
یهودی بر اساس محاسبه تعیین شود و ماه تشری همواره
۳۰ روز و ماه پیش از آن (ایلول ) ۲۹ روز باشد طبق قاعده ماه تشری باید دو روز اول (غره ) داشته باشد ( د. جودائیکا ) و این بر خلاف نوشته بیرونی (۱۹۲۳ ص ۲۷۵) است که این ماه را دارای یک غره دانسته است .
از دو روز اول ماه تشری روز یکم (روش ها ـ شانا) را روز اول سال می دانستند و آن را طبق آیینی با دمیدن در بوقها و شاخها جشن می گرفتند (سفر لاویان ۲۳: ۲۳ـ۲۵ سفر اعداد ۲۹: ۱ـ۶) و جشن دومین روز به عنوان نخستین روز ماه نیز معمولا به یهودیانی اختصاص داشت که در بیت المقدس ساکن نبودند و در آوارگی به سر می بردند.
در دوره اسلامی نام ماههای سریانی از جمله تشرین در گاه شماریهای گوناگون ــ که از لحاظ مبدأ و نوع سال و روش کبیسه گیری متفاوت بودند ــ به کار رفته است ( رجوع کنید به تقی زاده ص ۲۱۶ـ۲۲۵) و ماههای رومی مقدونی اسکندری ذوالقرنینی و سریانی ـ مقدونی نامیده می شدند.
این موضوع سبب شده است که میان منجمان و مورخان در باره ماهیت ماههای سریانی اختلاف نظر به وجود آید. رواج انواع گاه شماری در سرزمینهای بین النهرین و شام و اینکه در آثار بسیاری از مورخان و منجمان اسلامی از جمله بیرونی به همه ملتهای اروپا و خاور نزدیک «رومی » اطلاق شده بر دشواری تشخیص نوع گاه شماری افزوده است .
به نوشته بیرونی (۱۳۶۲ ش ص ۲۳۷) ترسایان (پیروان کلیسای سریانی شرق ) سالهای سریانی و رومی را با مبدأ گاه شماری سلوکی به کار می برند. او (همانجا) مبدأ گاه شماری سلوکی را نخستین روز سال سریانی جلوس سلوکوس اول ملقب به نیکاتور سال ۳۱۲ ق م در ماه تشرین اول مقارن با ماه دیوز یونانی و در فصل پاییز دانسته است (نیز رجوع کنید به عبداللهی ص ۱۳۴). این مبدأ در حقیقت همان مبدأ تقویم سلوکی است که بر روی پوست نوشته های دورا اروپوس با نام «مبدأ پیشین » و با نام یونانی ماهها به کار رفته است (همان ص ۱۵۷ـ ۱۵۸).
بسیاری از منجمان و مورخان
ایرانی فاصله بین این مبدأ گاه شماری تا روز جمعه اول محرم سال اول هجری (مبدأ گاه شماری هجری ) را ۷۰۰ ۳۴۰ روز محاسبه کرده اند (همان ص ۱۴۱ـ ۱۴۸). دو گاه شماری سریانی و سریانی ـ مقدونی گاه شماری شمسی بوده اند و در آنها طول ماه تشرین اول ۳۱ و تشرین دوم یا ثانی / آخر (و به نوشته بیرونی ۱۹۳۲ ص ۶۰ تشرین حرای ) ۳۰ روز محاسبه می شده است . در گاه شماری سریانیان سال ا
- در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.