بررسی جوش لیزری و جوش فلزات رنگی

بخشی از فهرست مطالب پروژه بررسی جوش لیزری و جوش فلزات رنگی

چکیده 

مقدمه 

فصل اول 

خواص حرارتی مس  نکاتی در مورد جوشکاری مس  

جوشکاری مس با الکترود دستی  جوشکاری مس با شعله گاز 

جوشکاری مس با فرآیند TIG جوشکاری مس با فرآیند MIG جوشکاری مقاومتی مس 

جوشکاری برنج 

جوشکاری آلومینیوم – برنز 

جوشکاری سیلیسیم برنز 

جوشکاری مس – نیکل 

فصل دوم

جوشکاری با گاز محافظ 

تعریف 

تاریخچه 

روش‏های کاربرد 

مزایا و محدودیت‏ها 

نحوء انتقال قطرات و تجهیزات از مفتول در فرآیند جوشکاریMIG 

عیوب جوش MIG 

تاثیر ولتاژ در نرخ تغذیه 

تنظیم میزان حجم گاز 

حالت‏های از نفوذ ناقص 

پارامترهای جوشکاری سیلیسلم برنز 

پارامترهای جوشکاری مس – نیکل 

فصل سوم 

جوشکاری با ماشین لیزر 

مواد قابل جوش با لیزر 

فولاد 

فولاد ضد زنگ 

آلومینیوم 

مس 

نیکل 

تیتان 

پارامترها 

نمونه هایی از جوشکاری لیزری 

جوشکاری اشعه لیزر دو لبه 

آزمایشات 

نتایج و بحث‏ها  

چکیده مقاله جوش لیزر 

منابع و مأخذ 

مقدمه:
همواره در ایران صنعت دستخوش تحولاتی بوده است. که بعضی مثبت و برخی منفی بوده است. صنعت جوشکاری و جوش یا به عبارتی بهتر علم جوش نیز همواره دچار تغییر و تحول شده است و امروز از صورت سنتی خود به یک علم پیشرفته تبدیل شده است. آنچه در این مقاله مورد بحث قرار می‏گیرد بیان گوشه‏ای از پیشرفت این علم می‏باشد که در قالب جوشکاری فلزات رنگی و غیر فولادی و جوشکاری لیزری مورد بحث قرار می‏گیرد. جوش لیزری باعث شده که امروز کیفیت جوشکاری به طور فزاینده‏ای بهبود یابد و امروز بیشترین کاربرد را در صنعت داشته باشد. با امید به اینکه این مقاله بتواند کمکی هر چند کوچک در این زمینه باشد .

فصل اول
۱-خواص حرارتی مس و آلیاژ آن:
مس فلزی است قرمز رنگ با جلای فلزی- قابلیت جوشکاری و هدایت الکتریسیته و حرارت مس خوب است. نقطه ذوب مس ۱۰۸۴ درجه سانتی گراد است و آن را از سنگ معدن استخراج می‏کنند.
مس و آلیاژ‏های آن ردیف گسترده‏ای از مواد مهندسی می‏باشند که کاربرد فراوان در صنایع مختلف دارند. به جز آلیاژ مس با مقدار زیادی سرب بقیه آلیاژ مس در صورت رعایت کفایت و پیش بینی هخای لازم جوش‏پذیر هستند.
۲-نکاتی در مورد جوشکاری مس و آلیاژ‏های آن:
قبل از شرح روش‏های مختلف جوشکاری مس و آلیاژ‏های آن بهتر است که نکاتی را برای به دست آوردن یک اتصال بهتر داشته باشیم که در زیر به شرح آنها می‏پردازیم:
۱-۲-۳انتخاب روش یا فرآیند:         
مناسب‏ ترین فرآیند جوشکاری را باید بر اساس نکات زیر انتخاب کرد:
الف-طرح اتصالات: تعداد اتصالی که باید در واحد زمان انجام شود.
برای قطعات زیاد و تکراری باید تدابیری در مورد وضعیت دهنده‏ها، نگهداری‏ها، گیره‏ها و تجهیزات دیگر برای قرار دادن اجزاء قطعات در کنار یکدیگر پیش‏بینی شود. در این موارد روش‏های خودکار با نیمه خودکار با قوس محفوظ در گاز(MAG) ترجیح داده می‏شود. در مقابل برای قطعات تعمیراتی و تعداد محدود ممکن است فرآیند جوشکاری با اشعه اکسی استلن مناسب تر می‏باشد.
ب-ضخامت قطعه: عموماً فرآیند اکسی استیلن و TIG بشتر برای ضخامت نازک تا۴/۱ اینچ مناسب‏تر است در حالی که روش MIG برای قسمت‏های ضخیم تر کار برد دارد. ایبته استثنای نیز وجود دارد.
ج-وضعیت و حالت جوشکاری: اگر امکان باشد که قطعات در حالت مسطح و پایین Down hand جوشکاری شود به کمک نگهدارندهFixture می‏توان فرآیندهMIG  و در صورتی که نیاز است تا در وضعیت های دیگر مثلاً بالای سر عملیات جوشکاری را انجام داد.از این روTIG ارجعیت دارد.
۲-۲ نگه داشتنFixture:
چون ضریب انبساط مس تقریباً۵/۱ برابر آهن است احتمال وقوع مسئله پیچیدگی و تاب برداشتن بیشتر است. برای مسیرهای نسبتاً کوتاه نگهدارندهای گیره‏ای کفایت می‏کند.برای مسیرهای طولانی نظیر جوش طولی برای یک مخزن بزرگ دقت زیادی برای جلوگیری از این مشکل باید به کار گرفت. در این موارد حال جوشهای متناوب باید در سرتاسر مسیر با طول معین و فواصل مشخص به همان دقت در جوش پاس نهایی انجام داد.
استفاده از گیره‏های مخصوص با جوشکاری در طول‏های معین از نقاط خاصی و جهت امتداد مشخص می‏تواند تدابیر مفیدی باشد. در جوش‏های چندین پاسه، جوش ریشه‏ای ممکن است (ترک) بردارد،در این مورد باید به حجم این پاس نسبت به ضخامت کار و (میزان مهارت) یا ممانعت توجه شود.

۳-۲ روش پشتی (BacKing methodes) :
برای دست‏یابی به عمق نفوذ کامل استفاده از میله‏های پشتیbars ـBacKing از جنس کربن یا مس با شکاف معمول است. گاهی اوقات از روش‏TIG برای پاس ریشه‏ای و تکنیک سوراخ کلیدی استفاده می‏شود. این تکنیک نیاز به فاصله ریشه‏ایRoot g حدود۸/۱ اینچ و مهارت زیادی دارد. جو شکاری باید سوراخی بین دو لبه در ریشه نگه‏داشته و پل زدن درز یا فاصله پشت این سوراخ به کمک مفتول انجام دهد. بسیاری از سازنده ها ترجیح می‏دهند از سیستم میله‏ پشتی استفاده نکنند و در صورت امکان قطعه را به وضعیتی قرار می‏دهند که بتوان دو جوشکار در دو طرف  مسیر اتصال در وضعیت قائم جوشکاری کنید.
۴-۲پیش گرم کردن:
درجه حرارت پیش گرم کردن برای دست یابی به ذوب کامل و نفوذ خوب به ویژه در مورد قطعات ضخیم نیاز به تجربه کافی دارد.
گرم کردن یکنواخت و تثبیت درجه حرارت پیش گرم تا پایان عملیات جوشکاری مستلزم دقت زیادی است. برای جلوگیری از تلفات حرارتی می‏توان از صفحات عایق حرارتی نظیر آزبست در زیر با اطراف قطعه استفاده کرد. افزایش شدت جریان برای جبران تلفات حرارتی صحیح نیست.
۵-۲ نقش فلاکس:
فالکس (روان ساز یا تنه کار) را بیشتر در فرآینده جوشکاری با شعله اکسی استیلن بکار می‏برند تا تمایل به ایجاد ذرات محبوس شده اکسید کاهش یابد. این مواد مخلوطی از بوریت‏ها، فلوریدهای می‏باشند که به صورت خمیر قبل از جوشکاری برروی درز جوش مالیده شده، یا در ضمن جوشکاری به طور متناوب از طریق فرو بردن نوک گرم مفتول به داخل روان ساز مقداری به منطقه جوش هدایت می‏شود. تنه کارها موادی، خورنده قوی بوده و باید به دقت بقای آنها پس از جوش کاری تمیز شود. ندرتاً و در مواقع خواص در فرآیندMIG نیز این موارد استفاده می‏شود

۳ -جوش کاری مس با الکترد دستی یا برق:
روش الکترد دستی برای کارهای تعمیراتی کوچک به کار می‏رود. جریان یکنواخت با قطب معکوس ترجیح داده می‏شود. در ضخامت‏های بالای سه میلیمتر به پیش گرم کردن تا ۲۶۰ درجه سانتی گراد و حتی بیشتر نیاز دارد.
ورق‏های مس را مانند ورقه‏های آهنی قبرای جوشکاری آماده می‏کنند ولی چون قابلیت هدایت حرارتی مس زیاد است باید آمپر را قدری بیشتر در نظر گرفت.زاویه الکترد نسبت به قطعه کار مانند جوشکاری فولاد می‏باشد. طول قوس بین ۱۰ تا ۱۵ میلیمتر انتخاب شود.برای جوشکاری مس می‏توان از الکتردهای زغال استفاده کرد.الکتردهای که دارای فسفره برنز، سیلیکاس یا آلومینیوم هستند، استفاده می شود. جوشکاری قوس الکتریکی همچنین برای کاربدهای که خواص مکانیکی و خوردگی خوبی نیاز است مورد استفاده قرار می‏گیرد، در این حالت باید ورق‏های مس، اکسیژن زدایی شده انتخاب شود.
۴- جوشکاری مس با شعله گاز:
 روش جوشکاری با شعله با احتراق گازهای نظیر پروپان، گاز طبیعی و استیلن نیز برای اتصالات مس متداول است. ولی یه دلیل درجه حرارت زیاد حاصل از گاز استیلن بیشتر از این گاز استفاده می‏شود. شعله معمولاً خنثی یا کمی اسیدی است. نوک نازل یا افشانک باید ۱تا۲شماره بزرگتر از قطعه مشابه از جنس فولاد شود. جدول(۳-۳ )بعضی مشخصات و فاکتور‏های لازم را در جوشکاری با شعله برای مس داده شده است. مفتول از نوع مس اکسیژن زدایی شده همراه با تنه کار استفاده می‏شود.
برای ضخامت زیر ۶/۱ میلی متر بر گداندن لبه‏ها خال جوش زدن و جوشکاری بدون مفتول کافی است. تا ضخامت۲/۳ میلی متر احتیاج به پخ زدن لبه‏ها نیست و ترجیح داده می‏شود. فاصله شکاف درز جوش ۶/۱ میلی متر رعایت شود. ضخامت بالاتر از ۴/۱ میلی متر نیاز به پخ زدن جناقیV) کل دارد. هر چند ضخامت بالاتر از۴/۱اینچ را باید با  جوش داد اما در صورت لزوم باید در حالت پخ جناقی دو طرفه و به حالت عمومی با اکسی استین و به وسیله دو جوشکاری انجام شود برای حالت تخت یا مسطح تکنیک پس‏ ران (پس دستی) Back ward(به طرف راست Right ward) عموماً مناسب تر است، چون نتیجه‏اش فلز جوش سنگین تر و می‏نیمم احتمال دویدن یا جاری شدن مذاب از حوضچه جوش به بیرون و محبوس شدن اکسید می‏باشد.

۵- جوشکاری مس با فرآیند TIG
روش جوشکاری با الکترود تنگستن یکی از مهم‏ترین روشها برای اتصالات قطعات نازک تا۵ میلی متر بوده و مورد
 توجه زیاد قرار گرفته است، هر چند برای ضخامت‏های بالاتر نیز و به ویژه در موارد جوشکاری غیر تخت (افقی،قائم و بالای سر) می‏توان قابل استفاده باشد. جوشکاری با جریان یکنواخت قطب مستقیم(الکترد منفی) با منبع قدرت با خصوصیت ‹‹ولت آمپر›› سراشیبی انجام گیرد. الکترد تنگستن خالص یا با ۲%توریم استفاده شود. الکترد با توریم تمایل کمتری ۵کروی شدن در نوک دارد
گازهای آرگون- هیلییوم و اذت یا مخلوط آنها به عنوان گاز محافظ قابل کاربرد است .گاز آرگون دارای پایین ترین ولتاژ قوس در شرایط مشابه نسبت به دو گاز دیگر است بنابراین انرژی داده شده کمتری داشته و برای ضخامت‏های کمتر از ۶/۱ میلی متر مناسب‏تر است،‏در غیر این صورت سرعت پیشرفت را باید پایین و درجه حرارت پیش گرم را بالا نگه داشت. هیلیوم دارای انرژی داده شده بالا‏تری بوده و برای جوشکاری قسمت‏هایی با ضخامت بیشتر از ۶/۱ میلی مترمناسب تر است. از طرف دیگر هلیوم گران‏تر بوده و به علت سبک‏تر بودنش مقدار بیشتری نیز مصرف می‏شود. ازت دارای بالاترین سطح ولتاژ و انرژی داده شده بوده و همین طور ارزان ترین است. به علت ولتاژ بالا تمایل به پاشیدن مذاب به بیرون زیاد است و از این جهت باید مشعل را کمی بالاتر از معمول نسبت به سطح لبه جوش قرار داد که این امر احتمال عدم محافظ کامل حباب گازی بر روی منطقه ذوب را افزایش داده و ضمناً ظاهر جوش را نامرغوب می‏سازد، به طوری که حتی خلل و فرج سطحی نیز در بعضی مواقع مشهود می‏شود. معمولاً مخلوطی از این سه گاز بنا به شرایط خاصی بهترین نتیجه را می‏دهد. هر دو تکنیک «پیش دستی» یا «پیش ران» و پس دستی، پس ران برای جوشکاری مس با MIGمعمولی است هر چند در پیش ران به ویژه در جوشکاری وضعیت غیر تخت بیشتر متداول است. این تکنیک سهولت رؤیت عملیات و تولید فلز جوش کوچک‏تر بدین معنی است که نیاز به تعداد پاس بیشتری برای پر کردن درز جوش دارد.
و موج دادن وسیع با دامنه زیاد به مشعل مجاز نیست. پاس ریشه‏ای باید نسبتاً سنگین باشد تا از ترک برداشتن جوش جلوگیری شود. اما باید توجه داشت که به علت هدایت حرارتی بالای مس و اثر پیش گرم کردن، سطح اتصال، وضعیت قطعه و نگهدارنده های و مخصوصاً سرعت عملیات جوشکاری بسیار مشکل است تا به طور دقیق پارامتر‏های جوشکاری را طی جداولی مشخص و خلاصه کرد، فقط اینگونه جداول می‏تواند به عنوان راهنما مورد استفاده قرارگیرد. 
جوشکاری توسط دو جوشکار بر روی قطعات مس در وضعیت عمومی (قائم) بسیار متداول بوده و غالباً نیاز به پیش گرم کردن نیز ندارد.
۶- جوشکاری مس با فرآیند MIG        
 فرآیند دیگری که در جوشکاری قطعات مسی متداول است روش MIGمی‏باشد که باید از مفتول اکسیژن زدایی شده مسی استفاده شود که ترکیب دقیق آن به خواصی که برای اتصال مورد در خواست است بستگی دارد. فرآیند با جریان یکنواخت و قطب معکوس (الکترد مثبت) و ترجیحاً از منبع قدرت با خصوصیت «ولت-آمپر» همانند فرآیندTIGبه عنوان گاز محافظ استفاده می‏شود که خصوصیت هر کدام قبلاً مطرح شده است.
اگر شدت جریان از حد معین بیشتر شود نوع انتقال قطرات در قوس با محافظت آرگون از حالت گلوله‏ای به صورت «اسپری» در گاز محافظ هلیوم و نیتروژن انتقال نمی‏افتد. با این گازها به ویژه اذت جرقه یا ترشحSpatter نسبتاً زیاد و عمق نفوذ کم‏تر ولی یکنواخت‏تر (در وسط و کناره‏ها) می‏باشد.

مخلوط گازها بهترین مشخصات را دارا می‏شود. به عنوان مثال نسبت ۴/۱ هلیوم و آرگون تولید انتقال اسپری و آرام با شکل نفوذ ذوب یکنواخت می‏کند و نرخ ذوب نیز بیشتر از حالت استفاده آرگون خالص است، همچنین با وجود هلیوم نیاز به پیش گرم کردن کمتری می‏باشد.
موج دادن وسیع مشعل غیر ضروری است و روش پیش دستی (پیش ران) ترجیح داده می‏شود، زاویه مشعل تاثیر زیادی بر روی کیفیت جوش و ذرات محبوس شده دارد. در تکنیک پس ران یا پس دستی که قوس مستقیماً بر روی حوضچه مذاب هادی شده شانس بیشتری برای بیرون آمدن ذرات اکسید شناور به سطح است. فلز جوش تمایل به سنگین تر شدن و برجسته شدن دارد، هر چند تحدب گرده جوش را می‏توان با تنظیم زاویه مشعل ۸۰-۷۰ درجه با افق تا حدودی کنترول نمود.
طول قوس برای حالت معمولی شدت جریان حدود ۸/۴ میلی متر است، و باید به اندازه‏ای باشد که قوس آرام و ملایمی به وجود آید. اگر خیلی کوتاه باشد جرقه،«زیر پرش»(سوختگی کنار جوش) و شکل بد در پشت جوش به وجود آورده و بر عکس اگر بلند انتخاب شود موجب کاهش نفوذ و اکسیده شده مذاب می‏شود.
در وضعیت قائم با پخ جناقی یا نبشی تا ضخامت ۶میلی‏متر با تکنیک قائم به طرف پایینVertical-diwnبا استفاده سیم با قطر ۱ میلی متر یا ریزتر ترجیح داده می‏شود که نیاز به سرعت بالا (با رعایت تعادل نگه داشتن حوضچه مذاب بزرگ بدون جاری شدن) دارد. برای ضخامت‏های بالاتر پخ جناقی دو طرفه که پاس ریشه‏ای با روش به «طرف پایین» و بقیه پاسها «به طرف بالا»Ward up ward انجام شود مناسب است. این نوع جوش بهتر است از دو طرف و همزمان انجام گیرد. جوکاری با منبع «قدرت ضربانی»Pulsed power نیز برای جوشکاری قائم بر روی مس مناسب است.
اگر چه برای وضعیت بالا سر ندرتاً از فرآیند MIG استفاده می‏شود و بهتر است در این مورد فرآیندMIG  بکار گرفته شود، بعضی از پارامترهای جوشکاری مس با ضخامت‏های مختلف به کمک فرآیند  MIGبکار گرفته شود.
۷- جوشکاری مقاومتی مس:
در میان تمام فلزات و آلیاژها معمول در صنعت، مس از همه کمتر برای جوشکاری مقاومتی مناسب است، چون نیاز جوش نقطه‏ای، مقاومت زیاد در سطح تماس دو لبه روی هم است. عموماً جوش نقطه‏ای بر روی مس محدود به ضخامت‏های زیر ۵/۱ میلی متر است. تنکستن یا مولیبدن برای انتخاب جنس نوک الکترد یا فک ترجیح داده می‏شود و از الکترد مسی به دلیل تمایل به چسبیدگی یاجوش خوردگی کمتر استفاده می‏شود. در تنظیم اولیه دستگاه بهتر است میزان آمپر و فشار برابر ضخامت معادل از فولاد انتخاب شد ولی زمان سیکل به نصف تقلیل یابد.، سپس آمپر را افزایش داده و فشار را کاهش داد تا حالت طبیعی و خوب به دست آید (البته با انجام جوش‏های آزمایشی بر روی نمونه‏های قراضه مشابه قطعه‏کار).
در بعضی موارد ترجیح داده می‏شود که لحیم سخت نقطه انجام گیرد. روش کار بدین قرار است که از لایه نازک آلیاژ لحیم سخت در بین سطح مشترک لبه‏های بر روی هم قرار گرفته استفاده می‏شود. در اثر حرارت ایجاد شده در فصل مشترک دو سطح در زیر الکترد دراین لایه ذوب و پس از انجماد موجب اتصال می‏گردد.
 جوشکاری حالت جامد نظیر جوش دیفوزیونی نیز برای ساخت قطعات هادی یا غیره از مس استفاده می‏شود و نتایج رضایت بخشی در این زمینه گزارش شده است.
لحیم کاری سخت یکی دیگر از فرآیندهای موفق برای اتصالات مس و آلیاژهای مس- روی است.زیرا آلیاژهای طلا برای اتصالات قطعات خاص در، در خواست‏های الکترونیکی (فلز با فشار بخار پایین نیاز است) مصرف می‏شود. جدول (۷-۳)راهنمایی برای انتخاب مفتول و تنه کار (فلاکس) برای آلیاژ‏های مختلف مس و کاربردهای گوناگون آنها است.
طرح لبه اتصال و روش های مختلف عملیات لحیم کاری در بخش‏های گذشته آورده شده است و لازم به تکرار مجدد نیست. قبل از لحیم کاری سطح اکسیدی مس را توسط ساییدن یا غوطه ور کردن در محلول ۵ درصد اسید سولفوریک تمیز می‏نمایند. 
مس اکسیژن زدایی شده به ویژه با بردن به هولت قابل لحیم سخت می‏باشد. اما مس اکسیژن زدایی نشد در مقابل تجمع اکسیدها و یا هیدروژن، تردی در درجه حرارت عملیات حساس بوده و باید در کوره با اتمسفر خنثی و یا مشعی با شعله اکسیدی یا خنثی، لحیم کاری سخت شود. همان طور که اشاره شد مفتول‏های نقره یا مس- فسفر برای لحیم کاری سخت مناسب است که باید همراه با تنه کار استفاده شود. هنگام لحیم یا مفتولRCupنباید قطعه برای مدت طولانی در درجه حرارت بالا و اتمسفر سولفوری قرارگیرد، چون خط خوردگی وجود خواهد داشت. در ضمن استفاده از مفتولRBCuZuدقت باید به عمل آورد که درجه حرارت خیلی بالا نباشد چون تبخیر روی می‏شود در روش لحیم کاری با مشعله شعله اکسیدی موجب کاهش تبخیرروی می‏شود. فلاکس شماره ۵(استاندارد)AWS) مناسب است. vطرحهای مختلف لبه اتصال روی همLap برای دست یابی به استحکام کامل مس آنیل شده پیش بینی شده است، میزان وسعت لبه روی هم مساوی دو برابر ضخامت ورق بهترین استحکام را می‏دهد. چون استحکام فلز مفتولBAG وBACUPدر درجه حرارت محیط تماماً و یا قسمتی از آن بر روی نمونه انجام می‏شود، اما در درجات بالا استحکام آلیاژ لحیم سخت نامبرده سریع‏تر از مس کاهش یافته و شکست اتصال در آن شرایط از میان لایه لحیم اتفاق می‏افتد.
۹-جوشکاری برنج (مس-روی)
در مقایسه با مس خالص برنج‏ها نیاز به درجه حرارت پیش گرم کردن پایین تر و قدرت یا انرژی کمتر برای جوش نقطه‏ای دارند. واکنش اکسیژن و هیدروژن نیز کمتر مشکل ساز است. حلالیت هیدروژن در برنج کم‏تر بوده و فلز روی عمل اکسیژن زدایی را نیز می‏تواند انجام دهد. اما برای جلوگیری از ترک برداشتن،«درجه مهار» یا ممانعت باید  می‏نیمم نگه داشته شود. همچنین ضریب انبساط حرارتی بالای برنج را باید  در طراحی و نگه داشتن اجزاء مورد جوش در نظر گرفت. عناصر حرارتی بالای برنج را هدایت حرارتی را کاهش می‏دهند ممکن است موجب افزایش تمایل به ترک برداشتن نشوند. حضور آلومینیوم در برنج مشکلات دیگری (نظیر ایجاد اکسید آلومینیوم دیر گداز بر روی سطح برنج مذاب) را به وجود  می‏آورد.
مفتولهای RBCuZuدر جوشکاری با گاز مناسب است، ولی مقدار زیادی روی در مفتول آنرا برای استفاده در روش های دیگر مناسب نمی‏کند. در این حالت شعله خنثی یا کمی اکسیدی همراه با تنه کار براکس و اسید بوریک کار ترویج دارد. تنه کار را ممکن است توسط مفتول یا قبلاً در روی کار در مسیر جوش منتقل کرد. شکاف بزرک تر از ۶ میلی متر عمق ۱ با یک پاس پر کنند.
گاهی سیلیسیم را به این مفتو‏ل‏ها اضافه می‏کنند تا موجب کاهش دود کردن (تبخیر روی) و اکسیژن زدایی حوضچه جوش شود. RBCuZu-Cو RBCuZu-Dرا نمی توان پایان خصوصیت معرفی کرد.
روش جوشکاریTIGاحتمالاً یکی از معمول‏ترین روش جوشکاری ،به ویژه برای ورقهای نازک برنج کم روی با۲۰-۵۰ درصدی روی است که می تواند بدون مصرف مفتول نیز جوشکاری شود. در صورت نیاز مصرف مفتول، می‏توان از مفتولهای بدون روی نظیر TIG و MIG استفاده نمود. در عملیات جوشکاری قوس بر روی مفتول شروع شده و قطعه کار توسط حرارت انتقالی حوضچه مذاب گرم شود، بدین ترتیب از حرارت زیاد و مستقیم قوس بر روی برنج جلوگیری شده و تبخیر روی به حداقل می‏رسد. در قطعات سنگین و ضخیم پیش گرم کردن ۳۱۶-۹۳ درجه سانتی گراد مفید است. گاز آرگون به عنوان گاز محافظ خوب است هر چند اضافه کردن هلیوم کمک به گرم تر کردن قوس کرده و مناسب است.
روشMIGبرای جوشکاری قطعات ضخیم تر برنجی کم روی به کار گرفته می‏شود. مفتول سیلیسیم برنزRcuSi-Aیا فسفر برنز RBCuZu-C مناسب است. آلیاژ دومی دارای تطابق رنگ بهتری است. حتی المقدور از شروع مستقیم قوس بر روی قطعه برنجی اجتناب شود.
روش الکترد دستی برای جوشکاری قطعات برنجی کم روی با استفاده از الکتردهای فسفر برنزEcuSu-C-EcuSu-Aو یا سیلیسیم برنزEcuSu-A   متداول است. درز جوش با شکاف پهن برای دست یابی به عمق نفوذ کامل و عدم محبوس شدن ذرات سرباره لازم است. درجه حرارت پیش گرم کردن و بین پاسی حدود ۲۶۰ درجه سانتی گراد است. هر چند الکترد فسفر برنز نیاز به درجه حرارت پیش گرم پایین تری دارد. توصیه می‏شود جوشکاری با سرعت زیاد، شدت جریان در حد بالای مجاز، همراه با نوسان‏های بسیارکم دامنه در الکترد انجام می‏شود. همچنین عملیات جوشکاری حد المقدور در وضعیت تخت یا مطح انجام می‏شود.
فرآیند جوشکاری با گاز یا شعله به برای اتصالات لوله‏های برنجی که عملیات جوشکاری باید در وضعیت های مختلف انجام شود مناسب و متداول است. مفتول Rcusiبرای مقاومت خوردگی خوب مناسب بوده هر چند مفتول‏هایRCUZN,RCUZNنیز برای استفاده است. تنه کار شماره ۵ (استانداردAWS) مصرف شود. جدول (۹-۳) چند نمونه از خواص مکانیکی جوش انجام شده با روش شعله بر روی چند نوع آلیاژ برنج را نشان می‏دهد.
جوشکاری مقاومتی برنج نظیر مس با مشکلاتی روبرو بوده و کمتر متداول است. بابالا رفتن درصد روی در برنج مشکلات تبخیر روی و ایجاد دود بیشترمی‏شود. در روش TIG بر روی برنجها با درصد بالای (۴۵-۲۰درصد روی) مفتول Rcusi-Aبرای کنترول تبخیر روی مناسب است که نتیجه آن جوش یا خلل و فرج کمتر و مقاومت خوردگی خوب است. همانند برنج‏های کم روی در تکنیک عملیات جوشکاری باید سعی شود از تماس مستقیم قوس و یا شروع آن بر روی کار پرهیز کرد پیش گرم کردن متوسط قطعه ، نیاز به حرارت مستقیم قوس را کاهش می‏دهد. با افزایش روی در برنج ممکن است استحکام جوش حاصل از مفتول مس- سیلیسی قابل رقابت با استحکام جنس کار نباشد در این صورت استفاده شود هر چند اثر چندانی بر روی استفاده از مفتولRCUALمی‏تواند استفاده شود هر چند اثر چندانی بر روی کاهش و کنترول دود زیاد می‏تواند موجب خلل فرج دار شدن جوش و مشکلات رؤیت  عملیات جوشکاری شود.

هنگام جوشکاری قطعه ضخیم با الکترود دستی پیش گرم کردن ۲۰۴ درجه و نگه داشتن درجه حرارت بین پاسی در این حد برای ریز کردن دانه‏ها لازم است. گاهی برای ریز کردن دانه‏ها چکش کاری گرم بر روی رسوب ممکن است انجام شود. اگر ماکزیمم انعطاف پذیری برای رسوب لازم باشد عملیات حرارتی پس گرم کردن تا ۴۸۲ درجه و سریع سرد کردن پیشنهاد می‏شود.
برای جوشکاری قطعات بزرگ فرآیندMIGبا جریان یکنواخت قطب معکوس و گاز محافظ آرگون و سیمEcuSu-Cقابل کار برد است. همانند آلیاژهای دیگر مس از مشعل تفنگی با سیستم سرد کننده آبی و نوع قوس اسپری و وضعیت (دست پایین) استفاده شود. انتقال شود. انتقال از نوع مدار کوتاه و قوس ضربانی برای رسوب در وضعیت قائم و بالای سر مناسب است.
روش TIGرا ترجیحاً برای تعمیرات کوچک در قطعات ریختگی و باز سازی قسمت‏های ساییده استفاده می‏کند. الکترد تنگستن- توریت برای ایجاد کمترین ناخالصی تنگستن در رسوب پیشنهاد می‏شود. جریان متناوب با فرکانس بالا یا جریان یکنواخت قطب مستقیم با آرگون خالص می‏تواند استفاده شود. هر دو الکترد پوشش دارEcuSu-AوEcuSu-Aبرای جوشکاری الکترد دستی آلیاژهای مس  -قلع متداول در صنعت، با جریان یکنواخت قطب معکوس قابل استفاده است. برای اجتناب از ایجاد ذرات محبوس شده سرباره، قبل از رسوب پاس بعدی باید بقایای سرباره را در سطح جوش کاملاً تمیز کرد.
اگر تطابق رنگ موضع جوش داده شده با بقیه کار مورد تقاضا باشد می‏‏توان مفتولهای ReuSu-C وReuSu-Aرا به کمک فرآیند جوشکاری با گاز استفاده نمود . روش جوشکاری با شعله به علت وسعت منطقه حرارتی مجاز جوش و آرام سرد شدن آن عموماً توصیه نمی‏شود. اگر تطابق رنگ مطرح نباشد ممکن است زر جوش با مفتولRcuSu-C به کمک عله کمی اسیدی و تنه کارهای متداول برای آلیاژهای مس را به کار گرفت.
برای لحیم کاری سخت فسفر برنز بهتر است قطعه را قبل از لحیم تنش گیری کرد و یا آنیل نمود. مفتول مناسبBcuP,Bagبوده و در مواردی که درصد قلع کم باشد RBCuZuنیز می‏توان مورد استفاده قرار گیرد.
۴- جوشکاری مس- آلومینیم برنز:
آلیاژهای آلومینیم برنز تجارتی را می‏توان به دو دسته بر اساس قابلیت جوشکاری آنها تقسیم کرد:
گروه اول: دارای مقدار کمتر از ۸ درصد آلومینیم مه معمولاً برای اسکلت‏ها و مواردی که باید عملیات جوشکاری بر روی قطعه انجام شود انتخاب نمی‏کند و به علت تمایل زیاد ترک برداشتن در منطقه حرارتی مجاور جوش، جوشکاری بر روی آنها به سختی امکان پذیر است.
گروه دوم: دارای آلومینیم ۵/۱۸-۸ درصد همراه یا بدون عناصری دیگر نیز آهن، منگنز، نیکل، قلع و سیلیسیم که با موفقیت با روش گوناگون قابل جوشکاری است. هیچ یک از دو گروه فوق را با فرآیند جوشکاری با شعله جوش نمی‏دهند چون اکسید آلومینیوم حاصل را نمی توان با بیشتر تنه کارهای متداول احیاء کرد.
هشت نوع مختلف فلز پر کننده آلومینیم برنز به صورت مفتول، سیم کلافه شده و الکترد پوشش دار عرضه می‏شود.