مقاله توسعه و ارزیابی مدل بهینه سازی زمان واقعی تخصیص منابع آب با لحاظ شرایط کمی وکیفی آب، مطالعه موردی: شبکههای آبیاری زاینده رود

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله توسعه و ارزیابی مدل بهینه سازی زمان واقعی تخصیص منابع آب با لحاظ شرایط کمی وکیفی آب، مطالعه موردی: شبکههای آبیاری زاینده رود دارای ۱۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله توسعه و ارزیابی مدل بهینه سازی زمان واقعی تخصیص منابع آب با لحاظ شرایط کمی وکیفی آب، مطالعه موردی: شبکههای آبیاری زاینده رود  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله توسعه و ارزیابی مدل بهینه سازی زمان واقعی تخصیص منابع آب با لحاظ شرایط کمی وکیفی آب، مطالعه موردی: شبکههای آبیاری زاینده رود،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله توسعه و ارزیابی مدل بهینه سازی زمان واقعی تخصیص منابع آب با لحاظ شرایط کمی وکیفی آب، مطالعه موردی: شبکههای آبیاری زاینده رود :

تعداد صفحات:۱۶

چکیده:

بخش کشاورزی آسیب پذیرترین بخش در شرایط خشکسالی بوده و برنام هریزی و مدیریت کارآمد آب بهترین استراتژی برای کاهش فشارهای خشکسالی بر این بخش است. یکی از این رویکردهای عملیاتی، استفاده از مد لهای زمان واقعی برای کمک به مدیران بخش آب در تصمی مگیری در زمین ههایی مانند کم آبیاری یا کاهش سطح زیر کشت با استفاده از اطلاعات ب ههنگام است. در مقالهحاضر به معرفی یک مدل زمان واقعی برای تخصیص بهینه آب با توجه به ملاحظات کمی و کیفی آن در خشکسالی پرداخته م یشود. این مدل دارای دو جزء اصلی شامل ماژو لهای پی شبینی و بهین هسازی است. ماژول پیشبینی با استفاده از یک مدل شبکه عصبی نهای ورودی سالانه را با استفاده از داد ههای هواشناسی و هیدرولوژیکی ب هروز شده ماهیانه پی شبینی میکند و انتشار بازگشتی جری ماژول بهین هسازی نیز آب را در شبک ههای آبیاری و محصولات آ نها با توجه به مراحل رشد و حساسیت آ نها به تنش آبی، مقدار آب در دسترس یا پی شبینی شده و تصمیمات اتخاذ شده قبلی، به صورت بهینه توزیع م یکند. مدل برای خشکسالی سال ۱۹۹۹ در شبک ههای آبیاری زایند هرود مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که روش پیشنهادی در مقایسه با روش سنتی تخصیص آب قادر است خسارت وارده به سیستم را از ۴۲ درصد به ۱۲ درصد کاهش دهد.