مقاله در مورد جزایر سه گانه
توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد
مقاله در مورد جزایر سه گانه دارای ۱۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد مقاله در مورد جزایر سه گانه کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله در مورد جزایر سه گانه،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد
بخشی از متن مقاله در مورد جزایر سه گانه :
مقدمه:
در خلیج فارس نزدیک به ۱۳۰ جزیره¬ی کوچک و بزرگ وجود دارد که درباره¬ی حاکمیت بر بعضی از آنها بین کشورهای کرانه¬اش اتفاق نظر وجود ندارد¬. یکی از پرهیاهوترین مسائل مربوط به ادعاهای امارات عربی متحده نسبت به جزایر ایرانی تنب کوچک و بزرگ و ابوموسی می¬باشد¬. بدیهی است که ماهیت چنین ادعایی نمی¬تواند غیرسیاسی باشد¬. هر چند که ادله¬ی سست و بی¬بنیان هم بر آن اضافه می¬شود، برای روشن¬نمودن حق ایران در ادعاهای یاد
شده، بررسی جوانب تاریخی و حقوقی مسأله در چهارچوب قواعد و اصول حقوق بین¬الملل می¬تواند ابزاری برای دفاع از امنیت¬، حاکمیت و منافع ملی ایران باشد¬.
موقعیت جغرافیایی و استراتژیک جزایر سه¬گانه:
اهمیت خلیج فارس از نقطه نظر جغرافیایی به علت ارتباط آن با اقیانوس هند از طریق تنگه¬ی هرمز است که این جزائر در آن قرار گرفتهاند. این جزائر در جنوبیترین نقطه¬ی خلیج فارس در تنگه¬¬ی هرمز واقع شدهاند. تنب بزرگ با نزدیک¬ترین ساحل ایران (جزیره¬ی قشم) در حدود ۲۵ کیلومتر فاصله دارد، در حالی¬که فاصله¬ی راسالخیمه تا این جزیره حدود ۷۰ کیلومتر است. تنب کوچک در ۱۳ کیلومتری غرب جزیره¬ی تنب بزرگ قرار داشته و فاصله¬ی آن با نزدیک¬ترین ساحل ایران (بندر لنگه) ۳۷ کیلومتر است. تنب کوچک تقریبا فاقد سکنه است. اما سکنه¬ی تنب بزرگ در زمان بازپسگیری حدود ۳۰۰ نفر بوده و جمعیت ابوموسی نیز به ۷۰۰ نفر نمیرسید. ابوموسی در ۹۶
کیلومتری ایران قرار دارد و علاوه¬بر داشتن ذخائر نفتی، دارای خاکی سرخ رنگ می¬باشد. امروزه که دو سوم نفت مورد نیاز صنایع اروپای غربی باید از تنگه هرمز بگذرد اهمیت این جزایر بیش از پیش روشن میشود و کافی است که یک دولت بر این جزائر دست یابد و راه صدور نفت را از خلیج فارس ببندد. بنابراین این سه جزیره بیش از هر چیز دارای اهمیت استراتژیک و نظامی هستند.
جغرافیای تاریخی جزایر ایرانی:
قبل از وارد شدن به بحث تاریخی باید گفت که واژه¬ی تمب یا تنب، پارسی دری یا تنگستانی (پارسی جنوبی) است که معانی تپه، پشته و تل بر آن متصور است و این واژه در لغات عرب وجود نداشته و صددرصد فارسی دری و ایرانی است و از پیش از دوران هخامنشی تاکنون موجودیت
داشته و دارد. بررسیها نشان میدهد که از حدود ۲ هزار سال قبل از میلاد مسیح(ع) این ۳ جزیره همانند سایر جزایر خلیجفارس توسط ایرانیان اداره می¬شده و در قلمرو ایران بوده است. در ۱۶۰۲¬م صفویان توانستند پرتغالی¬ها را شکست داده و حاکمیت ایران را بر خلیج فارس و جزایرش برقرار سازند و این حاکمیت تا ۱۷۲۰¬م ادامه داشت¬. پس از صفویان در مرزهای ایران به¬ویژه در خلیج فارس تا ظهور کریم-خان¬زند (۱۷۵۷¬م) آشفتگی به¬وجود آمد و پس از آن تثبیت شد¬. ظهور دو ابرقدرت روسیه و انگلیس و بعضا فرانسه در قرون ۱۸ و ۱۹¬م همراه با ضعف و ناتوانی حکومت ایران باعث شد که ایران نتواند از نظر حقوقی حق خود را بر مرزهایش ثابت کند¬. در ۱۹۳۴م با قرار و مدارهای محرمانه¬¬¬، شیخ راس¬الخیمه پرچم خود را در حضور ایرانیان پایین می¬کشد و در ۱۹۳۵¬م جزایر قشم و هنگام از انگلستان پس گرفته شد¬.
جزایر قشم و هرمز در ۱۸۱۱م توسط فرمانی از فتحعلیشاه قاجار به سیدسلطان ابن احمد واگذار شده بود. در ۱۸۲۰م کاپیتان “بروکس” انگلیسی جزایر سه¬گانه¬ی ایرانی را در نقشه¬ی خود متعلق به ایران دانسته است. در ۱۸۶۱م براساس معاهده¬ای بین انگلستان و شیخ¬نشین بحرین¬، این جزیره از ایران مستقل شد و ایران نتوانست مداخله کند¬. در ۱۸۸۷¬م برای اولین¬بار انگلستان بر این جزایر ادعای حاکمیت کرد¬. در ۱۹۰۲¬م میان ایران و روسیه قراردادی سیاسی به امضاء رسید و بریتانیا نسبت به نفوذ روسیه در خلیج فارس نگران شد¬. در ۱۹۰۳¬م در پی نگرانی¬، بریتانیا این سه جزیره را بدون آگاهی دولت ایران به شیوخ قاسمی شارجه بخشید و در ژوئن همین سال فرماندار انگلیسی هند، به شیوخ قاسمی دستور داد که پرچم خود را در این سه جزیره بر پا کنند¬. در ۱۹۰۴م پس از اشغال انگلیسی – شارجه¬ای این جزایر، مالکیت و حاکمیت انگلیس بر این جزایر مجددا مطرح شد و این ادعا در ۱۹۲۳ و ۱۹۲۶و ۱۹۲۷م تکرار شد. در ۱۹۲۷م نیروهای ایرانی از این سه جزیره ¬دیدن نموده و یک قایق عربی را در آب¬های ابو¬موسی توقیف کردند، در ۱۹۲۸م آشکار شد که تا آنجا به ایران مربوط می¬شود از اعتراض ۱۹۰۴م به¬بعد هیچ پرچمی که معرف هویت باشد در این سه جزیره برافراشته نبوده. و در همین سال (۱۹۲۸م)دولت ایران به جامعه¬ی ملل شکایت می¬برد و خواستار باز¬گرداندن این سه جزیره میشود و در پایان همین سال، ایران سه جزیره را اشغال نمود¬، که با اعتراض بریتانیا روبرو می¬شود، مجددا ایران در ۱۹۲۹م تهدید می¬نماید که موضوع مالکیت این جزایر را به جامعه¬ی ملل می¬برد ولی بریتانیا این موضوع را نپذیرفت¬. در ۱۹۳۰م وزارت جنگ ایران اطلاع می¬دهد که پرچم بریتانیا در سه
جزیره برافراشته شده است¬. در ۱۹۴۹م شایع شد که ایران موضوع را به ملل متحد خواهد گفت¬.¬ در ۱۹ مه ۱۹۴۹م دولت ایران حقوق خود را در بخش فلات قاره اعلام کرد، در ۱۹۵۳م در دوره نخست¬وزیری دکتر محمد مصدق یک رزم ناو ایرانی گروهی را در ابوموسی پیاده نمود و گزارش رسید که ایران سرگرم تدارک نیرو جهت اشغال کامل سه جزیره است و نیروی هوایی
بریتانیا تا چند هفته پرواز شناسایی انجام داد. در ۱۹۶۱م در دوره نخست¬وزیری دکتر علی امینی یک فروند هلی¬کوپتر در تنب بزرگ فرود آمد که دو نفر آمریکایی جزء مسافرینش بودند. در ۱۹۶۲م دولت علم موفق شد جزیره سیری را پس بگیرد¬. در همین سال (۴ ماه بعد) سفارت انگلستان از سوی شیخ راس¬الخیمه اعتراض نمود. در ۵ سپتامبر ۱۹۶۲¬م ایران به این اعتراض به¬شدت پاسخ داد و حاکمیت خود را مجددا یادآور شد. ایران تا ۱۹۷۱م سیاست دوستانه¬ی خود را با امیرنشین¬ها ادامه داد. سرانجام در ۹/۹/۱۳۵۰ (۱۹۷۱¬م) پس از هشتاد سال جدایی، جزایر تنب بزرگ، کوچک و ابوموسی مجددا تحت سلطه¬ی ایران قرار گرفتند و پرچم ایران برفراز بلندترین قله ابوموسی به اهتزاز در آمد.¬
خروج بریتانیا:
حکومت بریتانیا در سال ۱۹۶۸م اعلام کرد که نیروهای خود را از شرق سوئز خارج خواهد ساخت. و پس از این امنیت خلیج فارس به عهده دولت¬های منطقه قرار گرفت. در هشتم ماه مه ۱۹۸۱م یک سخنگوی دولت ایران گفت¬: به کشتیهای جنگی دستور داده شده که هر هواپیمای خارجی را برفراز جزایر بزنند. بریتانیا اعتراض کرد که هیچ پرواز تهدیدآمیزی نشده است. در همین سال اشغال این سه جزیره نظر جهانیان و اعتراض اعراب را به¬خود جلب کرد و حاکم شارجه به اشغال
مشترک ابوموسی رضایت داد. در نوامبر ۱۹۷۱¬م (هفت-ماه بعد) یک روز قبل از این¬که قرار بود ¬بریتانیا این جزایر را به راس¬الخیمه بدهد، ایرانی¬ها جزایر را تصرف کردند.
در ۲۹ نوامبر ۱۹۷۱¬م تفاهم میان انگلیس – شارجه از یک¬سو و ایران از سویی دیگر بدین¬گونه بود که نه ایران و نه شارجه از ادعای خود بر ابوموسی صرف-نظر نخواهند کرد و هیچ¬یک ادعای دیگری را نمی¬پذیرد، بدین¬صورت تفاهم به-صورت زیر صورت می¬گیرد:
۱ ¬نیروهای ایرانی وارد ابوموسی خواهند شد و نواحی مورد توافق بر روی نقشه را اشغا
ل خواهند کرد.
۲ ¬ایران بر نواحی تحت کنترل خود پرچمش را خواهد برافراشت .
۳ ¬شارجه بر باقی جزیره صلاحیت کامل خواهد داشت و پرچمش را خواهد افراشت.
۴ ابران و شارجه حدود آب¬های سرزمینی جزیره را در ۱۲ مایلی، مطابق قانون آب¬های سرزمینی ایران می¬پذیرند.
۵موافقت¬نامه¬ای در مورد کمک مالی ایران به شارجه به امضاء خواهد رسید و بدین¬گونه در ۳۰ نوامبر ۱۹۷۱م نیروهای ایرانی در سه جزیره پیاده شده و مورد استقبال نماینده¬ی شیخ شارجه قرار گرفتند و در حقیقت این بیانیه تفاهمی بود میان ایران و انگلیس ولی تعیین حاکمیت نشد. به¬طور کلی سرفصل تحولات در خصوص جزایر سه¬گانه را می¬توان در موارد زیر خلاصه نمود: عقد موافقت¬نامه میان ایران و شارجه در تاریخ ۲۹/۱۱/۱۹۷۱ (۱۳۵۰ هجری شمسی)، بازپسگیری جزایر توسط ایران در تاریخ ۳۰/۱۱/۱۹۷۱، شکایت و اقامه¬ی دعوی علیه ایران توسط کشورهای عربی در ۳/۱۲/۱۹۷۱ و پذیرش امارات متحده عربی به عنوان عضو سازمان ملل متحد در ۸/۱۲/۱۹۷۱
ادعای امارات:
عملکرد شیخنشین کوچک امارات در عمر کوتاه چند دهه¬ای خود، در برابر ایران، همواره نشاندهنده¬ی اولویت سیاست پانعربیسم در تهدید میهندوستی ایرانی و پان¬ایرانیسم بو
ده است. این امیرنشین که در جنگ عراق علیه ایران با پشتیبانی مالی عراق به¬طور غیرمستقیم در به شهادت رساندن صد¬ها هزارتن از عزیز¬ترین جوانان این مرزو بوم و جانباز و شیمیایی کردن ده¬ها هزار ایرانی ایثار¬گر دیگر عزادار کردن مادران و خواهران ما نقش داشته است در دوم دسامبر ۱۹۷۱م با اتحاد امارتهای “شارجه”، “امالقوین” ،”ابوظبی” ،”دوبی” ،”فجیره” و “عجمان
” شکل گرفت و پس از مدتی، امارت “رأسالخیمه” نیز به این اتحاد پیوست، ولی تلاشهای حکام امارات برای پیوستن امیرنشین بحرین ـ که به تازگی با دسیسه¬های انگلیس و به طور غیر قانونی از ایران جدا شده بود ـ به این اتحاد، پس از مخالفت و تهدید شدید دولت وقت ایران، به نتیجه نرسید.
دولت امارات از آغاز پیدایش نسبت به جزایر سهگانه ایرانی که در ۶۸ سال اشغالگری انگلیس مورد ادعای شیخ شارجه و شیخ رأسالخیمه بود، مدعی مالکیت است، اما آنچه توجه بیش از پیش کارشناسان، دستاندرکاران و مسوولان میهندوست ایرانی را میطلبد، تأکید بر پیشینه حاکمیت ملی ایران بر خلیج فارس، جزایر و سواحل آن است که میتواند به¬عنوان دستمایهای مهم برای اثبات حقانیت حاکمیت ایران بر این جزایری باشد که متاسفانه همه¬ی دولتهای دوست و دشمن عربی آن¬را بر¬پایه¬ی ادعاهای بی¬اساس “جزایر اماراتی” می-نامند.
در مساله ادعاهای امارات نسبت به تمامیت ارضی ایران در خلیج فارس، چند نکته قابل تأمل است:
۱ در زمان انعقاد تفاهمنامه میان ایران و شیخ شارجه و بازگشت جزایر به ایران، هنوز دولتی با نام امارات متحده عربی، وجود خارجی نداشت تا بتواند ادعایی نسبت به جزایر تاریخی ایران داشته باشد. در واقع امارات متحده¬ی عربی پس از بازگشت جزایر به ایران به¬عنوان یک کشور موجودیت یافت.
۲ شورای همکاری خلیج فارس نیز در زمان انعقاد این تفاهمنامه، هنوز تشکیل نشده بود؛ بنابراین، از لحاظ حقوق بینالملل نمیتواند نسبت به تمامیت ارضی ایران، ادعایی مطرح کند.
۳ بنا¬بر یک اصل حقوقی در روابط بینالملل، وجود قرارداد دوجانبه، حق و مسئولیتی برای کشور سوم ایجاد نمیکند، بنابراین دخالت هر کشور و نهاد و سازمان ثالث در مساله¬ی جزیره ابوموسی، غیرقانونی است.
۴ پس¬ از جدایی بحرین از ایران و اعمال حاکمیت دوباره ایران بر جزایر سهگانه، چند کشور عربی از جمله لیبی، عراق و یمن، در دسامبر ۱۹۷۱م از ایران به شورای امنیت سازمان ملل شکایت کردند که شورای امنیت با بررسی پرونده، به نفع ایران آن را برای همیشه مختومه اعلام کرد. اینگونه بود که چون در قوانین بین¬الملل یک موضوع دو بار در شورای امنیت سازمان ملل قابل
بررسی نیست اعراب به¬دنبال راه¬کاری برای حل مشکل خود بر آمدند تا اینکه بهترین حربه را توسل به دادگاه لاهه یافتند. کشورهای عربی مترصد کوچک-ترین سستی از سوی ایرانیان هستند تا نیت شوم خود یعنی بین¬المللی کردن مساله¬ی جزایر را که امری داخلی و مربوط به ایران است را به¬عمل برسانند تا این جزایر را نیز مانند بحرین با حربه¬ی بین¬المللی کردن تمامیت سرزمینی ایران به¬نفع خود، به انجام برسانند.
اثبات مالکیت ایران بر اساس حق تاریخی و بین¬المللی:
الف – حق تاریخی:
جزایر ابوموسی و تنب از زمان¬های بسیار قدیم جزء قلمرو ایران بوده¬اند و در قرن ۱۸ و ۱۹م به¬طور مستقیم تحت صلاحیت و اداره¬ی ولایت لنگه بوده¬اند که خود یک بخش اداری از استان فارس بوده است. شواهد حاکمیت ایران بر این جزایر در اسناد رسمی، اسناد تاریخی، کتابچه¬های راهنمای دریانوردان¬، سالنامه¬ها¬، شرح وقایع روزانه (گازیته¬ها) نقشه¬های سیاسی و کارتوگرافیک¬، گزارش¬های اداری و یادداشت¬های رسمی وزارت خارجه¬ی انگلیس و ادره¬ی امور هندوستان در بریتانیا در خلال قرون ۱۷ و ۱۸م و قسمت اعظم قرن ۱۹ بارها مشاهده می¬شود. به¬خصوص جالب توجه است که در نقشه¬ی تهیه¬شده توسط دفتر امور جنگ در سال ۱۸۸۷، این جزایر به رنگ قلمرو اصلی ایران مشخص گردیده و نیز در نقشه¬ی لرد کروزن از ایران مورخ ۱۸۹۲ و نقشه¬ی اداره¬ی مساحی هندوستان مورخ ۱۸۹۷ و کتابچه¬های راهنمای دریانوردی در خلیج فارس چاپ ۱۸۶۴ و گزارش¬های اداری دولت انگلستان در سال¬های ۷۶-۱۸۷۵ به¬ عنوان قلمرو ایران درج شده¬اند. بنابراین جزایر تنب و ابوموسی در حاکمیت ایران می¬باشد.
ب) حق بین المللی:
دریای سرزمینی، مطابق ماده سوم کنوانسیون حقوق دریاها در ۱۹۸۲، حداکثر عرض دریای سرزمینی را ۱۲ مایل دریایی (۵/۲۲ کیلومتر ) حساب کرده و سه کنوانسیون توسط سازمان ملل در ۱۹۵۸ و ۱۹۶۰ در ژنو و ۱۹۸۲ در جامائیکا منعقد شدند که عرض دریای سرزمینی را حداقل ۳ و حداکثر ۱۲ مایل دریایی حساب کرده¬اند. برای اندازه¬گیری این فاصله از پایین¬ترین حد جزر به نام خط مبدا شروع کرده و در طول ساحل ۱۲ مایل به طرف دریا پیش می¬روند، البته در فرورفتگی¬ها مقداری متفاوت عمل می¬شود. با توجه به این قانون، تمامی آبهای بین جزایر قشم، لارک، هرمز، هنگام و لاوان با بدنه کشور یکی شده و جزو آب¬های داخلی محسوب
می¬شوند و این موضوع در اسناد سازمان ملل ضبط گردیده است. بنابراین اگر از آخرین حد جزر از جزیره قشم عرض دریای سرزمینی را تا ۱۲ مایل (۵/۲۲ کیلومتر) ادامه دهیم و از طرف تنب بزرگ هم به طرف قشم ۱۲ مایل ادامه دهیم متوجه خواهیم شد که در واقع فاصله این دو جزیره کمتر از ۲۴ مایل (یعنی ۱۲×۲ مایل) است، همین امر هم در مورد تنب کوچک و ابوموسی صادق است. با توجه به این موضوع دریای سرزمینی ایران بصورت یکپارچه تا ۱۲ مایلی جنوب جزیره ابوموسی ادامه دارد. از سویی دیگر فاصله شارجه تا ابوموسی ۶۴ کیلومتر یعنی بیش از دو برابر عرض دریای
سرزمینی بوده که بیش از ۲۴ مایل است در صورتی که در کنوانسیون حقوق دریاها، منطقه دریای سرزمینی و منطقه نظارت روی هم رفته می¬توانند ۲۴ مایل دریایی (۵/۴۴ کیلومتر) باشد. بنابراین اگر از ابوموسی ۱۲ مایل به طرف شارجه ادامه دهیم و همچنین از طرف شارجه بطرف ابوموسی هم ۱۲ مایل ادامه دهیم این دو خط بر هم منطبق نمی¬شوند و قانون حاکم است. بنابراین بین این دو جزیره آب آزاد وجود دارد و کشتی¬ها حق عبور بی¬ضرر دارند. در صورتی که اگر فاصله میان جزیره ساحلی و خط مبدا دو برابر عرض دریای سرزمینی ادعایی و یا کمتر از آن باشد آب آزاد وجود نخواهد داشت. پس بین جزیره ابوموسی و شارجه چون بیش از ۲۴ مایل است آب آزاد وجود ندارد چون کمتر از ۱۲×۲ مایل است. بنابراین ادعای امارات از نظر حقوقی و تاریخی بی-مورد است.
تاثیر و تاثر مالکیت ایران بر این جزایر:
عوامل مکملی که مالکیت بر این جزایر قدرت ملی ایران را افزایش داده و یا بر عکس در صورت عدم مالکیت ایران نقش پر اهمیت این جزایر از دست می¬رود بدین قرارند:
۱ وسعت و جمعیت زیاد در منطقه؛
۲ طول سواحل بیشتر در بخش شمالی خلیج فارس؛
۳ نیروی نظامی و قدرت اقتصادی بیشتر، هم از نظر کمی و هم از نظر کیفی؛
۴ توپوگرافی مناسب در سواحل شمالی خلیج فارس و تنگه برای گسترش و آرایش نظامی مدافع تنگه؛
۵ داشتن نیروی دریایی پیوسته و منظم؛
۶ داشتن جزایر قوسی منظم – پیوسته و استراتژیک؛
۷ مالکیت ۵۰ درصدی تنگه هرمز؛
۸ برخورداری از عوامل و عناصر کافی برای حفظ و امنیت تنگه و خلیج فارس؛
اهمیت ۳ جزیره در سیستم دفاعی ایران:
سه جزیره¬ی مورد بحث برای دفاع از امنیت ملی ایران و حفاظت از تنگه¬ی هرمز اهمیت غیرقابل انکاری دارند. اشراف این ۳ جزیره به منطقه¬ی خلیجفارس از دیگر دلایل اهمیت آنها است و ایران که به لحاظ تاریخی همواره بر این جزایر حاکمیت داشته و دارد، از این منظر به جزیرههای سهگانه نگاه میکند
بیتردید ایران در طول تاریخ از لحاظ نظامی قویترین کشور منطقه بوده است. همچنین ایران با داشتن ۱۳۷۵ کیلومتر خط ساحلی از بندرعباس تا شبه جزیره فاو، بهتنهایی ۵/۵۶ درصد کل سواحل خلیجفارس را در اختیار دارد. علاوه بر موارد فوق بزرگترین حوزههای نفت و گاز منطقه، یعنی حدود ۵/۱۶ درصد ذخایر نفت و ۵/۴۵ درصد ذخایر گاز طبیعی منطقه متعلق به ایران است.
جالب آنکه قسمت اعظم ذخایر نفتی و گازی ایران در خلیجفارس واقع شده و از آن مهمتر این¬که تقریبا تمام نفت ایران از طریق خلیجفارس و تنگه هرمز به خارج صادر میشود. ایران برخلاف بسیاری از کشورهای منطقه از خط لوله انتقال نفت به خارج برخوردار نیست و از این لحاظ شدیدا به تنگه هرمز وابستگی دارد، همچنین حدود هشتاد درصد تجارت خارجی ایران از طریق خلیجفارس انجام میپذیرد که شامل هر دو بخش واردات و صادرات میشود. با این توضیحات در خصوص جایگاه و اهمیت خلیجفارس، بهراحتی میتوان وارد بحث اهمیت جزایر سهگانه ابوموسی، تنب بزرگ و کوچک برای کشورمان شد.
- در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.