دانش رسان |
مرکز علم و دانش کشور مقاله دو و میدانى
در حال بارگذاری
توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد
مقاله دو و میدانى دارای ۱۷۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد مقاله دو و میدانى کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله دو و میدانى،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد
بخشی از متن مقاله دو و میدانى :
تاریخچه دو و میدانی (Athlatic)
ایران
در سال ۱۳۱۳ با همت شادروان استاد احمد ایزدپناه و با انجام مسابقاتى در بعضى از رشته‌هاى دو و میدانى سرآغاز بوجودآمدن تشکیلاتى در این ورزش مادر و جذاب فراهم گشت پس مى‌توان نامبرده را بنیانگزار دو و میدانى ایران دانست.
درسال ۱۳۱۵ مطابق ۱۹۳۶ میلادى فدراسیون دو و میدانى ایران تأسیس شد.
درسال ۱۹۳۶ میلادى یک گروه ورزشى از ایران به المپیک برلین اعزام شد و در همین سال تهران به عضویت فدراسیون دو و میدانى آماتورى بین‌المللى درآمد.
ریاست اولین دوره فدراسیون دو و میدانى کشورمان را آقاى محمد ذوالفقارى در سال ۱۳۲۵ بعهده داشت که تاسال ۱۳۳۱ این سمت به عهده نامبرده بود و دبیر ایشان شادروان احمد ایزدپناه بود.
در حال‌حاضر رئیس فدراسیون دو و میدانى جمهورى اسلامى ایران را جناب آقاى على کفاشیان عهده‌دار هستند. خاطرنشان مى‌سازد که اسامى تمام رؤسا و دبیران فدراسیون از آغاز تاکنون ضمیمه این تاریخچه است.
ضمناً اولین دوره مسابقات در سال ۱۳۱۸ و در ۱۰ ماده انجام گردید مواد فوق شامل:
۱۰۰ متر- ۲۰۰ متر- ۴۰۰ متر- ۸۰۰ متر- ۱۵۰۰ متر- ۵۰۰۰ متر- ۱۰۰ضربدر ۴ امدادی- پرش ارتفاع- پرش طول- پرش سه گام- پرتاب وزنه و پرتاب نیزه بوده است.
جهان
منشاء پیدایش دو و میدانى به انسان‌هاى اولیه برمى‌گردد. انسان‌هاى اولیه، در جریات تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو بدن، پریدن و پرتاب کردن استفاده مىبرند. با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى‌گرفت. در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینه‌ها به تمرین و رقابت مى‌پرداختند.
نقوش روى اشیاء و ظروف بجا مانده از دوران باستان، تصاویر انسان‌هایى را نشان مى‌دهد در حال دویدن، پریدن و پرتاب کردن مى‌باشند. براساس مدارک موجود اثبات گردیده است که پیش از اولین دوره مسابقات المپیک دویدن، پریدن و پرتاب کردن به عنوان یک ورزش داراى جاذبه براى مردم یونان بوده است. مسابقه بیشتر دو و میدانى به یونان باستان مى‌رسد. در سال ۷۷۶ ق – م و رشته‌هاى ۵ گانه ورزشى مرکب از: دو سرعت، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کشتى تشکیل مى‌شد.
دو و میدانى نوین در قرن ۱۹ در امپراطورى انگلستان بوجود آمده و رشته‌هاى قدیمى ابقاء و رشته‌هاى جدیدى مانند: دو با مانع، دوهاى استقامت، پرش طول و پرش سه گام، پرتاب چکش و وزنه جزو رشته دو ومیدانى درآمدند. درسال ۱۸۱۰ میلادى مسابقه‌اى در زمینه دو و میدانى در انگلستان انجام گردید. در بین سال‌هاى ۱۸۵۷ و ۱۸۶۰ و مسابقات دو و میدانى بین دانشگاه‌هاى مشهور آکسفورد و کمبریج برگزار مى‌گردید. ۲۰ سال بعد رشته دو و میدانى آن چنان توسعه پیداکرد که انجمن دو و میدانى آماتورى انگلستان تأسیس گردید.
دو ۳۰۰۰ متر با مانع بصورت امروزى از مسابقات صحرا نوردى که بسیار مورد علاقه سربازان انگلیسى بود مشتق گردید. از سال ۱۹۰۰ مسابقات با مسافت‌هاى مختلف انجام مى‌شد، وى از سال ۱۹۲۰ مسافت رسمى ۳۰۰۰ متر تعیین شد. ایده واردکردن دو ماراتن در سال ۱۸۹۶ در اولین دوره المپیک جدید بوجود آمده و انجام پذیرفت. پرش ارتفاع همراه با انواع حرکات آکروباتیک، در قرن ۱۹ از جزایر انگلستان رونق یافت. پرش سه گام نیز از جزایر ایرلند آغاز گردید، در طى قرن ۱۹
ایرلندى‌ها در این رشته تبحر پیدا کردند. ماده پرتاب وزنه نیز به جزایر انگلستان مربوط مى‌شد. در آغاز براى پرتاب از سنگ استفاده مى‌شده است ولى بعدها در اواسط قرن ۱۸ از گلوله‌هاى آهنى استفاده گردید. در آغاز قرن ۱۹ نیز محل پرتاب از مربع به دایره تبدیل گردید. پرتاب چکش نیز از قرن ۱۶ از جزایر انگلستان شروع گردید البته شکل جدید چکش از اسکاتلند آغاز شد. موارد ۱۰ گانه نیز در اواسط قرن ۱۹ در ایرلند انجام مى‌شد. البته پیشگامى اسکاندیناوى‌ها موجب ورود این رشته در مسابقات المپیک استکهلم گردید.
در مسیر تکاملى دو و میدانی، مسابقه دو ۶۰ متر سرعت در المپیک‌هاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ برگزار
گردید. رشته ۲۰۰ متر سرعت نیز از دومین دوره المپیک در برنامه قرار گرفت. مسابقات دو صحرانوردى از سال ۱۹۱۲ انجام گردید. در سال‌هاى ۱۹۰۰ تا ۱۹۰۴ ماده ۳۰۰ متر با مانع، پرش ارتفاع و پرش طول درجا انجام گرفت. پرش سه گام بدون دورخیز نیز طى سال‌هاى ۱۹۰۰ و ۱۹۰۴ به اجرا درآمدند. ماده پیاده‌روى نیز در سال ۱۹۰۸ و ریله المپیک نیز در سال ۱۹۰۸ انجام پذیرفت.
بطورکلى نقش انگلستان در توسعه تجدید حیات رشته دو و میدانى بسیار بوده است. بطوریکه در طول سال‌هاى ۱۸۲۰ و ۱۸۶۰و این رشته در دانشگاه‌ها و مدارس راه یافته و دانش‌آموزان و دانشجویان به آن تمایل خوبى نشان مى‌دادند. رونق دو و میدانى در انگلستان باعث روى‌آورى سایر کشورهاى اروپایى به این رشته شد. آنها در کشور و نیز در مستعمرات خود دو و میدانى را ترویج کردند. باشگاه دو و میدانى نیویورک در سال ۱۸۶۸ تأسیس و مسابقات منظم در موارد دوها، پرشها و پرتاب‌ها برگزار گردید.
تفکر تأسیس فدراسیون بین‌المللى دو و میدانی، همزمان با برگزارى مسابقات المپیک ۱۹۱۲ استکهلم بوجود آمد. سه روز پس از برگزارى آن مسابقات، اولین کنگره فدراسیون بین‌المللى دو و میدانى با شرکت کشورهای: استرالیا، اطریش، بلژیک، شیلی، کانادا، دانمارک، مصر، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، نروژ، روسیه، سوئد، آمریکا و انگلستان، برگزار گردید. اولین مقررات بین‌المللى دو و میدانى نیز در سال ۱۹۱۴ در کنگره لیون فرانسه به تصویب رسید.
قوانین و مقررات
قوانین بازی
پرش طول
علائم
منطقه فرود
باند پرش
تخته پرش
پرش سه گام
پرش طول
۱. نوبت انجام پرش شرکت‌کنندگان بوسیله قرعه‌کشى تعیین مى‌گردد.
۲. هنگامى که تعداد شرکت‌کنندگان بیش از ۸ نفر باشد هر شرکت‌کننده مجاز به سه پرش
دهند. در مورد تساوى براى نفر هشتم ورزشکارانى که به این نحو مساوى مى‌کنند سه بار دیگر پرش مى‌کنند هرگاه تعداد ۸ شرکت‌کننده و یا کمتر در مسابقه شرکت کنند هر شرکت کننده مى‌تواند شش‌بار پرش کند.
تذکر:
مقصود از حالت تساوی، پریدن مسافت‌هاى مساوى است و در این صورت قانون ۳-۱۴۶ اعمال نمى‌شود. ۳. هنگامى که مسابقه شروع مى‌شود شرکت‌کنندگان حق استفاده از باند پرش را براى انجام تمرین ندارند.
۴. در موارد ذیل ورزشکار مرتکب خطا خواهدشد:
– در خلال پریدن و یا درحال دورخیز زمین آن طرف تخته پرش را با بخشى از بدن خود لمس نماید.
– کنده شدن از زمین خارج از تخته پرش از ابتداء خط جهش از دو طرف تخته.
– بعد از فرود، خارج شدن از چاله پرش به نحوى که محل تماس با زمین نزدیکتر از نزدیک
ترین اثر بوجودآمده در محوطه فرود به خط جهش باشد.
– بعد از کامل شدن فرود به طرف عقب گام بردارد.
– در صورتى که در هوا معلق بزند.
۵. باستثناى بند ۲ قانون ۴-۱۷۳ در صورتى که شرکت‌کننده قبل از تخته جهش پرش نماید خطا محسوب نمى‌گردد.
۶. کلیه پرشها بایستى از نزدیک‌ترین نقطه اثرى که در منطقه فرود در نتیجه تماس بخشى از بدن یا اعضاى شرکت‌کننده بوجود مى‌آید تا خط پرش و یا امتداد آن اندازه‌گیرى شود.
۷. بهترین پرش از پرش‌هاى هر شرکت‌کننده، از جمله پرش‌هایى که براى حالت تساوى مقام اول انجام داده است، براى وى منظور مى‌گردد.
باند پرش
۱.حداقل طول باند پرش بایستى ۴۰ متر باشد. حداقل پهناى باند پرش بایستى ۲۲/۱ متر و حداکثر آن ۲۵/۱ متر باشد. این مسیر با خطوط سفیدى به عرض ۵۰ میلى‌متر علامت‌گذارى مى‌شود. در صورتى که شرایط ایجاب کند حداقل طول این مسیر ۴۵ متر مى‌باشد.
۲.حداکثر شیب مجاز در عرض ۰۱/۰ متر و شیب کلى باند دورخیز نبایستى از ۰۰۱/۰ تجاوز کند.
علائم
هر ورزشکارى مى‌تواند در کنار باند دورخیز از علامتى که مورد تأئید کمیته برگزار کننده باشد و به او هنگام دورخیز یا پرش کمک کند، استفاده نماید. وى مجاز به استفاده از گچ و یا ماده مشابه دیگرى که اثر پاک نشدنى از خود به جا بگذارد، نمى‌باشد.
تخته پرش
۱.محوطه خیز بایستى بوسیله تخته‌اى که در زمین تعبیه مى‌شود و همسطح منطقه دورخیز و منطقه فرود مى‌باشد، مشخص شده است. لبه تخته که به منطقه فرود نزدیکتر است خط خیز یا پرش نامیده مى‌شود. بلافاصله آن سوى خط خیز تخته‌اى از جنس ماده نرم پلاستیکى یا ماده مناسب دیگرى که در صورت خطا اثر پاى ورزشکار بر آن نقش مى‌بندد، قرار داده مى‌شود. در صورتیکه امکان نصب وسایل فوق وجود نداشته باشد روش ذیل اتخاذ مى‌گردد: بلافاصله پس از خط خیز و در سراسر طول آن به عرض ۱۰۰میلى‌متر با زاویه ۲۰ درجه نسبت به سطح افق شن یا خاک نرم ریخته مى‌شود.
۲. فاصله بین تخته خیز و انتهاى چاله پرش بایستى حداقل ۱۰ متر باشد.
۳. تخته خیز بایستى در فاصله یک تا سه مترى از لبه چاله پرش قرار داده شود.
ساختمان تخته پرش:
۱. تخته خیز بایستى از چوب یا جنس سخت مناسب دیگرى ساخته شود که طول آن بین ۲۲/۱-۲۱/۱ متر و عرض ۲۰۲-۱۹۸ میلى‌متر و ضخامت آن ۱۰۰ میلى‌متر باشد. این تخته بایستى سفیدرنگ شود.
۲.تخته نشان‌دهنده پلاستوسین – این تخته بایستى از جنس محکم به عرض ۱۰۲-۹۸ میلى‌متر و طول ۲۱/۱-۲۲/۱ متر باشد. حداقل تا ۱۴ میلى‌مترى تخته پرش بایستى با پلاستوسین یا ماده مناسب دیگر پوشیده شود. سطح آن از سطح تخته پرش با زاویه ۳۰ درجه در چهت دو و حداکثر تا ارتفاع ۷ میلى‌متر بالاى تخته پرش بالا برده مى‌شود. تخته بایستى بلافاصله بعد از تخته‌خیز که به چاله برش نزدیکتر باشد در یک قسمت جاسازى شده، نصب گردد. زمانى که تخته در محل مورد
نظر جا گرفت بایستى آنقدر محکم باشد که بتواند فشار وزن پاى ورزشکار را تحمل کند. سطح تخته در زیر ماده پلاستوسین بایستى از جنسى باشد که میخ‌هاى کفش ورزشکار روى آن محکم شود و سُر نخورد. لایه پلاستوسین بایستى با غلطک یا ماله که برروى این تخته کشیده مى‌شود، صاف مى‌شود تا اثر پاى ورزشکار بر روى آن برطرف شود.
توجه:
توصیه مى‌شود که چند تخته پلاستوسین یدکى وجود داشته باشد تا وقتى ردپا برطرف مى‌ش
ود، تأخیرى در برگزارى مسابقه پیش نیاید.
منطقه فرود
۱.حداقل عرض منطقه فرود بایستى ۷۵/۲ متر و حداکثر آن ۳ متر است.
۲.در صورت امکان بایستى باند دورخیز طورى ساخته شود که ادامه وسط باند کاملاً برخط وسط چاله پرش منطبق گردد.
توجه:
چنانچه محور باند دورخیز با خط مرکزى منطقه فرود در یک راستا نباشد یک یا دو نوار در طول محل فرود قرار داده مى‌شود تا این امر حاصل شود. منطقه فرود متمرکز
منطقه فرود متمرکز:
منطقه فرود بایستى با شن نرم و مرطوب پُر شود و سطح بالایى این منطقه بایستى همسطح تخته پرش باشد.
پرش سه گام
۱. پرش سه گام شاملى لى‌لى با یک پا، یک گام و یک پرش مى‌شود.
۲. لى‌لى یا گام اول باید بطریقى انجام گیرد که پرش‌کننده با همان پایى که عمل خیز را انجام داده بروى زمین فرود آید و بهنگام برداشتن گام بایستى با پاى دیگر فرود آید. چنانچه در حین پرش ورزشکارى زمین را با پاى تاب خورنده لمس کند خطا محسوب نمى‌شود.
تخته پرش:
۱. فاصله بین تخته پرش و منتهى‌الیه منطقه فرود بایستى حداقل ۲۱ متر باشد.
۲. توصیه مى‌شود که در مسابقات بین‌المللی، تخته پرش از ۱۳ متر براى مردان و ۱۱ متر براى بانوان از منتهى‌الیه نزدیکتر به منطقه فرود بیشتر نباشد. براى مسابقات دیگر این فاصله بایستى با سطح مسابقه متناسب باشد.
تذکر:
در شرایط دیگر، قوانین مربوط به پرش طول براى پرش سه گام قابل اعمال است.
موارد منع
پزشکی
قانونی
پزشکى
هیئت پزشکى اختیاردار کلیه امور پزشکى مى‌باشد. این هیئت بایستى از امکانات لازم براى معاینات پزشکی، معالجات و مراقبت‌هاى فورى در صحنه مسابقات و در محل سکونت ورزشکاران اطمینان حاصل کند.
قانونى
این هیئت براى اطمینان حاصل‌نمودن از وجود امکانات لازم براى کنترل دوپینگ بایستى با کمیته سازمان‌دهنده مسابقات در تماس باشد و همراه با هیئت پزشکى مسؤول کلیه موارد کنترل دوپینگ مى‌باشد.
این هیئت که متشکل از سه، پنج و یا هفت نفر مى‌باشد تعیین مى‌شود. بعلاوه، در مسابقاتى که برگزار کنندگان آن، تشکیل چنین هیئتى را براى برگزارى بى‌نقص مسابقات ضرورى تشخیص دهند، هیئت ژورى منصوب مى‌شود. نقش اساسى این هیئت بررسى و رسیدگى به اعتراض‌هایى است که طبق قانون ۱۴۷ صورت مى‌گیرد. این هیئت همچنین به مشکلاتى که در خلال برگزارى مسابقه پیش مى‌آیند و براى تصمیم‌گیرى به آن ارجاع مى‌شوند رسیدگى مى‌کند. رأى این هیئت تصمیم نهایى مى‌باشد. به هنگام تصمیم‌گیرى در مورد مطالبى که در مقررات فدراسیون منعکس نیامده است رئیس هیئت ژورى گزارشى از این موارد براى دبیرکل فدراسیون مى‌فرستد.
شرایط بازیکنان
جنس و سن
– زنان و مردان جوان:
هر ورزشکارى که تا سى‌ویکم دسامبر سالى که مسابقات برگزار مى‌شود بیش از بیست‌سال نداشته باشد.
– پا به سن گذاشته:
هر ورزشکار زنى که تا سى‌ویکم دسامبر سال برگزارى مسابقات ۳۵ سال به بالا داشته باشد.
– پا به سن گذاشته:
هر ورزشکار مردى که تا سى‌ویکم دسامبر سال برگزارى مسابقات چهل سال به بالا داشته باشد.
داوران و برگزارکنندگان
هیئت داوران
جدول‌نویس و منشی
طراح مسیر
هیئت داوران
داوران
-کمک داور
وقت‌نگهدار
داوران
۱. براى مسابقات روى پیست، مسابقات میدانی، مسابقات دو و مسابقات راهپیمایى و غیره که در خارج از استادیوم برگزار مى‌شود بایستى سرداور جداگانه‌اى تعیین شود. سرداور خارج از استادیوم اختیارى در مسائلى که جزو مسؤولیت‌هاى کارشناس اصلى مسابقات دو مى‌باشد، ندارد.
۲. سرداور باید از جراى مقررات در مسابقه اطمینان حاصل کند و بایستى در زمینه کلیه نکات فنى که در خلال مسابقات بوجود مى‌آید و حتى مسائلى که در کتاب مقررات نیز پیش‌بینى نگردیده باشند، تصمیم بگیرد. سرداور اختیار دارد فقط در زمانى که داوران در مورد رفع اختلاف و تعیین مقام در یک مسابقه عاجز مانده‌اند، تصمیم بگیرد. سرداور به هیچ‌وجه حق ندارد مانند داور و کمک‌داور انجام وظیفه نماید.
۳. سرداور خاصى بایستى کلیه نتایج نهایى را بررسى کند. او بایستى به تمام موارد اختلاف رسیدگى کند و درد مورد مسابقات میدانى (بایستى ) بر اندازه‌گیرى رکوردها نظارت داشته باشد.
۴. سرداور اختصاصى هر مسابقه بایستى در زمین مسابقه درباره هر اعتراض و یا ایرادى که مربوط به نحوه اجراى مسابقه باشد تصمیم بگیرد. او اختیار دارد که به هر شرکت‌کننده براى رفتار نادرستش اخطار نموده و یا او را از دور مسابقات مربوط اخراج نماید.
اخطار ممکن است بوسیله نشان دادن کارت زرد به ورزشکار انجام شود و اخراج از دور مسابقه بوسیله نشان دادن کارت قرمز انجام مى‌گیرد. اخطار و اخراج بایستى در کارت نتایج منعکس گردد.
۵. اگر بنا به عقیده سرداور عدالت ایجاب نماید که بنابر شرایط بوجودآمده، مسابقه بایستى تجدید گردد حق دارد مسابقات را باطل اعلام نموده و با تصمیمى قاطع و با نظر او مسابقه در همان روز و یا موقعیت مناسب دیگر انجام گیرد.
۶. سرداور مربوط حق دارد در صورتى که شرایط ایجاب کند محل مسابقات میدانى را تغییر دهد. چنین تغییر و تعویضى پس از آنکه یک دوره کامل از مسابقه انجام گیرد قابل اجرا مى‌باشد.
تذکر:
تغییر جهت و قدرت باد جزو شرایط لازم براى تغییر محل مسابقه نمى‌باشد.
۷. به محض کامل شدن هر مسابقه کارت قضاوت بایستى تکمیل و به وسیله سرداور امضاء و به امتیاز نویس داده شود.
مقررات عمومى:
۱. داور اصلى مسابقات و داور اصلى مسابقات میدانى بایستى وظایف خاص داورهاى مختلف را در رشته‌هاى مربوط تعیین کنند.
۲. مسابقات دو و مسابقات دو در جاده که پایان آن در پیست دو مى‌باشد.
۳. کلیه داوران دو که همگى بایستى از یک سمت پیست عمل نمایند، بایستى برابر ترتیبى که شرکت‌کنندگان به خط پایان مى‌رسند قضاوت کنند و در هر موردى که نتوانند به تصمیم نهایى و توافق برسند، بایستى مراتب به سرداور رجوع شود تا او تصمیم قطعى را اتخاذ نماید.
توجه:
داوران بایستى حداقل با ۵ متر فاصله از پیست و در امتداد خط پایان به نحوى که دید خوبى از آن داشته باشند مستقر گشته و سکویى مرتفع براى آنها مهیا گردد.
مسابقات میدانى:
داوران بایستى در کلیه مواد مسابقات که نتایج حاصله از روى طول و ارتفاع مشخص مى‌گردد، هر نوبت صحیح را قضاوت و اندازه‌گیرى و ثبت نمایند. در پرش ارتفاع و پرش با نیزه زمانى که مانع بالا مى‌رود ارتفاع بایستى دقیقاً اندازه‌گیرى گردد. على‌الخصوص وقتى که بر روى شکستن رکورد رسمى تلاش مى‌شود، حداقل در هر پرشى دو نفر داور بایستى نتایج را همیشه بنویسند که در آخر هر دوره مسابقه با هم مقایسه نمایند. داور اختصاصى بایستى پرشها و پرتاب‌هاى صحیح را با بالا بردن پرچم سفید و پرشها و پرتاب‌هاى خطا را بالا بردن پرچم قرمز اعلام نمایند.
کمک‌داور
۱. کمک‌داوران سرداور را یارى کرده، بدون آن که اختیار تصمیم‌گیرى داشته باشند.
۲. وظیفه کمک‌داور است که در محلى که سرداور تعیین مى‌نماید مستقرشده و از نزدیک مراقب مسابقه و شرکت‌کنندگان در مسابقه و اشخاص دیگر باشد بمحض خطا نمودن و مشاهده هر نوع خلاف قانون از طرف آنان مراتب را کتباً در اسرع وقت به سرداور گزارش نماید.
۳. نقض قوانین با بالابردن پرچم قرمز نشان داده مى‌شود.
۴. تعداد کافى از کمک داوران بمنظور قبول وظایف سرپرستى و نظارت در خطوط تعویض دو امدارى بایستى گمارده شوند.
توجه:
زمانى که کمک‌داورى مشاهده نماید که دونده در غیر از خط خود دویده است و یا در دو امدادى انتقال در خارج از محل تعیین شده صورت گرفته است، بایستى بلافاصله روى پیست، محلى را که خطا انجام گرفته است علامت‌گزارى کند.
وقت‌نگهدار
۱. تعداد کافى از وقت‌نگهداران که متناسب با تعداد شرکت‌کنندگان مسابقه باشد بایستى تعیین شوند که یکى از آنها ریاست بقیه را برعهده دارد.
۲. وقت‌نگهداران یکى از دو وسیله، یعنى کورنومتر و یا دستگاه‌هاى تعیین زمان الکترونیکى دستى را بکار مىبرند. چنین وسایل زمان‌سنج در کلیه قوانین و مقررات این کتاب ساعت اتلاق مى‌گردد.
۳. وقت‌نگهدار بایستى در پایان خط و بیرون پیست قرار گیرد. در صورت امکان او بایستى با حداقل ۵ متر فاصله از خط بیرونى پیست مستقر شود و براى اینکه دید خوبى از خط پایان داشته باشد روى سکوى مرتفعى قرار گیرد.
۴. سه داور رسمى وقت‌نگهدار که یکى از آنها سمت سرداور را داشته باشد و یک یا دو وقت‌نگهدار دیگر بایستى زمان برنده مسابقه را تعیین کنند. زمان گرفته شده بوسیله این دو وقت‌نگهدار به حساب نمى‌آید مگر ساعت یکى از این سه داور رسمى فوق از کار افتاده و زمان را صحیح ضبط ننموده باشد که در این صورت از ساعت وقت‌نگهداران ذخیره به ترتیبى که از پیش قرار مى‌گذارنداستفاده خواهدشد. در کلیه مسابقات بایستى وقت برنده رسمى مسابقه توسط سه ساعت ثبت شود.
۵. هریک از وقت‌نگهداران بایستى مستقلاً عمل نموده و زمان تعیین شده را به کسى نش
ان ندهند و درباره آن یا دیگر داوران بحث ننموده و آنرا در فرمز رسمى منعکس و پس از امضاء دست بدست به سر داور برسانند تا او پس از آزمایش کونومتر وقت‌نگهداران صحت زمان اندازه‌گیرى شده را تأئیدنماید.
۶. سرداور وقت‌نگهداران در مورد زمان رسمى هریک از شرکت‌کنندگان تصمیم خواهدگرفت و پس از در نظرگرفتن شرایط مندرج در قانون ۱۶۰ نتایج حاصله را براى نشر آماده مى‌نماید.
جدول‌نویس و منشى
منشى بایستى کلیه نتایج مواد هرمسابقه را جمع‌آورى کند. این جزئیات بایستى بوسیله سرداور، سروقت‌نگهدار و متصدى دستگاه بادسنج در اختیار وى قرار گیرد.
منشى در اسرع وقت این اطلاعات بدست آمده را بایستى به گوینده مخابره نموده و پس از ثبت نتایج حاصله، این نتایج رسمى را همراه با کارت‌هاى مربوط به مدیر مسابقات ارائه دهد.
منشى مسابقات مسؤولیت تشکیل جلسات و آماده نمودن کلیه صورت جلسات مربوط به آنها را در کلیه جلسات کمیته مربوط بعهده دارد. بعلاوه او بایستى مسؤول کلیه نظم و ترتیب در امور ادارى مسابقات از جمله مکاتباتى مى‌باشد.
طراح مسیر
۱. زمانى که از وسایل تمام اتوماتیک براى زمان‌گیرى استفاده مى‌شود بایستى یک داور اصلى و دو کمک داور فتوفینیش تعیین شوند.
۲. داور اصلى مسؤولیت کارکردن با این دستگاه را بعهده دارد. قبل از شروع مسابقه او با مسؤولین فنى مربوط تماس مى‌گیرد و با وسایل مورد نظر آشنا مى‌شود. او بر آزمایش این وسایل و محل قرارگرفتن آنها نظارت دارد.
۳. داور اصلى بهمراه کمک داوران محل و زمان مربوط به هر مسابقه دهندگان را تعیین مى‌کنند.
۴. داور اصلى زمان و محلهاى رسمى را روى فرم مخصوصى وارد مى‌کند و پس از امضاى آن، آن را به ثبت‌کننده امتیازات مى‌دهد.
۵. در صورتیکه از نوار ویدیویى استفاده شود داور بایستى حدود قبل و بعد از خط پایان را مشخص کند. چنانچه تغییرى در حدود مشخص شده بوجود بیاید او بایستى مسابقه دونفر ورزشکارى که محلهاى آنها عوض شده است، نامعلوم کند. Dead beat
استارتر و فراخواننده ورزشکاران براى شروع مسابقه:
۱. استارتر بایستى نظارت کامل بر روى کلیه استارت‌کنندگان از موقع به جاى خود داشته باشد و در مورد هر موضوعى که به استارت مسابقه مربوط مى‌شود، تصمیم‌گیرى نماید. استارتر با
ید از آمادگى داوران و وقت‌نگهداران اطمینان حاصل کند. (به بند ۱۰ قانون ۱۶۲ مراجعه شود).
۲. در کلیه مسابقات دو که در خط انجام مى‌گیرد استارتر بایستى براى رساندن فرمان خود به دوندگان که در خطوط پیست قرار دارند، از بلندگو استفاده نماید در جایى که از این وسایل استفاده نمى‌شود استارتر بایستى خود را در جایى قرار دهد که فاصله او با استارت کنندگان تقریباً یکسان باشد. در موردى که استارتر نتواند در چنین محلى قرارگیرد طپانچه او و یا یک وسیله مجاز بایستى در آنجا قرار داده شود که بوسیله یک اتصال الکتریکى شلیک مى‌شود.
۳. در خلال مسابقه دو یا سه نفر کمک استارتر بایستى در نظر گرفته شوند که استارتر را یارى دهند.
توجه:
براى مواد ۲۰۰ متر، ۴۰۰ متر، ۴۰۰ متر با مانع و ۱۰۰×۴ متر و ۲۰۰×۴ متر و ۴۰۰×۴ متر امدادى منطقیه است که از ۲ کمک استارتر استفاده شود.
۴. هریک از کمک استارترها باید در وضعیتى قرار بگیرند که بتوانند استارت‌کننده مربوطه را بخوبى ببینند.
۵. اخطار دادن و محروم کردن از ادامه مسابقه مندرج در قانون ۷-۱۶۲ فقط بوسیله استارتر مى‌تواند بمورد اجراء گذارده شود.
دورشماران:
۱. دور شماران در مسابقات بیش از ۱۵۰۰ متر باید دورها را براى کلیه مسابقه‌دهندگان ثبت کنند. براى مسابقات بالاتر از ۵۰۰۰ متر و مسابقات راهپیمایى در پیست تعدادى از دورشماران سرپرستى یک سرداور انتخاب و با کمک کارت‌هاى دورشمارى که برروى هریک بایستى زمان دور انجام شده مربوط ورزشکار مربوط به خود را که مسؤولیت دورشمارى او را دارند ( که بوسیله وقت‌نگهداران رسمى که به آنها داده مى‌شود ) بنویسند.
– زمانى که این سیستم بکار مى‌رود هیچ‌یک از دورشماران نبایستى دور بیش از ۴ نفر دونده و یا ۶ نفر راه‌پیما را ثبت کند.
۲. یک دورشمار خاص براى اعلام تعداد دورهاى باقیمانده به هرشرکت‌کننده انتخاب مى‌شود. این دور شمار مخصوص دورآخر مسابقه را بوسیله بصدا درآوردن زنگ پایان و یا هر وسیله دیگر به اطلاع شرکت‌کنندگان مى‌رساند.
مواد
در دوهاى بیش از ۴۰۰متر عامل اساسى تازه‌اى مطرح مى‌شود به این معنى که از اه
میت سرعت و قدرت بدنى کاسته شده نیاز به استقامت بشدت افزایش مى‌یابد.
دوها
۱۰۰ متر – ۲۰۰- ۴۰۰ – ۸۰۰ – ۱۵۰۰ – ۵۰۰۰ – ۱۰۰۰۰- ۴۲۱۹۵ متر (ماراتن) ۱۱۰ متر با مانع – ۴۰۰ متر با مانع – ۳۰۰۰متر با مانع – ۱۰۰۴ متر امدادى ۴۰۰۴ متر امدادی.
پرشها
پرش طول – پرش ارتفاع – پرش سه گام – پرش با نیزه.
پرتاب‌ها
وزنه – دیسک – نیزه – چکش.
مسابقه‌هاى راهپیمائى در المپیک به مسافت ۲۰ و ۵۰ کیلومتر برگزار مى‌گردد.
مواد دو و میدانى مردان که در ایران انجام مى‌شود:
۱۰۰ – ۲۰۰ – ۴۰۰ – ۸۰۰ – ۱۵۰۰ – ۵۰۰۰ – ۱۰۰۰۰ متر و ۱۱۰ – ۴۰۰ – ۳۰۰۰ متر با مانع . پرش‌هاى طول – ارتفاع – سه گام – بانیزه – پرتاب‌هاى وزنه – دیسک – نیزه – چکش – امدادى ۱۰۰۴ – ۴۰۰۴ متر.
مواد دو و میدانى زنان که در ایران انجام مى‌گیرد:
۱۰۰ متر با مانع – ۱۰۰ متر – پرش طول – ۴۰۰ متر با مانع – ۲۰۰ متر – پرش ارتفاع – ۴۰۰ متر – ۸۰۰ – ۱۵۰۰ متر – ۱۰۰۴ متر – ۴۰۰۴ متر امدادى پرتاب وزنه – پرتاب دیسک – پرتاب نیزه.
پنجگانه زنان:
۱۰۰ متر با مانع – پرش طول – پرتاب وزنه – پرش ارتفاع – دو ۸۰۰ متر .
مواد دهگانه مردان:
۱۰۰ متر – ۴۰۰ متر – پرش طول – پرش ارتفاع – پرتاب وزنه – پرتاب نیزه – پرش با نیزه – ۱۵۰۰ متر – ۱۱۰ متر با مانع – پرتاب دیسک.
امکانات و تجهیزات
وسایل تخصصی رشته
وسایل بازیکن
وسایل تخصصى رشته
تخته استارت قوس صفحه
ابعاد موانع
باند دورخیز و منطقه‌خیز پرش ارتفاع
تخته پرش
ساختمان دایره پرتاب وزنه
ساختمان دایره پرتاب دیسک
چکش
باند دورخیز پرتاب نیزه
قفس پرتاب تخصصی
تخته استارت قوس صفحه
۱. تخته استارت براى کلیه مسابقات تا ۴۰۰ متر و خود ۴۰۰ متر و نیز اولین استارت‌کننده ۲۰۰×۴ و ۴۰۰×۴ متر امدادى استفاده مى‌گردد و به هیچ‌وجه نبایستى براى مسابقات دیگر بکار برده شود. این تخته‌ها بایستى داراى خصوصیات ذیل باشند:
تخته‌ها بایستى از جنس محکم و انعطاف‌ناپذیر ساخته شوند و هیچگونه امتیازى به دونده ندهند.
۲. تخته استارت با تعدادى میخ یا سوزن قطور طورى به روى پیست کار گذارده شود که به پیست حداقل آسیب را برسانند. اتصال تخته باید به نحوى باشد که براحتى و بسهولت از پیست جدا شود. تعداد میخ‌ها، ضخامت و طول آنها بستگى به ساختمان پیست دارد. اتصال تخته استارت باید طورى باشد که به هنگام استارت جابجا نشود.
۳. زمانى که ورزشکار از تخته استارت شخصى خود استفاده مى‌نمایند، تخته استارت بایستى با پاراگراف‌هاى الف و ب فوق مطابقت داشته باشد. این تخته‌ها ممکن است از طرح‌ها و جنس‌هاى مختلف ساخته شوند به شرط آنکه مزاحم و مانعى براى استارت‌کنندگان دیگر نباشد.
۴. در صورتیکه کمیته برگزار کننده مسابقات این تخته‌ها را تهیه کند علاوه بر مشخصات ذکر شده بایستى خصوصیات ذیل را نیز دارا باشد. تخته استارت بایستى شامل ۲ جاى پا بوده که پاى دونده در موقع استارت بروى آن فشار وارد مى‌آورد. صفحات فلزى جاى پا بروى تنه تخته استارت محکم نصب مى‌گردد که به هیچ‌وجه نبایستى از جلو رفتن پا در هنگام جداشدن پا از آن ممانعت بعمل آورد.
صفحات فلزى جاى پا بایستى داراى شیب مناسب با وضع استارت ورزشکار باشد. سطح آنها ممکن است صاف یا مقعر باشد. سطح صفحه‌ها بایستى به گونه‌اى باشد که به میخ‌هاى کفش ورزشکار جاداده خواه برروى صفحه فلزى شیار و یا فرورفتگى ایجاد شود و یا سطح صفحه‌هاى جاى پا با موادى پوشیده شود که میخ‌هاى کفش در آن قرار گیرد. محل نصب صفحه‌ها، در روى تنه سفت و محکم مى‌تواند قابل تنظیم باشد، ولى در خلال استارت واقعى اجازه هیچ حرکتى را نبایستى بدهد. در کلیه موارد صفحات فلزى جاى پا نسبت به یکدیگر بایستى براى حرکت به جلو و عقب قابل تنظیم باشد. تنظیم بایستى بوسیله گیره محکم و یا مکانیسم محکم‌کننده دیگر که بتواند بوسیله ورزشکار به سادگى و بسرعت عملى گردد، صورت گیرد.
تخته استارت را مى‌توان براى کمک به استارتر به دستگاه مجاز آشکارکننده خطاى اس
تارت متصل کرد. این دستگاه علامت صدا دارى که قابل تشخیص براى استارتر اس، ایجاد مى‌کند که استارترمطلع مى‌شود. اگر استارتر متقاعد باشد که استارت خطا بوده، مى‌تواند به زمان عکس‌العمل روى دستگاه آشکارکننده استارت خطا مراجعه کند تا مطمئن شود که استارت دونده خطا بوده است.
ورزشکاران بایستى از تخته استارتى که کمیته برگزار کننده تهیه مى‌کند، استفاده کنند. در مسابقات دیگر هم ممکن است این کمیته صلاح بداند که از تخته استارت‌هایى که خودش تهیه مى‌کند، استفاده شود.
پایان مسابقه:
چوب‌ها و یا تیرهاى خط پایان- در صورتیکه استفاده از این تیرها مانع از فیلمبردارى نشود، دو تیرک سفیدرنگ سراسر خط پایان را مشخص مى‌کند که به فاصله ۱۰۰/۳۰ مترى لبه طرفین پیست قرار مى‌گیرند.۲ تیر خط پایان بایستى از جنس محکم و به ارتفاع ۴۰/۱ متر و عرض ۸ سانتى‌متر و ضخامت ۲ سانتى‌متر باشند.
ابعاد موانع
ارتفاع مانع دوهاى ۲۰۰۰ یا ۳۰۰۰متر بایستى ۹۱۴/۰ متر با ۳+ میلى‌متر باشد بالاتر و پائین‌تر از این مقدار و حداقل عرض مانع ۹۶/۳ متر قسمت بالاى آن چاله ۱۲۷۰۰×۱۲۷۰ میلى‌متر مربع مى‌باشد. وزن هر مانع بایستى بین ۸۰ و ۱۰۰ کیلوگرم باشد. هرمانع بایستى در هر طرفش پایه‌اى باشد که اندازه آن بین ۲۰/۱ تا ۴۰/۱ متر باشد.
مانع بایستى طورى به روى پیست قرار گیرد که با ۱۰۰/۳۰ متر از لبه بالایى آن زمانى که از لبه داخلى پیست اندازه‌گیرى شود داخل زمین قرار گیرد.
تذکر:
توصیه مى‌شود که اولین مانعى که در شروع گذارده مى‌شود حداقل به عرض ۵ متر باشد.
چاله آب که شامل مانع هم مى‌شود بایستى ۶۶/۳ متر طول و عرض داشته باشد. سطح
آب باید همطراز با سطح پیست بوده و در انتهاى مانع تا فضاى تقریباً ۳/۰ متری، به عمق ۷/۰ متر باشد. از تَه چاله بایستى شیبى معمولى بطرف بالا تا سطح پیست و منتهى‌الیه چاله آب داشته باشد.
مانع بایستى محکم در جلوى آب نصب شود و کلیه موانع مسابقه بایستى هم‌ارتفاع باشند. براى اطمینان حاصل نمودن از اینکه شرکت‌کنندگان سالم فرود مى‌آیند، انتهاى محل پرش از آب ( چاله آب) بایستى در منتهى‌الیه آن با مواد مناسبى پوشیده شود که حداقل عرض آن ۶۶/۳ متر و طول ۵۰/۲ متر و ضخامت ۲۵ میلى‌متر باشد.
باند دورخیز و منطقه‌خیز پرش ارتفاع
حداقل طول باند پرش ۱۵ متر است در صورتیکه شرایط مساعد باشد، حداقل باند دورخیز ۲۵ متر مى‌باشد.
حداکثر شیب کلى باند پرش و منطقه خیز در جهت مرکز مانع پرش نباید از ۲۵۰/۱ متر تجاوز کند.
منطقه خیز پرش بایستى هموار باشد و اگز از کف‌پوش‌هاى قابل حمل استفاده شود کلیه قوانین مربوط به مسطح بودن منطقه خیز بایستى در مورد سطح کف‌پوش‌ها اجراء گردد.
علائم:
شرکت‌کننده مى‌تواند از علائمى که بوسیله کمیته برگزارکننده مسابقه تهیه مى‌شود، بهنگام دورخیز و خیز استفاده کند. چنانچه چنین نشانه‌هایى تهیه نشوند او مى‌تواند از نوار چسبان خود استفاده کند اما حق استفاده از گچ یا ماده مشابه دیگر که اثر پاک‌نشدنى از خود به جا بگذارد، ندارد.
مانع پرش:
پایه‌هاى پرش هرنوع و یا مدل پایه‌هاى پرش در صورتیکه محکم باشند مى‌تواند مورد اس
تفاده قرار گیرد. این پایه‌ها بایستى داراى نگهدارنده براى مانع پرش که به پایه متصل است، باشند. این پایه‌ها بایستى به اندازه کافى بلند باشند و از حداکثر ارتفاعى که مانع بالا برده مى‌شود ۱۰۰ میلى‌متر (بالاتر) باشند. فاصله بین پایه‌ها نباید از ۴ متر کمتر و از ۰۴/۴ متر بیشتر باشد.
پایک‌هاى پرش ارتفاع نبایستى در خلال مسابقه تغییر جا داده شوند مگر به نظر سرداور منطقه‌خیز یا فرود نامناسب تشخیص داده شود. در چنین مواردى تغییر حاصله بایستى پس از انجام یک دور کامل پرش انجام گیرد.
مانع پرش بایستى از چوب، فلز یا جنس مناسب دیگر که به مقطع دایره شکل باشد ساخته شود. اندازه طول مانع پرش بایستى بین ۹۸/۳ تا ۰۲/۴ متر و حداکثر وزن آن دوکیلوگرم باشد. قطر مانع بین ۳۱-۲۹ میلى‌متر است. دو پهلوى مانع بایستى طورى ساخته شود که حداقل یک سطح مقعر یا صاف ۲۰۰-۱۵۰×۳۵-۲۹ میلى‌مترى براى قرارگرفتن روى پایه‌ها داشته باشد بخشى از مانع که روى پایه‌ها قرار مى‌گیرد باید مسطح باشد و نبایستى با لاستیک یا ماده دیگرى که ممکن است اصطکاک بین آنها و تکیه‌گاه پایه‌ها را افزایش دهد، پوشیده شوند.
۱۸ تکیه‌گاه‌هاى مانع:
تکیه‌گاه‌ها براى مانع بایستى صاف، مسطح و مستطیل شکل و بعرض ۴۰ میلى‌متر و طول ۶۰ میلى‌متر باشند. تکیه‌گاه‌ها بایستى کاملاً محکم به پایه‌ها در خلال پرش ثابت شد
ه و طولاى قرار گیرند که هرکدام روبروى پایه مقابل باشند. دو انتهاى مانع بایستى طورى بروى آن قرار گیرند که به محض کوچکترین برخورد شرکت‌کننده با مانع، مانع بطرف جلو یا عقب سقوط کند.
پایه‌ها نبایستى با لاستیک یا ماده دیگرى که اصطکاک بین آنها و سطح مانع را افزایش دهد، پوشیده شوند و یا داراى فنر باشد.
همیشه بایستى حداقل به اندازه ۱۰ میلى‌متر بین دو انتهاى مانع و پایه‌ها فاصله وجود داشته باشد.
منطقه فرود:
اندازه منطقه فرود نبایستى کمتر از ۳×۵ متر باشد.
تذکر:
پایه‌ها و منطقه فرود بایستى طورى طرح‌ریزى شود که حداقل ۱۰۰ میلى‌متر بین آنها فاصله باشد تا بتوان از هرگونه انتقال، تکان و حرکت تشک‌ها به پایه‌ها را که باعث لغزش و سقوط مانع مى‌گردد، جلوگیرى نمود.
تخته پرش
جعبه پرش با نیزه
نیزه‌ها
محل فرود
جعبه پرش با نیزه
پرش با استفاده از جعبه‌اى که مواد سخت مناسب ساخته شده و طورى در زمین کار گذاشته شده که لبه آن هم سطح زمین پرش باشد، انجام مى‌گیرد. طول جعبه که از کف داخلى آن اندازه‌گیرى مى‌گردد یک متر و عرض آن در لبه جلو ۶۰۰ میلى‌متر است که بتدریج که باریک‌تر مى‌گردد در لبه انتهایى به ۱۵ سانتى‌متر مى‌رسد. طول جعبه در سطح زمین و ارتفاع دیواره جلویى براساس زاویه ۱۰۵ درجه‌اى که بین پایه و دیواره جلویى تشکیل مى‌شود، تعیین مى‌گردد ( پایه
جعبه نسبت به سطح زمین شیب‌دار بوده و در محل تقاطع با لبه جلویى فاصله عمودى به عمق ۲۰ سانتى‌متر دارد( جعبه بایستى طورى ساخته شود که پهلوهاى خارجى کف شیب‌دار با صفحه انتهایى زاویه ۱۲۰ درجه بسازد. در صورتیکه جعبه از چوب ساخته شود کف آن با ورقه فلزى ۵/۲ میلى‌متر به فاصله ۸۰۰ میلى‌متر از لبه جلویى جعبه پوشیده مى‌شود. پایه‌ها:
از هرنوع پایه‌اى مى‌توان استفاده کرد بشرط آنکه محکم باشد. فاصله بین این پایه‌ها و یا در صورتیکه از پایه‌هایى با بازوهاى متحرک استفاده مى‌شود نبایستى از ۳۰/۴ متر کمتر و از ۳۷/۴ متر بیشتر باشد.
مانع پرش بایستى از چوب فلز یا ماده مناسب دیگر ساخته شده باشد و بایستى داراى مق
طع دایره شکل یا مدوٌر باشد.
طول میله مانع بین ۴۸/۴ و ۵۲/۴ متر و حداکثر وزن آن ۲۵/۲ کیلوگرم مى‌باشد. ضخامت مانع بین ۳۱-۲۹ میلى‌متر است. دو انتهاى مانع طورى ساخته مى‌شود که حداقل یک سطح مقعر یا مسطح ۲۰۰×۳۵-۲۹ میلى‌مترى براى قرارگرفتن روى تکیه‌گاه مانع داشته باشند.
قسمتى از مانع که برروى تکیه‌گاه قرار مى‌گیرد بایستى کاملاً مسطح (صاف ) باشد و به هیچ‌وجه با لاستیک یا جنس دیگرى که سبب افزایش اصطکاک بین مانع و تکیه‌گاه‌ها شود نبایستى پوشیده شود. تکیه‌گاه‌هاى مانع:
از میخ‌ها یا میله چنگک‌هایى براى نگهدارى مانع استفاده مى‌شود که نبایست فرو رفتگى یا ناهموارى داشته باشد و قطر سرتاسر آن بایستى ۱۳ میلى‌متر باشد. این تکیه‌گاه‌ها نباید بیش از ۷۵ میلى‌متر از پایه‌هاى پرش جلو بیاید. مانع پرش بایستى طورى روى آن قرار گیرد که در صورت اصابت نیزه پرش کننده یا خود پرنده به آسانى در جهت منطقه فرود به زمین سقوط نماید.
تکیه‌گاه‌ها نبایستى با لاستیک یا هرنوع ماده دیگرى که سبب افزایش اصطکاک بین آنها و سطح میله مانع گردد، پوشیده شود و یا از فنر درست شود.
تذکر:
جهت کاهش احتمال صدمات وارده به شرکت‌کنندگان در موقع فرود در اثر برخورد به پاى پایه‌هاى پرش، تکیه‌گاه‌هایى که مانع پرش برروى آنها قرار دارد مى‌تواند به روى بازوهاى فرعى که به پایه‌ها متصل هستند، قرار داده تا بدینوسیله بدون افزودن بطول مانع به پایه‌ها فاصله بیشترى بدهند.
نیزه‌ها
هر شرکت‌کننده مى‌تواند از نیزه خود استفاده کند. هیچ شرکت‌کننده‌اى حق استفاده از نیزه دیگر شرکت‌کننگان را ندارد مگر اینکه صاحب آن اجازه بدهد نیزه ممکن است از هرماده و یا ترکیبى از مواد مختلف ساخته شود و داراى طول‌ها و قطرهاى مختلف باشد اما بایستى سطح اصلى آن صاف باشد. نیزه ممکن است با دو لایه نوار چسبدار با ضخامت یکسان و سطح صاف پوشیده شود. این محدودیت شامل انتهاى نیزه که با لایه‌هایى از نوار محافظ تا ارتفاع ۳۰/۰ مترى پوشیده مى‌شود، نمى‌شود اینکار براى جلوگیرى از خطر شکسته‌شدن نیزه به هنگام برخورد با جعه انجام مى‌گیرد.
محل فرود
منطقه فرود نبایستى از ۵×۵ متر کمتر باشد.
ساختمان دایره پرتاب وزنه
ساختمان دایره
ساختمان تخته
-ساختمان وزنه
اندازه‌ها
-اندازه‌های تخته
منطقه فرود
ساختمان دایره
دایره پرتاب بایستى از نوار آهنی، فولاد و یا جنس مناسب دیگر که در آن ه
م سطح زمین خارج از دایره پرتاب باشد، ساخته شود. داخل داویر از سیمان، آسفالت یا مواد محکم دیگر که لغزنده نباشد، ساخته مى‌شود. سطح قسمت داخلى بایستى هموار و ۱۴ تا ۲۶ میلى‌متر پایین‌تر از لبه بالایى قاب دایره پرتاب باشد.
ساختمان دایره پرتاب وزنه
دایره قابل حملى (متحرکی) که خصوصیات فوق را داشته باشد مى‌تواند مورد استفاده قرار گیرد.
اندازه‌ها
قطر داخلى دایره باید ۱۲۵/۲ متر + ۵ میلى‌متر باشد. قاب یا لبه دایره پرتاب بایستى حداقل ۶ میلى‌متر ضخامت داشته باشد و به رنگ سفید شود.
خط سفیدى به عرض ۵۰ میلى‌متر بایستى از لبه طوق فلزى حداقل به طول ۷۵ میلى‌متر از طرفین دایره کشیده شود. این خط مى‌تواند رنگ شود و یا از چوب یا ماده مناسب دیگر ساخته شود. امتداد فرضى لبه (عقبی) این خط سفید بایستى از مرکز دایره عبور کند و در این نقطه نسبت به خط مرکزى قطاع پرتاب زاویه ۹۰ درجه ایجاد کند.
ساختمان تخته
این تخته از جنس چوب یا مواد مناسب دیگرى و به شکل قوس ساخته مى‌شود که بایست لبه داخلى آن با لبه داخلى دایره پرتاب تماس داشته باشد. رنگ تخته باید سفید بوده و بین خطوط قطاع قرار داده شود و طورى ساخته گردد که در زمین محکم شود.
اندازه‌هاى تخته
عرض تخته ۳۰۰ تا ۱۱۲ میلى‌متر و عرض داخلى آن ۲۳/۱ تا ۲۱/۱ متر و ارتفاع آن نسبت به سطح داخل دایره ۱۰۲-۹۸ میلى‌متر است.
تذکر:
تخته‌هایى که خصوصیاتى را که سابقاً فدراسیون تعیین کرده بود دارا باشند، مورد قبول واقع مى‌گردد. ساختمان وزنه
وزنه باید از جنس آهن خالص، برنج و یا فلزاتى که سبک‌تر از برنج نباشد و یا غلافى برنجى که با سرب یا ماده دیگر پُر شده باشد، ساخته شود. وزنه بایستى کرومى و سطح آن صاف باشد.
در مسابقات بایستى از وزنه‌هایى که بوسیله کمیته برگزارکننده تهیه مى‌شون
د، استفاده کرد و نباید در سراسر مسابقه تغییرى در آنها داد. هیچ شرکت‌کننده‌اى حق بردن وزنه‌اى را داخل محوطه مسابقه ندارد. در کلیه مسابقات دیگر ورزشکاران مى‌توانند به شرط آنکه وزنه‌ها به وسیله کمیته برگزارکننده قبل از برگزارى مسابقه بررسى و علامت‌گذارى شود و در اختیار آنها قرار گیرد از وزنه‌هاى خود استفاده کنند. منطقه فرود
این منطقه بایستى با خاکستر، چمن یا ماده مناسب دیگر که اثر وزنه روى آن باقى بماند، پوشیده شود. حداکثر شیب کلى مجاز در جهت پرتاب نبایستى از ۰۰۱/۰ تجاوز نماید.
منطقه فرود بایستى با خطوط سفیدى به عرض ۵۰ میلى‌متر و با زاویه ۴۰ درجه علامت‌گذارى شود و چنانچه این خطوط را امتداد دهیم از مرکز دایره بگذرد.
پرچم مشخص یا نشانه دیگرى که علامت بهترین پرتاب هر ورزشکار است در طول و خارج از خطوط منطقه فرود قرار داده مى‌شود. از یک پرچم یا نشان مشخص مى‌توان براى نشان دادن رکورد جهانى یا رکوردهاى قاره‌اى و ملى موجود استفاده کرد.
ساختمان دایره پرتاب دیسک
دوایر پرتاب بایستى از نوار آهنی، فولادى یا هر جنس مناسب دیگر ساخته شود. بالاى دوایر بایستى همسطح زمین خارج از دایره پرتاب باشد. قسمت داخلى دایره از بتون، آسفالت یا جنس محکم دیگر بشرط لغزنده نبودن ساخته مى‌شود. سطح داخلى دایره پرتاب بایستى هموار و ۲۶-۱۴ میلى‌متر پائین‌تر از لبه بالایى حاشیه دایره باشد.
– اندازه‌ها
– طرح دایره پرتاب دیسک
– ساختمان دیسک
اندازه‌ها
– قطرداخلى دایره پرتاب بایستى ۵۰/۲+۵ میلى‌متر باشد.
– ضخامت لبه دایره فلزى بایستى حداقل ۶ میلى‌متر بوده وسفید رنگ‌آمیزى گردد.
طرح دایره پرتاب دیسک
ساختمان دیسک
بدنه دیسک بایستى از چوب یا هر ماده مناسب دیگر و یک طوقه فلزى که لبه آن مدور باشد، ساخته شود. مقطع لبه بایستى مدور باشد و به شکل دایره واقعى گردشده و شعاعى در حدود ۶ میلى‌متر داشته باشد. ممکن است صفحات مدورى در قسمت مرکزى و در طرفین دیسک کار گذارده شود و یا اینکه دیسک را مى‌توان بدون ضخامت فلزى ساخت ولى بشرط اینکه سطح مورد نظر مسطح باشد و اندازه‌ها و وزن دیسک با ویژگى‌هاى قانونى تطبیق کند.
چکش
ساختمان چکش
سر چکش
مرکز ثقل سرچکش
ساختمان چکش
چکش بایستى از سه قسمت سرفلزى، سیم و دستگیره تشکیل گردد.
۱. طرح دایره پرتاب چکش.
۲. طرح دوایر مرکزى براى پرتاب چکش و دیسک.
سر چکش
اگر غلاف یا ماده‌اى پُر شود بایستى اینکار به نحوى انجام گیرد که ماده پُر کننده در داخل غلاف غیرقابل حرکت و ثابت باشد و مرکز ثقل آن بیش از ۶ میلى‌متر از مرکز کُره فاصله نداشته باشد.
سیم:
سیم بایستى یک تکه صاف و از جنس فنر فولادى که قطر آن کمتر از ۲ میلى‌متر نباشد و یا از سیم استاندارد شماره یازده ساخته شود. سیم چکش نباید در زمانى که عمل پرتاب انجام مى‌گیرد بطور محسوس به طولش اضافه گردد.
براى اتصال یک سر یا هر دوسر سیم بایستى به شکل قلاب درآید.
ساختمان دستگیره :
دستگیره ممکن است از یک حلقه یا ۲ حلقه سیم تشکیل گردد ولى بایستى محکم باشد و هیچگونه مفصل متحرک نداشته باشد. در موقع پرتاب چکش نبایستى بطور قابل ملاحظه‌اى بطول آن اضافه گردد ( کش بیاید). دستگیره بایستى طورى به سیم متصل گردد که درون حلقه گردش نکند و در نتیجه بطول کشى چکش اضاف ننماید.
اتصالات سیم:
سیم بایستى بوسیله محور گردنده‌اى که ممکن است بلبرینک یا ساده باشد به سر چکش متصل گردد. دستگیره بوسیله حلقه یا مفصلى به سیم متصل مى‌شود ولى به هیچ‌وجه نبایستى از حلقه‌گردان استفاده شود.
مرکز ثقل سرچکش
مرکز ثقل سر چکش نبایستى از ۶ میلى‌متر از مرکز کُره فاصله داشته باشد. بایستى امکان کنترل وزنه سر چکش با قراردادن طول کمتر دستگیره روى لبه تیز مدوٌر یک سوراخ افقى که به قطر ۱۲ میلى‌متر باشد، وجود داشته باشد.
باند دورخیز پرتاب نیزه
علایم
ساختمان نیزه
خصوصیات نیزه
جزئیات نیزه
منطقه فرود
حداقل طول این باند بایستى ۲۰ متر و حداکثر ۵/۳۶ متر باشد. در صورتى که شرایط ایجاب کند حداقل طول منطقه دورخیز بایستى ۵/۳۳ متر باشد. این باند با دو خط سفید موازى به عرض ۵۰ میلى‌متر و به فاصله ۴ متر از هم مشخص مى‌شود. پرتاب پنیزه بایستى از پشت قوسى از دایره به شعاع ۸ متر انجام گیرد. قوس شامل یک نوار رنگ شده است و یا از جنس چوب یا فلز به پهناى ۷۰ میلى‌متر ساخته مى‌شود. این قوس همسطح زمین بوده و سفیدرنگ مى‌شود. این خطوط را از منتهى‌الیه قوس خطوطى عمود بر خطوط موازى دورخیز رسم مى‌نمائیم. طول این خطوط ۷۵/۰ متر و عرض آنها ۷۰ میلى‌متر مى‌باشد.
حداکثر شیب جانبى (عرضى ) باند دورخیز ۰۱/۰ مى‌باشد.
علایم
هر شرکت کننده مى‌تواند در کنار مسیر دورخیز نشانه‌اى که بوسیله کمیته برگزارکننده تهیه مى‌شود، قرار دهد که به هنگام دورخیز به او کمک کند. اما نمى‌تواند از گچ یا موادمشابه که اثر پاک نشدنى به جا مى‌گذارد، استفاده کند.
ساختمان نیزه
نیزه از سه قسمت سرنیزه، میله و دستگیره نخ پیچى شده تشکیل مى‌گردد.
میله از فلز ساخته شده و به آن سر فلزى تیزى متصل مى‌شود. سطح میله نبایستى داراى فرو رفتگی،برآمدگی، شیار، سوراخ یا ناصافى باشد و انتهاى آن بایستى صاف و یک تکه باشد.
دسته نخ‌پیچى شده نیزه در مرکز ثقل نیزه قرار مى‌گیرد و نبایستى بیش از ۸ میلى‌متر از اندازه قطر میله تجاوز کند سطح آن نبایست لغزنده باشد و هیچگونه تسمه، فرو رفتگى و برآمدگى داشته باشد. ضخامت قسمت نخ‌پیچى شده بایستى کاملاً یکنواخت باشد.
۲۰. مقطع نیزه در سراسر طول نیزه بایستى مدوٌر باشد و حداکثر قطر میله بایستى در زیر قسمت نخ‌پیچى شده باشد. بخش مرکزى میله از جمله بخشى که زیر قسمت نخ‌پیچى شده است ممکن است استوانه‌اى باشد و یا تا انتهاى آن باندپیچى شود در هر حال کاهش قطرمیله از جلو دستگیره تا پشت آن نبایست از ۲۵/۰ میلى‌متر بیشتر باشد. از دستگیره، نیزه از نوک آن که در جلو قرار دارد تا دُم که در انتها قرار گرفته از قطر آن کاسته مى‌شود. برش طولى دستگیره از نوک در جلو تا دُم
مى‌تواند مستقیم یا محدب ( خمیده ) باشد و در طول نیزه نبایست تغییر ناگهانى در قطر بوجود آید باستثناى پشت نوک نیزه و جلو و پشت دستگیره نخ‌پیچى شده، در انتهاى سرنیزه کاهش قطر نبایستى از ۵/۲ میلى‌متر بیشتر باشد. انحراف از مقطع طولى نبایست در پشت سرنیزه از ۳۰۰ میلى‌متر بیشترشود.
تذکر۱:
از آنجایى که مقطع عرضى مدوٌر است حداکثر اندازه مجاز بین بیشترین و کمترین قطر ۲ درصد مى‌باشد. میانگین این دوقطر بایستى مطابق مختصات یک نیزه مدوٌر باشد.
تذکر۲:
شکل برش طولى با استفاده از یک میله مستقیم فلزى بطول ۵۰۰ میلى‌متر و به عرض ۲۵/۱ میلى‌متر و تیغه ضخامت سنج ۲/۰ میلى‌مترى بسهولت بررسى مى‌شود.
براى بررسى صحت قسمت خمیده برش عمودى این میله بهنگام تمامس با بخش کوتاه نیزه نوسان مى‌کند. در مورد بخش‌هاى مستقیم برش عمودی، این میله بایستى محکم به این قسمت‌ها بچسبد و داخل‌کردن تیغه ضخامت سنجى به قطر ۲۰/۰ میلى‌متر بین نیزه و این میله مستقیم در سراسر طول تماس غیرممکن شد. اینکار در مورد محل اتصال نیزه و میله انجام نمى‌شود. در این هنگام نبایستى مقیاس ۲۵/۱ میلى‌متر از محل تماس بگذرد.
هر دو طرف دیسک بایستى داراى ساختمان یکسان بوده و فرورفتگی، برآمدگى با لبه‌تیز نداشته باشد. کناره‌هاى دیسک در یک خط مستقیم از شروع انحناى قاب (طوقه) تا دایره‌اى به شعاع ۵/۲۸-۲۵ میلى‌متر در مرکز دیسک باریک مى‌شود.
قفس پرتاب تخصصى
قفس پرتاب دیسک
۱. بمنظور تأمین ایمنى تماشاچیان، داوران و یا شرکت‌کنندگان کلیه پرتاب‌هاى دیسک بایستى از یک محوطه بسته (محافظت شده) یا قفس انجام گیرد. قفس مورد نظر، در میادین مهم ورزشى که تماشاچیان زیادى دور تا دور و خارج از منطقه مسابقه مى‌نشینند و مواد دیگر علاوه بر پرتاب دیسک در همان منطقه مسابقه برگزار مى‌شوند، استفاده مى‌شود. در جایى که موارد فوق را شامل نمى‌گردد و بخصوص هنگامى که عمل پرتاب در منطقه آموزشى انجام مى‌گیرد، استفاده از وسیله ساده‌ترى که مناسب باشد رضایت‌بخش مى‌باشد. اطلاعات مورد نیاز در این مورد در دفتر فدراسیون و یا مؤسسات ملى موجود مى‌باشد.
تذکر:
قفس پرتاب چکش خواه بوسیله نصب دایره پرتاب متحد‌المرکز ۵/۲، ۱۳۵/۲ مترى و یا بوسیله تغییر شکل و گسترش قفس از طریق ایجاد دایره پرتاب دیسک دوم پشت دایره پرتاب چکش که در یک امتداد نصب گردند.
۲. قفس پرتاب بایستى بنحوى طرح‌ریزی، ساخته و نگهدارى شود که بتواند دیسکى به وزن ۲ کیلوگرم را که با سرعت ۲۵ متر در ثانیه در حرکت است متوقف سازد. نحوه پرتاب دیسک بایستى بگونه‌اى باشد که خطر کمانه کردن و برگشت دیسک بطرف ورزشکار یا خارج شدن دیسک از بالاى قفس وجود نداشته باشد. در صورت رعایت این خصوصیات مى‌توان از قفس‌هایى با طرح‌ها و ساختمان‌هاى مختلف استفاده کرد.
۳. طرح قفس بایستى نعل‌اسبى شکل باشد و حداقل از ۶ صفحه تورى‌دار با عرض ۱۷/۳ متر (برابر نمودار ) تشکیل شده باشد. عرض دهانه قفس بایستى ۶ متر باشد و در ۵ مترى جلوى دایره مرکزى پرتاب قرار گیرد. حداقل ارتفاع قطعات مشبک ( صفحات توردار) بایستى ۴ متر باشد. جهت جلوگیرى از اینکه دیسک راه خود را از درزها یا محلهاى اتصال صفحات قفس، تورها و یا زیر صفحات توردار به بیرون بازکند بایستى پیش‌بینى‌هاى لازم در طرح و ساختمان قفس پرتاب بعمل آید. طبق
این قوانین از سال ۱۹۵۸-۱۹۷۸ مى‌توان از قفس پرتاب چکش براى پرتاب دیسک استفاده نمود. در این مورد دایره پرتاب بایستى ۸۰ سانتى‌متر ( ۸۰/۰ متر) عقب‌تر کشیده شود تا نسبت به دهانه ۶ مترى و ۵ متر فاصله پیدا کند که از هرگونه خطر احتمالى جلوگیرى شود و بر امنیت آن افزوده گردد.
۴. تور قفس مى‌تواند از فیبر یا ریسمان‌هاى مصنوعى یا طبیعى و یا سیم‌هاى فولادى با کشش زیاد یا کم ساخته شود. حداکثر اندازه شبکه‌هاى تورى فلزى بایستى ۵۰ میلى‌متر و ۴۴ میلى‌متر براى تورهاى نخى باشد. حداقل اندازه سیم یا ریسمان به ساختمان قفس دایره پرتاب داشته اما حداقل فشار براى شکستن ( پاره کردن) آنها ۴۰ کیلوگرم مى‌باشد.
– قفس جدید که تنها براى پرتاب دیسک بکار مى‌رود.
– استفاده از قفس قدیمى پرتاب چکش.
بمنظور اطمینان از امنیت قفس، شبکه فولادى هر ۱۲ ماه یکبار مورد آزمایش قرار مى‌گیرد. براى ریسمان‌هاى فیبرى بازدید نظرى کافى نبوده و در عوض چندین طول نمونه از الیاف استاندارد در شبکه بکار برده مى‌شود. یکى از این الیاف هر ۱۲ ماه یکبار جدا مى‌شود و مورد آزمایش قرار مى‌گیرد تا از قدرت نگهدارى آن اطمینان حاصل شود.
۵. حداکثر خطر فاصله دوشعاع براى پرتاب دیسک از این قفس براى شرکت‌کنندگان راست‌دست و چپ‌دست تقریباً ۹۸ درجه مى‌باشد. وضعیت و تنظیم قفس در منطقه مسابقه ب
راى تأمین امنیت بسیار حیاتى و ضرورى است.
وسایل بازیکن
البسه
کفش‌ها
شماره‌ها
البسه
در کلیه مواد مسابقات شرکت‌کنندگان بایستى از البسه‌اى استفاده کنند که تمیز باشد و طورى طرح شده باشد که قابل اعتراض نباشد و از جنسى دوخته شده باشد که حتى در زمان خیس شدن بدن‌نما نگردد. کلیه ورزشکاران بایستى لباس‌هاى متحد‌الشکلى را که مورد تأئید هیئت حاکمه ملى کشورشان باشد، به تن کنند و ورزشکاران بایستى لباس‌هاى متحدالشکل کشور خود و یا لباس‌هاى باشگاه مربوطه که رسماً توسط هیئت ورزشى دو و میدانى ملى تأئید شده بپوشند. مراسم اهداء جایزه بخشى از مسابقات محسوب مى‌شود.
کفش‌ها
شرکت‌کنندگان ممکن است با پاى برهنه و یا با یک کفش و یا با دو کفش مسابقه دهند. هدف از کفش در مسابقه پایداری، دادن پوشش و گیر بهتر به پاها در روى زمین مى‌باشد. در هر حال مى‌بایستى کفش‌ها بنحوى ساخته شوند که به ورزشکاران شرکت‌کننده کمک اضافى ننموده و فنر و یا هرگونه وسیله دیگرى در آنها بکار برده شود. استفاده از یک بند دور پاشنه‌پا مجاز است. در کلیه مسابقاتى که در بیش از یک روز انجام مى‌شود، مقامات رسمى تیم بایستى در فرم
مخصوصى به کمیته برگزارکننده نوع کفشى که بایستى ورزشکاران به پا کنند را اطلاع دهند. هیچ ورزشکارى حق ندارد که این کفش را در طول برگزارى مسابقه عوض کند. ورزشکارانى که در مسابقات ترکیبى شرکت مى‌کنند، نوع کفشى را که در هر مسابقه پوشیده مى‌شود تعیین مى‌کنند.
تعداد میخ‌هاى کفش:
در کف کفش، پنجه و پاشنه آن در دو و میدانى مى‌توان تا یازده میخ استفاده کرد ولى محل میخ‌ها نبایستى از یازده تا تجاوز کند.
طول و ضخامت میخ‌ها:
زمانى که مسابقه روى سطوح مصنوعى ( پیست‌هاى تمام فصل تارتان ) برگزار مى‌گردد، طول بخشى از هر میخ که از پاشنه پا یا پنجه بیرون آمده است نبایستى از ۹ میلى‌متر باشد، مگر در پرش ارتفاع و پرتاب نیزه که نباید از دوازده میلى‌متر بیشتر باشد. کلفتى یا قطر این میخ‌ها ۴ میلى‌متر است.
در غیر از این سطوح حداکثر طول میخ‌ها ۲۵ میلى‌متر و قطر آنها ۴ میلى‌متر مى‌باشد.
کف‌کفش و پاشنه آن:
کف یا پاشنه کفش مى‌تواند داراى شیار، فرورفتگى ، برجستگى و یا تیغه باشد ولى شرط این که جنس آن با پاشنه پا یکى باشد. چنین برجستگى و یا تیغه‌ها بایستى جزو ضخامت کفش قلمداد گشته که سرانجام ضخامت کلى پنجه در پرش ارتفاع نباید از ۱۳ میلى‌متر و ضخامت کلى پاشنه از ۱۹ میلى‌متر بیشتر باشد.
در رشته دیگر کف یا پاشنه ممکن است ضخامت‌هاى متفاوتى داشته باشد.
قسمت‌هاى اضافى و داخلى کفش:
ورزشکاران نبایستى از هیچ وسیله‌اى در داخل یا بیرون کفش استفاده کنند که بر ضخامت کفش بیش از مقدارى که مجاز است بیفزاید و یا به شخصى که آن را به پا مى‌کند، امتیازاتى بدهد که پوشیدن کفش‌هاى فوق‌الذکر نداشته باشد.
شماره‌ها
براى هر شرکت‌کننده بایستى ۲ شماره تهیه گردد که قابل رویت بوده یکى در پشت و یکى در جلوى سینه ورزشکار نصب گردد. تنها در پرش ارتفاع و پرش با نیزه شرکت‌کننده مى‌تواند از یک شماره چه در جلو و چه در عقب استفاده کند. شماره‌هاى سینه بایستى با شماره‌هایى که در برنامه منظور گردیده مطابقت داشته باشد. هرگاه ورزشکارى در مسابقه با لباس گرم بدود بایستى به همان طریق بالا یک شماره بر پشت لباس گرم و یک شماره جلوى آن نصب گردد.
هرگاه در مسابقه از فتوفینیش استفاده مى‌گردد. برگزار کننده مسابقه ممکن است ورزشکاران را ملزم به استفاده از شماره‌هاى اضافى از نوع چسبان بنماید که در پهلوى شورت خود نصب نمایند. در هیچ مسابقه‌اى هیچ شرکت‌کننده‌اى مجاز نخواهد بود که بدون شماره و یا شماره‌هاى مربوط در مسابقه شرکت نماید.
آموزش
– مهارت‌های پایه
– تکنیک‌ها
مهارت‌هاى پایه
– دوهای سرعت
– دوهای امدادی
– دوهای با مانع
– پرشها
دوهاى سرعت
با توجه به اینکه هریک از مراحل سرعت داراى عوامل تعیین‌کننده متفاوتى است. هیچ‌کدام از تمرین‌ها به‌صورت انفرادى نمى‌تواند همزامان همه توانائى‌ها و قابلیت‌هاى مورد نیاز آنرا توسعه دهند. بنابراین ورزشکار مى‌باید با انجام تمرین‌هاى مختلف نسبت به توسعه زمان عکس‌العمل، شتاب‌گیری، سرعت استقامت اقدام کند. دقت کنید که ظرفیت‌هاى قدرت و سرعت استقامت در مقطع نوجوانان به‌طور کامل توسعه نیافته است و لذا این امر باید در حین تمرین‌ها در نظر گرفته شود.
– نظریه اصلی دویدن – تمرین‌های پایه دویدن
– بازی‌های دویدنی – تکنیک دوهای سرعت
– مراحل آموزش دوهای سرعت – تکنیک شروع دوهای سرعت
نظریه اصلى دویدن
دویدن یکى از بنیادى‌ترین مهارت‌هاى دوومیدانى است. این مهارت داراى اهمیت محورى در کلیه دوهاى سرعت، نیمه‌استقامت و استقامت، دوهاى بامانع و رشته‌هاى پرشى است.
هدف‌هاى کلى و عوامل مؤثر
هدف اصلى در کلیه رشته‌هاى دو این است که در طول مسافت مسابقه سرعت دویدن به حد پیشینه رسانده شود. در دوهاى سرعت این امر به معنى به‌دست آوردن و نگهدارى حداکثر سرعت است. در حالى‌که در دوهاى طولانى‌تر یا استقامتى این امر یعنى توزیع بهینه نیرو یا تلاش در طول مسیر مسابقه.
سرعتِ دویدن پیشینه یک ورزشکار بیشتر به قدرت، توان، انعطاف‌پذیرى و تکنیک دویدن بستگى دارد. استقامت ویژه و تاکتیک دویدن نیز در کلیه رشته‌هاى دو، داراى اهمیت است. توجه به این دو عامل یعنى استقامت ویژه و تاکتیک بستگى به ماهیت دوها دارد. به‌طورى که اهمیّت این دو عامل در دوهاى سرعت با دو ماراتن (۴۲،۱۹۵ متر) و یا مسافت‌هاى بیشتر متفاوت است.
قوانین و ساختار بیومکانیکى
سرعت دویدن تحت‌تأثیر دو عامل است: طول گام و تواتر گام
طول گام بهینه معمولاً با ویژگى‌هاى جسمانى و فیزیکى ورزشکار و نیروى ایجاد‌شده عضلات او تعیین مى‌شود. در حالى‌که تواتر گام بیشتر به عوامل وراثتى مانند برخوردارى از درصد بیشترى از تارهاى تند انقباض، مکانیک بدن، تکنیک و هماهنگى عصبى ـ عضلانى بستگى دارد.
هر گام دویدن شامل دو مرحله کلى است:
۱. مرحله اتکاء
۲. مرحله پرواز
این دو مرحله را مى‌توان به مراحل بیشترى مانند مراحل اتکاء در جلو و رانش با راندن براى پاى اتکاء و مراحل تاب دادن به جلو و بازیافت براى پاى آزاد تقسیم‌بندى کرد.
دو قسمت مرحله اتکاء براى کسب سرعت دویدن داراى اهمیت ویژه‌اى است. در مرحله اتکاء در جلو در واقع یک شتاب منفى در حرکت رویه جلوى بدن وجود دارد. برخوردارى از تکنیک کارآمد و مؤثر باعث مى‌شود که این کاهش سرعت به حداقل برسد. براى دست‌یابى به این مهم، دونده باید هنگام ورود به مرحله رانش (راندن)، پا را به‌طور فعال از ناحیه سینه پا روى زمین قرار داده، عمل ”پنجه زدن“ یا ”پنجه کشیدن“ روى زمین (مانند عمل پنجه کشیدن گربه یا اسب روى زمین) را براى ایجاد نیروى رانش بیشتر انجام دهد. تنها مرحله‌اى که ورزشکار مى‌تواند سرعت خود را افزایش دهد. مرحله رانش است. هدف این مرحله این است که بیشترین مقدار نیرو در کمترین زمان ممکن به زمین وارد شود تا طبق قانون سوم نیوتن به همان اندازه و در جهت عکس، نیروى به بدن براى رانش به طرف جلو وارد گردد. در مرحله رانش باز شدن کامل مفاصل مچ پا، زانو، و لگن همراه با تاب خوردن فعال پاى آزاد و عمل راندن دست‌ها براى دست‌یابى به شتاب بیشینه ضرورى است.
تمرین‌هاى پایه دویدن
در اجراء تمرین‌هاى پایه و بنیادى دوهاى سرعت، باید به موارد زیر توجه شود:
ـ عمل باز شدن کامل پاى اتکاء
ـ عمل زانو بلند و حرکت کوتاه لنگرى پاى آزاد
ـ عمل توانمد ولى سبک و بدون تنش دست‌ها
زدن پاشنه به لگن نرمش مج پا حرکت زانو بلند
حرکت جهشی با پای کشیده
انجام تمرین‌هاى ترکیبى و متنوع :
هر تمرین را با یک پا انجام دهید و سپس در تکرار بعدى پا را تعویض کنید.
– زانو بلند + سه گام + زدن پاشنه به لگن + سه گام + زانو بلند + ; :
ـ زانو بلند + زدن پاشنه به لگن + سه گام + زانو بلند + زدن پاشنه به لگن +;.
انجام تمرین‌هاى ترکیبى و انتقالى :
ـ از تمرین مربوط به مچ پا به زانو بلند
ـ از تمرین زانو بلند به سریع دویدن
ـ از تمرین زدن پاشنه به لگن به سریع دویدن
ـ از تمرین جهشى با پاى کشیده به سریع دویدن
در تمرین‌هاى انتقالى بعد از اینکه براى مثال ۲۰ متر حرکت مچ پا یا زانو بلند یا زدن پاشنه به لگن انجام مى‌گیرد بلافاصله آن را با مثلاً ۲۰ متر دویدن سریع دنبال کنید.
حرکت دست‌ها:
ـ دست‌ها را روى کمر یا لگن گذاشته و در حالى‌که ثابت هستند ش
تاب بگیرید. سپس بعد از ۲۰ متر دویدن با استفاده از دست‌ها شتاب بیشترى بگیرید.
ـ دست‌ها را روى سر یا بالاى سر نگه داشته، در حالى‌که بالا قرار دارند شتاب بگیرید و پس از طى ۲۰ متر با استفاده از دست‌ها شتاب بیشترى بگیرید.
تند و کند دویدن :
ـ ۲۰ ـ ۱۰ متر سریع بدوید؛ سپس ۱۰ متر آهسته و آنگاه مجدداً ۲۰ ـ ۱۰ متر سریع دویده و ۱۰ متر بعد را آهسته بدوید و ; .
بازى‌هاى دویدنى
– بازی سرعت (عبور از حلقه لاستیکی)
– بازی امدادی ”امدادی سرعت“
– بازی استقامتی ”دوگانه“
بازى سرعت (عبور از حلقه لاستیکى)
براى هر تیم یک حلقه لاستیکى مطابق تصویر زیر در انتهاء مسافت تعیین‌شده (۳۰ ـ ۲۰ متر) قرار دهید. وظیفه هر فرد این است که با شروع تمرین، با سرعت به‌طرف حلقه دویده، پس از برداشتن، از درون آن گذشته و با سرعت به‌طرف تیم خود برمى‌گردد و با زدن دست خود به دست دونده بعدى به آخر صف مى‌رود و دونده جدید همان کار را تکرار مى‌کند تا اینکه همه افراد موفق به انجام اینکار شوند. براى ایجاد تنوع مى‌توان به اندازه نفرات حلقه‌هاى مناسب تهیّه و از همه خواست تا با هم شروع کنند و پس از گذشتن از میان حلقه به‌جاى اول برگردند و مجدداً همه با هم شروع کنند.
بازى امدادى ”امدادى سرعت“
کلیه اعضاء گروه‌هاى مختلف (مطابق تصویر زیر) در حالى‌که روى یک پا لى لى مى‌کنند پشت سر هم در یک صف روى خط حرکت کنند. اولین نفر هر گروه یک چوب امدادى را حمل مى‌کند و با علامت از پیش تعیین‌شده معلم یا مربى شتاب مى‌گیرد و پس از دور زدن مسیر با همان سرعت خود را به آخر صف رسانده، چوب امدادى را به نفر آخر تحویل مى‌دهد. چوب امدادى باید بلافاصله دست به دست به نفر جلوئى رسانده شود تا این نفر نیز با علامت، سرعت گرفته، پس از طى مسیر به آخر صف برگردد. این کار تکرار مى‌شود.
بازى استقامتى ”دوگانه“
هر دونده باید تعدادى دور از پیش تعیین‌شده را در یک مسیر بسته معیّن (۱۰۰ ـ ۲۰۰ ـ ۴۰۰ متر) به‌صورت صحرانوردى طى کند. در هر دور (مطابق تصویر زیر) ایستگاهى وجود دارد که در آنجا تعدادى هدف روى زمین یا جعبه‌هائى قرار داده شده است. دونده به محض رسیدن به آن محل باید یک توپ را از داخل سبد برداشته، به‌طرف هدف پرتاب کند و اگر هدف را زد طبق مسیر قبلى به دویدن ادامه دهد ولى اگر موفق نشد باید دور مسیر اضافى را طى کرده، به‌کار خود ادامه دهد. این بازى را مى‌توان به‌صورت رقابت‌هاى انفرادى یا امدادى تیمى نیز برگزار کرد.
بازى استقامتى دوگانه
تکنیک دوهاى سرعت
– ویژگی‌های تکنیکی سرعت (مراحل کامل)
– ویژگی‌های تکنیکی مرحله اتکاء
– ویژگی‌های تکنیکی مرحله پرواز
ویژگى‌هاى تکنیکى سرعت (مراحل کامل)
هر گام شامل یک مرحله اتکاء و یک مرحله پرواز است.
ـ مرحله اتکاء مى‌تواند به مرحله اتکاء در جلو و مرحله رانش تقسیم نمود. مرحله رانش تنها مرحله‌اى است که بدن شتاب مى‌گیرد.
ـ مرحله پرواز، شامل مرحله تاب خوردن به جلوى پاى آزاد و مرحله بازیافت پاى اتکاء قبلى است.
مراحل سرعت
ویژگى‌هاى تکنیکى مرحله اتکاء
هدف:
به حداقل رساندن شتاب منفى به‌هنگام تماس پا با زمین و به حداکثر رساندن رانش به جلو
ویژگى‌هاى تکنیکى :
ـ فرود روى سینه پا در مرحله اتکاء در جلو (۱)
ـ خم کردن ران در حین برخورد پا با زمین (استهلاک) به حداقل. پاى آزاد کاملاً از ناحیه زانو خم، بالا آورده شود (۲)
ـ باز شدن کامل مفاصل مچ پا، زانو و لگن پاى اتکاء در لحظه جدا شدن از زمین
ـ تاب خوردن سریع ران پاى راهنما به وضعیّت افقى (۳) (تصویر زیر)
ویژگى‌هاى تکنیکى مرحله پرواز
هدف:
به حداکثر رساندن اتکاء براى رانش به جلو و آماده شدن براى قرار دادن فعّال پا به‌هنگام تماس با زمین ویژگى‌هاى تکنیکى:
ـ زانو به‌طرف جلو و بالا براى حمایت از عمل رانش و افزایش طول گام حرکت مى‌کند (۱)
ـ زانو به‌طور قابل توجّهى در مرحله بازیافت خم مى‌شود تا یک لنگر کوتاه به‌دست آید (۲)
ـ تاب دادن فعال ولى سبک و بدون تنش دست‌ها
ـ حرکت جمع کردن به عقب (حرکت جاروئی) پاى اتکاء در حال فرود به زمین براى به حداقل رساندن عمل ترمز کردن در لحظه تماس پا با زمین (۳) (تصویر بالا)
مراحل آموزش دوهاى سرعت
– تمرین‌های دویدن پایه
– تمرین‌های مقاومتی
– دوهای شتاب‌دار
– تمرین‌های جهشی با پای کشیده
– دوهای تعقیبی
– ۲۰ متر سرعت
تمرین‌هاى دویدن پایه
ـ گرم کردن کامل بدن با انجام تمرین‌هاى دویدن پایه
ـ حرکات زدن پاشنه به لگن، بالا آوردن مچ پا و زانو بلند
ـ از تمرینات متنوع استفاده کنید.
هدف:
توسعه مهارت‌هاى بنیادى دویدن
تمرین‌هاى جهشى با پاى کشیده
ـ حرکت جمع کردن فعال پا به طرف عقب
ـ انجام حرکت پنجه زدن یا پنجه کشیدن با پا
ـ خم کردن مفصل زانوى پاى اتکاء
هدف:
توسعه عمل کششى و باز شدن پا و عمل پنجه کشیدن پا بر روى زمین
تمرین‌هاى مقاومتى
از ورزشکار دیگرى براى ایجاد مقاومت یا وسایلى مانند لاستیک قابل انعطاف استفاده کنید.
ـ مقاومت را مناسب انتخاب کنید.
ـ مطمئن باشید که پاى اتکاء کاملاً کشیده مى‌شود.
هدف:
توسعه مرحله رانش و قدرت ویژه
مراحل آموزش دوهاى سرعت(۲)
دوهاى تعقیبى
ـ از یک قطعه طناب به طول ۵/۱ متر استفاده شود.
ـ دو سر طناب به‌وسیله دو دونده در حالى‌که پشت سر هم و به‌طور آهسته در حال دویدن هستند گرفته مى‌شود.
ـ با رها کردن طناب از سوى دونده جلوئى عمل تعقیب از سوى دونده دوم شروع مى‌شود.
هدف:
توسعه زمان عکس‌العمل و قاببلیت شتاب‌گیرى
دوهاى شتاب‌دار
ـ یک منطقه ۶ مترى علامت‌گذارى شود.
ـ یک دونده در خط دوم منتظر مى‌ماند.
ـ به مجرد اینکه دونده اولى از خط اوّل گذشت، دونده دوم با حداکثر سرعت شروع به دویدن مى‌کند. هدف:
توسعه شتاب‌گیرى و قابلیت دویدن با حداکثر سرعت.
۲۰ متر سرعت
ـ یک منطقه ۲۰ مترى علامت‌گذارى شود.
ـ از مسافت ۲۰ تا ۳۰ متر به‌عنوان دورخیز براى کسب سرعت اولیه استفاده کنید.
ـ منطقه ۲۰ مترى را با حداکثر سرعت بدوید.
هدف:
توسعه سرعت بیشینه یا حداکثر
تکنیک شروع دوهاى سرعت
– ویژگی‌های تکنیکی شروع نشسته مراحل کامل
– تکنیک شروع نشسته
– تکنیک شروع ایستاده
ویژگى‌هاى تکنیکى شروع نشسته مراحل کامل
شروعِ نشسته به چهار مرحله تقسیم مى‌شود: وضعیت ”به‌جاى خود“، وضعیّت ”حاضر“، ”رانش“ و ”شتاب‌گیرى“
– در وضعیّت ”به‌جاى خود“، دونده سرعت شتاب‌گیرى را شروع کرده، براى برداشتن سریع اولین گام آماده مى‌شود.
– در مرحله ”شتاب‌گیری“، دونده سرعت، سرعتِ خود را افزایش داده، مرحله انتقال به‌سرعت کامل را عملى مى‌کند. (تصویر بالا)
تکنیک شروع نشسته
– ویژگی‌های تکنیکی تنظیم صفحه‌های تخته ;
– ویژگی‌های تکنیکی وضعیّت ”حاضر“
– ویژگی‌های تکنیکی مرحله شتاب‌گیری
– ویژگی‌های تکنیکی وضعیّت ”به‌جای خود“
– ویژگی‌های تکنیکی مرحله رانش
– مراحل آموزش شروعِ نشسته
ویژگى‌هاى تکنیکى تنظیم صفحه‌هاى تخته شروع
به‌وجود آوردن وضعیّت ”حاضر“ مطلوب با استفاده از صفحه‌هاى تخته شروع با توجه به اندازه‌هاى بدن و قابلیت‌هاى ورزشکار
ـ صفحه جلوئى تخته شروع ۲ پا پشت خط شروع قرار مى‌گیرد.
ـ صفحه عقبى تخته شروع ۵/۱ پا پشت صفحه تخته شروع جلوئى قرار مى‌گیرد.
ـ صفحه تخته شروع جلوئى صاف‌تر یعنى با شیب کمتر کار گذاشته مى‌شود.
ـ صفحه تخته شروع عقبى با شیب بیشترى کار گذاشته مى‌شود. (تصویر بالا)
ویژگى‌هاى تکنیکى وضعیّت ”به‌جاى خود“
قرار گرفتن در وضعیّت شروع مطلوب با توجّه به اندازه بدن و توانائى‌هاى ورزشکار
ـ هر دو پا در تماس با زمین است.
ـ زانوى پاى عقب روى زمین قرار دارد.
ـ دست‌ها در حالى‌که اندکى بیش از عرض شانه‌ها از هم فاصله دارند روى زمین قرار دارند.
ـ انگشتان دست‌ها، حالتى ”پل“ مانند به‌وجود آورده بازوها وزن بدن را تحمل مى‌کنند.
ـ سر در امتداد صفحه‌هاى تخته شروع قرار مى‌گیرد و چشم‌ها مستقیماً به‌طرف پائین نگاه مى‌کنند. (تصویر بالا)
تکنیک شروع نشسته(۲)
ویژگى‌هاى تکنیکى وضعیّت ”حاضر“
آماده شدن براى مرحله رانش
ـ پاشنه‌ها به‌طرف عقب فشار وارد مى‌کنند.
ـ زاویه زانوى پاى جلو، در وضعیّت حاضر ۹۰ درجه است.
ـ زاویه زانوى پاى عقب در حدود ۱۴۰ ـ ۱۲۰ درجه است.
ـ لگن اندکى بالاتر از سطح شانه‌ها قرار دارد و بالاتنه وضعیتى مایل به پائین دارد.
ـ وزن بدن روى دست‌ها و شانه‌ها بالا و اندکى جلوتر از دست‌ها قرار گیرد. (تصویر بالا)
ویژگى‌هاى تکنیکى مرحله رانش
شروع شتاب‌گیرى و آماده شدن براى اولین گام سریع
ـ در حالى‌که هر دو پا بر صفحه‌هاى تخته شروع فشار وارد مى‌آورند، قسمت پشت ورزشکار باید کشیده باشد و بالاتنه او به طرف بالا بیاید.
ـ دست‌ها همزمان از زمین جدا شده، در وضعیت دست و پا
ى مخالف حرکت مى‌کنند
ـ پاى عقب با شدّت بیشتر در زمانى کوتاه و پاى جلو با شدت کمتر و در زمانى طولانى‌تر به صفحه‌هاى تخته شروع فشار وارد مى‌کنند.
ـ پاى عقب در حالى‌که بدن به‌طرف جلو متمایل است به‌سرعت به‌طرف جلو رانده شود.
ـ در تکمیل عمل رانش مفاصل زانو و لگن را باز کنید.
ویژگى‌هاى تکنیکى مرحله شتاب‌گیرى
افزایش سرعت و ایجاد وضعیّتى براى ورود به سرعت کامل
ـ پاى جلو را براى برداشتن اوّلین گام سریع طورى بردارید که سینه پا روى زمین قرار بگیرد.
ـ وضعیّت بدن را در حالى‌که بدن به‌طرف جلو متمایل است و هنوز باز نشده حفظ کنید.
ـ ساق پا در وضعیّت کشیده و موازى با زمین قرار گیرد.
ـ طول و تواتر گام را از یک گام به گام بعدى افزایش ده
تکنیک شروع نشسته (۳)
مراحل آموزش شروعِ نشسته
شروع از وضعیّت‌هاى مختلف
ـ مى‌تواند به‌طور انفرادى یا دو نفره یا گروهى انجام شود.
ـ یک‌نفر دیگرى را تعقیب کند
هدف:
توسعه عکس‌العمل و شتاب‌گیرى از وضعیّت سکون
عکس‌العمل از شروع ایستاده
ـ شروع ایستاده از خط
ـ استفاده از علامت‌هاى شروع مختلف مانند، صدا، نور، ل
مس و غیره.
هدف:
توسعه عکس‌العمل و تمرکز :
شروع ایستاده
ـ شروع (استارت) با انتقال وزن بدن به جلو بدون دستور (۱)
ـ شروع ایستاده در وضعیّتى که بدن به طرف جلو خم شده است (۲)
ـ شروع ایستاده در حالى‌که دست‌ها با زمین در تماس هستند (۳)
هدف:
توسعه شتاب‌گیرى در حالى‌که بدن ابتدا به‌طرف جلو متمایل و سپس تنه راست مى‌شود.
وضعیّت ”به‌جاى خود“
کاشتن و تنظیم صفحه‌هاى تخته شروع (Start Block)
ـ شرح و نمایش وضعیّت ”به‌جاى خود“
ـ تصحیح این وضعیت به‌وسیله مربى یا همبازى
هدف:
آشنا کردن وضعیّت ”به‌جاى خود“
وضعیّت ”حاضر“
ـ شرح و نمایش وضعیّت ”حاضر“
ـ تکرار تمرین وضعیت ”به‌جاى خود“ و ”حاضر“ و تعویض مکرر این وضعیت‌ها بدون شروع.
ـ تصحیح وضعیت ”حاضر“ به‌وسیله مربى یا همبازى.
هدف:
آشنا کردن وضعیّت ”حاضر“
اجراء کامل تکنیک
ـ انجام شروعِ نشسته و شتاب‌گیرى به مسافت ۱۰ تا ۳۰ متر بدون دستور و با دستور
ـ انجام شروع نشسته با رعایت مدت زمان‌هاى مختلف بین ”حاضر“ و صداى طپانچه به‌صورت انفرادى و دو نفره در خطوط مختلف و خطوط مستقیم و قوسی.
هدف:
ارتباط دادن و الحاق مراحل مختلف براى تکمیل کردن کل مهارت شروع.
تکنیک شروع ایستاده
ویژگى‌هاى تکنیکى شروع ایستاده
توسعه تکنیک شروع مؤثر مطابق با قوانین
ـ پاى راست در پشت خط و پاى چپ با فاصله‌اى در حدود عرض شانه پشت آن قرار گیرد.
ـ وزن بدن روى پاى راست قرار گیرد.
ـ دست‌ها در وضعیّتى باشد که بلافاصله با حرکت پاها هماهنگ شود.
ـ بعد از اعلان علامت شروع وزن بدن روى پاى جلو منتقل‌شده دونده در خط مستقیم شتاب بگیرد.
ـ این بار جاى پاها را تعریض کرده، همان مراحل را تکرار کنید و وضعیّت مناسب و قوى را پیدا کنید. (تصویر بالا)
دوهاى امدادى
– ویژگی‌های تکنیکی دوهای امدادی تعویض ;
– تکنیک غیر دیداری تعویض چوب دردوهای ;
– تکنیک دیداری تعویض چوب در دوهای امدادی ;
– قوانین دوهای امدادی
– تکنیک تعویض چوب امدادی
– مراحل آموزش تعویض چوب در دوهای امدادی
دوهاى امدادى به دو دسته تقسیم مى‌شوند:
۱. دوهائى که در آنها تعویض چوب امدادى به‌صورت غیردیدارى انجام مى‌شود. معمولاً این تکنیک تعویض یا مبادله چوب امدادى در رشته ۱۰۰ × ۴ متر مورد استفاده قرار مى‌گیرد.
۲. دوهائى که در آنها تعویض چوب امدادى به‌صورت دیدارى انجام مى‌شود. معمولاً این تکنیک تعویض یا مبادله چوب امدادى در رشته ۴۰۰ ×۴ متر به‌کار مى‌رود.
ویژگى‌هاى تکنیکى دوهاى امدادى تعویض غیردیدارى مراحل کامل
تکنیک مبادله یا تعویض غیردیدارى به سه مرحله تقسیم مى‌شود: آمادگی، شتاب‌گیرى و تعویض (تصویر بالا)
ـ در مرحله آمادگى دونده آورنده چوب امدادى با نگهدارى حداکثر سرعت خود را براى مبادله چوب امدادى با دونده گیرنده آماده مى‌کند و دونده گیرنده چوب امدادی، در آن مرحله، وضعیّت شروع به‌خود مى‌گیرد.
ـ در مرحله شتاب‌گیرى دو دونده آورنده و گیرنده چوب امدادى باید سرعت‌هاى خود را طورى تنظیم کنند که بتوانند مبادله را در منطقه مجاز بدون از دست دادن سرعتِ حداکثر انجام دهند.
ـ در مرحله تعویض، چوب امدادى باید با استفاده از تکنیک ویژه در کوتاه‌ترین زمان ممکن مبادله شود.
تکنیک غیر دیداری تعویض چوب دردوهای امدادی
– ویژگی‌های تکنیکی تعویض غیردیداری مبادله متناوب
– تعویض غیردیداری ویژگی‌های تکنیکی اندازه‌گیری و علامت‌ها
– ویژگی‌های تکنیکی تعویض غیردیداری مرحله آمادگی
– ویژگی‌های تکنیکی تعویض غیردیداری مرحله شتاب‌گیری
– ویژگی‌های تکنیکی تعویض غیردیداری مرحله تعویض
ویژگى‌هاى تکنیکى تعویض غیردیدارى مبادله متناوب
به حداکثر رساندن سرعت چوب (امدادی) در طول ۴۰۰ متر با استفاده از کوتاه‌ترین مسافت‌هاى دویده‌شده.
ـ اولین دونده چوب امدادى را با دست راست حمل مى‌کند و از طرف داخلى پیست به دومین دونده نزدیک مى‌شود. (تعویض داخلى).
ـ دومین دونده چوب امدادى را با دست چپ دریافت مى‌کند و از طرف خارجى پیست به سومین دونده نزدیک مى‌شود. (تعویض خارجى).
ـ سومین دونده چوب امدادى را با دست راست دریافت مى‌کند و از طرف داخلى پیست به چهارمین دونده نزدیک مى‌شود. (تعویض داخلى)
ـ چهارمین دونده چوب امدادى را با دست چپ دریافت مى‌کند. بسیارى از دونده‌هاى چهارم چوب امدادى را پس از گرفتن با دست چپ به دست راست داده، با سرعت خود را به خط پایان مى‌رسانند. (تصویر بالا)
تعویض غیردیدارى ویژگى‌هاى تکنیکى اندازه‌گیرى و علامت‌ها
- در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.
