مقاله ارزیابی تنوع ژنتیکی جمعی تهای سنجاب ایرانی با استفاده از نشانگرهای بین ریز ماهوار های، استان کردستان، ایران

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله ارزیابی تنوع ژنتیکی جمعی تهای سنجاب ایرانی با استفاده از نشانگرهای بین ریز ماهوار های، استان کردستان، ایران دارای ۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله ارزیابی تنوع ژنتیکی جمعی تهای سنجاب ایرانی با استفاده از نشانگرهای بین ریز ماهوار های، استان کردستان، ایران  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله ارزیابی تنوع ژنتیکی جمعی تهای سنجاب ایرانی با استفاده از نشانگرهای بین ریز ماهوار های، استان کردستان، ایران،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله ارزیابی تنوع ژنتیکی جمعی تهای سنجاب ایرانی با استفاده از نشانگرهای بین ریز ماهوار های، استان کردستان، ایران :

تعداد صفحات:۶

چکیده:

سنجاب ایرانی (Sciurus anomalus) پستاندار شاخص جنگل های بلوط غرب زاگرس در ایران است. علی رغم اهمیت این گونه جانوری در این جنگ لها، اطلاعات ما از خصوصیات زیست شناسی آن بسیار اندک است. این پژوهش با هدف ارزیابی تنوع انجام گرفت. ( ISSR) ژنتیکی جمعی تهای سنجاب ایرانی در استان کردستان با استفاده از نشانگرهای بین ریزماهوارهای ۱ ژنومی از پیاز موی ۴۲ نمونه سنجاب که از سه منطقه تاژان (شهرستان بانه)، ورگول و گوشخانی (مریوان و اورامانات) DNA2 صید شده اند استخراج گردید. از شش آغازگر دی نوکلئوتیدی جهت بسط قطعات بین ریزماهوار های استفاده گردید که سه آغازگر از آنها به دلیل تعداد باند و چند شکلی بیشتر برای اجرای این طرح مورد استفاده قرار گرفتند. سه آغازگر انتخاب شده۸۹ % را نشان دادند. با استفاده از اطلاعات / در مجموع ۵۶ باند تولید کردند که ۵۰ باند پلیمورف با درصد پلیمورفیسم ۲۸ ،(۰/۳۳۴±۰/ حاصل میانگین (± انحراف معیار) تنوع ژنی برای سه جمعیت تاژان، ورگول و گوشخانی به ترتیب ( ۱۶۶۰۰ ) به دست آمد. کمترین فاصله ژنتیکی بین جمعی تهای ورگول و گوشخانی و /۲۵۴۴±۰/ ۰/۲۶۲±۰/۲۱۴۸ ) و ( ۲۱۳۳ ) بیشترین فاصله ژنتیکی بین جمعی تهای تاژان و گوشخانی بر اساس روش نا اریب نئی تعیین گردید. الگوی فاصله ژنتیکی درجمعی تهای مورد بررسی مطابق با فاصله جغرافیایی جمعی تهای مورد بررسی می باشد. مطالعات تکمیلی با سایر نشانگر ها و در مقیاس جغرافیایی بزرگ تر برای مطالعات آتی توصیه می شود.