مقاله سنتز داربست متخلخل پلی ۳-هیدروکسی بوتیرات به روشSolvent casting & Salt leaching و ارزیابی ساختاری آن به منظور کاربرد در مهندسی بافت

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله سنتز داربست متخلخل پلی ۳-هیدروکسی بوتیرات به روشSolvent casting & Salt leaching و ارزیابی ساختاری آن به منظور کاربرد در مهندسی بافت دارای ۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله سنتز داربست متخلخل پلی ۳-هیدروکسی بوتیرات به روشSolvent casting & Salt leaching و ارزیابی ساختاری آن به منظور کاربرد در مهندسی بافت  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله سنتز داربست متخلخل پلی ۳-هیدروکسی بوتیرات به روشSolvent casting & Salt leaching و ارزیابی ساختاری آن به منظور کاربرد در مهندسی بافت،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله سنتز داربست متخلخل پلی ۳-هیدروکسی بوتیرات به روشSolvent casting & Salt leaching و ارزیابی ساختاری آن به منظور کاربرد در مهندسی بافت :

تعداد صفحات:۶

چکیده:

در این مطالعه داربست متخلخل P3HB به روش Solvent casting & Salt leaching سنتز گردید و ساختار آن مورد ارزیابی قرار گرفت. برای ساخت داربست P3HB به این روش، ذرات نمک با اندازه ( ۲۵۰- ۲۱۲) میکرون در محلول w/v 6% پلیمر در کلروفرم پخش گردید. پس ازتبخیر حلال، ذرات نمک توسط آب دیونیزه از دیسک پلیمری خارج گشته و داربست متخلخل حاصل شد. جهت بررسی مورفولوژی ساختار داربست و تعیین اندازه حفره های آن از میکروسکوپ الکترونی نگاره (SEM) استفاده گردید؛ حجم تخلخل ها نیز با روش water replacement مورد محاسبه قرار گرفت. بررسی عکس های SEM نشان داد که تخلخل ها بطور نسبتاً یکنواختی در سرتاسر داربست پراکنده اند و از طرفی با یکدیگر در ارتباط می باشند. اندازه قطر تخلخل ها بین (۲۵۰-۲۱۰) میکرون بدست آمد. حجم تخلخل ها نیز بین (۸۵-۸۰) درصد ( نسبت به حجم ظاهری داربست ) تعیین گردید. با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه، داربست متخلخل پلی ۳-هیدروکسی بوتیرات تهیه شده به روش Solvent casting & Salf leaching را، به دلیل ویژگی های قابل قبول ساختاری آن، می توان به عنوان گزینه ای مناسب برای بکارگیری در زمینه مهندسی بافت مطرح کرد و آن را در آزمایش های تکمیلی نظیر تست های biocompatibility و ; مورد ارزیابی قرار داد.