مقاله بررسی و امکان سنجی جایگزینی الگوی برنامه ریزی ساختاری- راهبردی باالگوی برنامه ریزی جامع شهری در ایران: مطالعه ای تطبیقی- مقایسه ای

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله بررسی و امکان سنجی جایگزینی الگوی برنامه ریزی ساختاری- راهبردی باالگوی برنامه ریزی جامع شهری در ایران: مطالعه ای تطبیقی- مقایسه ای دارای ۲۴ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله بررسی و امکان سنجی جایگزینی الگوی برنامه ریزی ساختاری- راهبردی باالگوی برنامه ریزی جامع شهری در ایران: مطالعه ای تطبیقی- مقایسه ای  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله بررسی و امکان سنجی جایگزینی الگوی برنامه ریزی ساختاری- راهبردی باالگوی برنامه ریزی جامع شهری در ایران: مطالعه ای تطبیقی- مقایسه ای،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله بررسی و امکان سنجی جایگزینی الگوی برنامه ریزی ساختاری- راهبردی باالگوی برنامه ریزی جامع شهری در ایران: مطالعه ای تطبیقی- مقایسه ای :

تعداد صفحات :۲۴

الگوی برنامه ریزی جامع که پایه های نظری و تئوریک آن بر اساس نظریات پاتریک گدس ۱ و ابرکرامبی ۲ در اوایل قرن بیستم بنا نهاده شده است، پس از جنگ جهانی دوم و در پی نیاز به گسترش بی رویه و نیز بازسازی ویرانی شهرهای پس از جنگ مطرح شد. اما، از همان اوایل به دلیل مبنای فلسفی ثابت، انعطاف ناپذیری و عدم شفافیت در نظر و گرایش بیش از حد به اندیش هندسی و کالبدی و عدم توجه به مسائل اقتصادی و اجتماعی- فرهنگی در عمل مورد انتقاد جدی در خاستگاه خود یعنی اروپا و آمریکا قرار گرفت. طولی نکشید که این الگو توسط رویکردها و الگوهای جدید از جمله رویکرد سیستمی و سپس برنامه ریزی راهبردی جایگزین شد. در حالی این جایگزینی در دهه ۱۹۶۰ میلادی اتفاق افتاد که در کشور ما هنوز بعد از گذشت بیش از نیم قرن از اتمام این الگوی برنامه ریزی در غرب، پارادایم اصلی در تهی طرح های توسع شهری محسوب می شود. هدف اصلی این مقاله امکان سنجی جایگزینی طرح های ساختاری- راهبردی با طرح های جامع شهری با رویکردی تطبیقی است. روش تحقیق در این مقاله توصیفی- تحلیلی است و تحقیق با استفاده از مطالعات اسنادی، مرور متون جهانی و یافته های حاصل از بررسی نتایج عینی و کالبدی- فضایی طرح های جامع شهری انجام شده است. نتایج نشان می دهند که اولاً الگوی برنامه ریزی جامع با توجه به نقص های اساسی که هم در مبانی نظری و هم در عرص عمل توسع شهری دارد فاقد کارآیی و کفایت لازم برای هدایت تحولات توسع شهری است و دوماً رویکرد راهبردی بر اساس انعطاف پذیری، مبانی مشارکتی و آینده نگری، توان و ظرفیت لازم برای برنامه ریزی مطلوب و بهین توسع شهری در کشور را داراست.