مقاله اثر یک جلسه ورزش مقاومتی با شدت بالا بر عوامل انعقادی و فیبرینولیز خون، قبل و بعد از ۱۰ هفته تمرین مقاومتی در کودکان چاق

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله اثر یک جلسه ورزش مقاومتی با شدت بالا بر عوامل انعقادی و فیبرینولیز خون، قبل و بعد از ۱۰ هفته تمرین مقاومتی در کودکان چاق دارای ۲۷ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله اثر یک جلسه ورزش مقاومتی با شدت بالا بر عوامل انعقادی و فیبرینولیز خون، قبل و بعد از ۱۰ هفته تمرین مقاومتی در کودکان چاق  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله اثر یک جلسه ورزش مقاومتی با شدت بالا بر عوامل انعقادی و فیبرینولیز خون، قبل و بعد از ۱۰ هفته تمرین مقاومتی در کودکان چاق،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله اثر یک جلسه ورزش مقاومتی با شدت بالا بر عوامل انعقادی و فیبرینولیز خون، قبل و بعد از ۱۰ هفته تمرین مقاومتی در کودکان چاق :

تعداد صفحات :۲۷

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر یک جلسه ورزش مقاومتی با شدت بالا بر عوامل انعقادی و فیبرینولیز، قبل و بعد از ۱۰ هفته تمرین مقاومتی در کودکان چاق بود. بدین‌منظور، ۳۰ کودک پسر چاق هشت تا ۱۲ سال‌ (با شاخص تود بدن ۹۶/۰۸±0/27 کیلوگرم بر متر مربع) به دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند. تمرین مقاومتی به‌صورت سه جلسه در هفته و به‌مدت ۱۰ هفته با شدت ۶۰ـ۴۰ ‌درصد یک تکرار بیشینه برای هشت حرکت اجرا شد. ورزش مقاومتی با شدت بالا شامل دو ست ۱۲ تکراری با ۷۵ درصد یک تکرار بیشینه برای هشت حرکت بود. خون‌گیری در چهار مرحله، قبل و بعد از دور تمرینی در دو نوبت (قبل و بلافاصله پس از فعالیت حاد) انجام شد. برمبنای نتایج مشاهده می‌شود که یک جلسه فعالیت مقاومتی با شدت بالا باعث افزایش سطوح عامل فعال‌کنند پلاسمینوژن بافتی و وان ویلبراند و کاهش عامل مهارکنند فعال‌کنند پلاسمینوژن ـ ۱ شده است؛ اما در هیچ‌یک از گروه‌ها تغییری در سطوح پروتئین S، پروتئین C، تعداد پلاکت‌ها، زمان نسبی ترومبوپلاستین و زمان پروترومبین در پاسخ به یک جلسه فعالیت مقاومتی مشاهده نمی‌شود. سطوح D ‌ـ دایمر نیز تنها در گروه تمرین در پاسخ به فعالیت افزایش یافته است. علاوه‌براین، تفاوت بین‌گروهی در سطوح فیبرینوژن و اینترلوکین۶ مشاهده می‌شود. همچنین، یافته‌ها حاکی از آن است که تغییرات عوامل فیبرینولیز و انعقادی قبل از تمرین مقاومتی در هر دو‌ گروه کنترل و تمرین در پاسخ به ورزش مقاومتی حاد تقریباً مشابه می‌باشد؛ اما پس از سازگاری با تمرینات مقاومتی، در گروه تمرین مقاومتی افزایش عوامل فیبرینولیز و کاهش عوامل انعقادی و التهابی در پاسخ به یک جلسه ورزش مقاومتی حاد مشاهده می‌شود که با سطوح پلاسمایی عامل فعال‌کنند پلاسمینوژن بافتی ،D ‌ـ دایمر و عامل وان‌ویلبراند بالاتر و سطوح اینترلوکین۶، عامل مهارکنند فعال‌کنند پلاسمینوژن ـ ۱ و فیبرینوژن پایین‌تر نشان داده شده است.