مقاله مقایسه روانی کلامی و نامیدن در مواجهه در بیماران مبتلا به ضربه مغزی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله مقایسه روانی کلامی و نامیدن در مواجهه در بیماران مبتلا به ضربه مغزی دارای ۱۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله مقایسه روانی کلامی و نامیدن در مواجهه در بیماران مبتلا به ضربه مغزی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله مقایسه روانی کلامی و نامیدن در مواجهه در بیماران مبتلا به ضربه مغزی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله مقایسه روانی کلامی و نامیدن در مواجهه در بیماران مبتلا به ضربه مغزی :

تعداد صفحات :۱۶

مقدمه و اهداف ضربه مغزی اختلال در کارکرد مغز است که یکی از جنبه‌های اصلی مشکلات این بیماران نقص در سطوح بالای زبانی از جمله نامیدن می‌باشد،ارزیابی نامیدن در بررسی توانایی تولید محتوای زبان ضروری است. از آن‌جایی که ارتقا توانایی نامیدن بر بهبود ارتباط بیماران تاثیرگذار است در پژوهش حاضر قصد بر آن است که این جنبه از اختلالات گفتار و زبان در گروه مبتلا به ضربه مغزی مورد بررسی قرار گیرد تا به آسیب­شناس گفتار و زبان در طراحی برنامه درمانی مناسب کمک کند. مواد و روش­ها پژوهش مقطعی حاضر بر روی ۲۵ بیمار مبتلا به آسیب مغزی خفیف (۲۰ مذکر و ۵ مونث) بستری شده در بیمارستان انجام شد، بیماران بر اساس نمره Glasgow Coma Scale (بالاتر از ۱۳) طبق نظر نورولوژیست وارد مطالعه شدند. ارزیابی مهارت نامیدن با استفاده از نامیدن در مواجهه و روانی کلامی انجام شد. یافته­ها پایایی نامیدن تصاویر در دو مرحله اول و دوم با استفاده از آزمون ضریب همبستگی درون‌رده‌ای (ICC) نشان­دهنده تکرارپذیری بالای آزمون است. همچنین بیماران عملکرد بهتری در روانی معنایی نسبت به روانی واجی نشان دادند. آزمون همبستگی پیرسون نشان داد ارتباط مثبت ضعیف به سمت متوسط بین دو مهارت نامیدن تصویر و روانی کلامی مشاهده شد (۱۰۰/۰= ,p337/0=r). نتیجه ­گیری از آن جایی که مهارت نامیدن از جمله آزمون­های نوروسایکولوژی زبان می­باشد و در بررسی عملکرد اجرایی مهم است؛ بنابر این ارزیابی مشکلات این حیطه در بیماران آسیب مغزی در طرح­ریزی برنامه درمانی ضروری می­باشد.