مقاله ویژگی های بناهای میان راهی و شبکه ی راه های ارتباطی شمال اصفهان در عصر سلجوقی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله ویژگی های بناهای میان راهی و شبکه ی راه های ارتباطی شمال اصفهان در عصر سلجوقی دارای ۳۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله ویژگی های بناهای میان راهی و شبکه ی راه های ارتباطی شمال اصفهان در عصر سلجوقی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله ویژگی های بناهای میان راهی و شبکه ی راه های ارتباطی شمال اصفهان در عصر سلجوقی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله ویژگی های بناهای میان راهی و شبکه ی راه های ارتباطی شمال اصفهان در عصر سلجوقی :

تعداد صفحات :۳۲

اصفهان از صدر اسلام نقش مهمّی در تحوّلات سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی کشور داشت و در دوره­هایی از جمله، عصر سلجوقی به عنوان مرکز حکومت برگزیده شد. در عصر سلجوقی، گسترش راه­های ارتباطی اصفهان با نواحی دیگرِ به منظور سهولت مبادلات و دسترسی به تمامی قلمرو حکومت ضرورت بیش­تری یافت. به تبع آن، بر شمار بناهای خدماتی، نظامی و تجاری میان­راهی افزوده شد؛ چنان­که بناهای قدیمی بازسازی و بناهایی نیز از نو ساخته شد. پرسش­های اصلی مقاله این است که تأثیر عوامل جغرافیایی و اقلیمی بر معماری بومی این بناها چگونه است؟ و ارتباط میان این بناها و شبکه­ی راه­های ارتباطی شمال اصفهان چگونه قابل بازسازی است؟ در این مقاله، بناهای میان­راهی شمال اصفهان، توصیف و تأثیر عوامل ­بوم­شناختی بر مصالح و الگوی معماری آن­ها تبیین و نحوه­ی ارتباط آن­ها با یکدیگر تحلیل شده­است. سپس بر اساس یافته­های باستان­شناسی و منابع تاریخی، شبکه­ی راه­های ارتباطی این ناحیه در دوران سلجوقیان تبیین شده­است. این محدوده در متون تاریخی با نام ناحیه­ی «بُرخوار» معرفی شده و از حصار شهر اصفهان تا رشته­­کوه­های کرکس در شمال را دربر می­گرفته­است. روش گردآوری اطّلاعات، میدانی و اسنادی است و یافته­ها به روش توصیف ـ مقایسه­ ـ تحلیل ارائه شده­اند. در نهایت، چهار بنای میان­راهی رباط­سلطان، دهچی مورچه­خورت، قلعه­ اتابکی و چاله­سیاه کهنه از این دوره معرّفی شده و راه­هایی که از محل این بناها می­گذشته، بازسازی شده­اند. سپس بر اساس وضعیت جغرافیایی، ابعاد و کارکرد فضاهای این چهار بنا، راه­های ارتباطی درجه­ی یک و دو معرّفی شده است.