معنای عارف در عرفان و شعر عرفانی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 معنای عارف در عرفان و شعر عرفانی دارای ۱۸ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد معنای عارف در عرفان و شعر عرفانی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی معنای عارف در عرفان و شعر عرفانی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن معنای عارف در عرفان و شعر عرفانی :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : پیک نور- علوم انسانی

تعداد صفحات :۱۸

ادبیات عرفانی و صوفیانه سرشار از اوصاف عارف و صوفی است، اما گویا شخصیت و صفات عارف و نیز مفهوم اصطلاحی آن مبتنی بر مبانی نظری و فلسفی بررسی نشده است. در عرفان نظری عناصری چون «تجلی انوار ذات الوهی، حرکت و سرعت حرکت جوهری با تمرکز یا جمع، اتحاد تجلیات با نفس و جان آدمی، فنا و بقای ذات» و در ادبیات عاشقانه و عارفانه عناصری چون «مستی و خرابی، باده نوشی، عشق به جلوه های جمال و جلال، رندی، قلندری، ترسایی، زناربندی، میخانه پرستی، خرابات نشینی، اخلاص و همّت در مقابل ریا و تظاهر و سالوس و …» مبانی تعریف «عارف» است. بر این اساس عارف شخصیتی است که ذات خویش را با جمع و تمرکز و نیز با کسب معلومات عقلی، علمی و حسی در معرض تجلیات انوار قاهره ذات جبروتی قرار می دهد و از این طریق با حدوث حرکت و تغیر نوری در ذات مقهور او به سوی فنا و بقای ذاتی سیر و کمال می یابد.وجود آتشین جمال نورالانوار وجود ظلمانی سالک¬تبدیل نور ضعیف وجود سالک به نور غالب وجود نورالانوار.

کلید واژه: عارف، تجلی، حرکت، جمع، فنا و بقا، مستی، شعر فارسی