مقاله بررسی جایگاه معماری و توسعه پایدار در شهر اس?می

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله بررسی جایگاه معماری و توسعه پایدار در شهر اس?می دارای ۱۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله بررسی جایگاه معماری و توسعه پایدار در شهر اس?می  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله بررسی جایگاه معماری و توسعه پایدار در شهر اس?می،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله بررسی جایگاه معماری و توسعه پایدار در شهر اس?می :

چکیده:

شهر اسمی دارای صفات و ویژگی هـای بسـیاری اسـت ، کـه از آن جملـه مـی تـوان بـه تعـادل، زیبـایی، هماهنگی، وحدت، حدو حریم و ; اشاره نمود. یکی دیگر از این ویژگی ها، پایداری است که در شهر و معمـاری اسمی تجلی می یابد. در مقاله ی حاضر با استفاده از روش تحلیلی- توصیفی و با رویکردی استدلی به بیـان جایگاه و نقش معماری پایدار در شهر اسمی پرداخته شده است.، در این راه پـس از ارائـه ی تعریفـی از شـهر اسمی و تبیین وجوه تمایز آن با عبارات مشابه، جایگاه پایداری به صـورت عـام و معمـاری پایـدار بـه صـورت خاص در این شهرمورد بررسی و نقش معماری پایدار در حصول به شهر اسمی مورد مطالعه قرار گرفته اسـت. نتایج مطالعه نشان می دهد که به سبب صفات و ویژگی های ذاتی شهر اسمی که ریشه در دین مبین اسـم دارد، پایداری از مشخصه های اصلی شهر اسمی است و بر این اساس معماری پایدار نیـز اصـلی اسـت کـه در جهت دستیابی به شهر اسمی، همواره مورد توجه بوده و در مسیر تحقق انسان پایدار، نقش مهمی را ایفا مـی نماید.

واژگان کلیدی : شهر اسمی – شهر پایدار – معماری پایدار.

۱

مقدمه

انسان شهر و خانه خود را بر اساس خصوصیات و ویژگی های خویش و اعتقاداتش بنا می نهد، یعنی “بشر همواره خانه اش را به تناسب ساختمان خانه وجود خویش می سازد و چون ساختمان این خانه تغییر کند، شهر و خانه هم طور دیگری ساخته می شود”.۱ براین اساس انسان مسلمان نیز خانه و شهر خویش را چنان بنا می کند که هم اسمی باشد و هم بتواند مسلمانانه در آن زندگی کند.

هنگامی می توان صفت » اسمی« را بر شی و پدیده ای – از جمله بر شهر و معماری – نهاد که آن شی و پدیده بر اساس تعالیم اسمی بنا نهاده شده باشد و به گونه ای در خدمت انسان قرار گیرد که ضمن پاسخگویی به نیازهای مادی، او را به سمت ارزشهای اسمی هدایت نماید.

حال با این اوصاف آیا می توان واقعیتی به نام »شهر « را براساس اعتقادات و باورهای اسمی بنا نهاد و در این صورت مابه ازای آن در سایر ادیان، مکاتب و فرهنگ ها نیز وجود دارد؟ یعنی در مقابل »شهر اسمی«، می توان از »شهر مسیحی« یا »شهر هندوئیستی« یاد کرد؟ این »شهر اسمی« دارای چه ویژگی ها، صفات و خصوصیاتی است و بر چه اصولی بنا شده است؟ نسبت »شهر اسمی« با مقوتی مانند پایداری، توسعه پایدار و شهر پایدار چگونه است و معماری پایدار در آن چه جایگاهی دارد؟

در این مقاله ابتدا چیستی شهر اسمی و ویژگی ها و صفات این شهر در پرتو تعالیم اسمی مورد کنکاش قرار می گیرد و سپس تش می شود در سایه این صفات و خصوصیات، جایگاه پایداری و معماری پایدار در شهر اسمی مورد بررسی قرار گیرد و نقش معماری پایدار در حصول به این شهر تبیین گردد.

۲ شهر اسمی

” در دیدگاه عموم پژوهشگران و ناظران مسلمان و نیز کسانی که هنوز هم در درون و یا در جوار بافت های تاریخی شهرهای اسمی زندگی می کنند، استفاده از اصطح »شهر اسمی« بدیهی می نماید زیرا به عنوان اعضای یک تمدن، این اصطح برای آنان بیانگر هویت ویژه فرهنگی، فضایی و تاریخی خاصی است که محیط شهریشان را از غیر آن جدا می کند”.۲ از این رو برای بازشناسی و ارائه ی تعریفی از شهر اسمی، تکیه بر این هویت ویژه بدیهی می نماید. توضیح زم اینکه در این مختصر در پی ارائه ی تعریفی جامع و کامل و توجه همه جانبه به تمامی زوایای شهر اسمی با تمامی عظمت آن در طول تاریخ نیستیم – چه این امر را با توجه به موضوع بحث نه ممکن و نه زم می دانیم -. در این بخش درپی آنیم تا تعریفی در رابطه با مفهوم شهر اسمی از دیدگاه این مقاله ارائه شود تا از این رهگذر به بررسی جایگاه معماری پایدار در این شهر بپردازیم.

پیش از آغاز بحث در ویژگی ها و خصوصیات و صفات شهر اسمی، زم است در رابطه با کلیت شهراسمی و وجود آن سخن گفته شود.

یکی از دئلی که بر وجود شهراسمی می توان اقامه نمود، کیفیتی است که از واژه »اسمی« استنباط می گردد و آن را از سایر واژگان مشابه که از یک سو ناکافی و از سوی دیگر گمراه کننده اند متمایز می نماید. “واژه »اسمی« ضمن برخورداری از وسعت کافی، دقیق نیز هست”.۳ در یک بررسی مقایسه ای، برای توصیف سکونتگاه های اروپائیان، اصطح »شهر مسیحی«

× داوری اردکانی،۱۳۷۵،ص۱۵

× ابراهیمی، ۱۳۷۵،ص۲۱۲

× هیلن براند،۱۳۸۵،ص۳۸

۲

به همان اندازه ناکارا و غیرمفید است – و در برابر آن واژه »غربی« یا »اروپای غربی« مفید فایده به نظر می رسد – که واژه »اسمی « برای بیان سکونتگاه های مسلمانان مثمرثمر. به دیگر سخن “فایده واژه »اسمی« در این است که به یک نسبت هم اشاره به فرهنگ دارد – فرهنگی که به اندازه فرهنگ اروپای غربی مستقل است – و هم اشاره به اعتقاد می کند، همین اصطح »اسمی« به عنوان یک واژه توصیفی، به میزان زیادی مفیدتر و گویاتر از واژه »مسیحی« است”.۱ از این رو می توان “واژه »اسمی« را هم اشاره به تمامیت مذهبی تلقی کرد و هم اشاره به تمامیت فرهنگی دانست”.۲

از دیدگاهی دیگر نیز می توان به شهر نگریست و وجود شهر اسمی را مورد مداقه قرار داد، بررسی تطبیقی اسم با باورها و اندیشه هایی که از فرهنگ های اصیل شرقی چون چین و هند نشات گرفته اند ما را به این مهم رهنمون می سازد که چرا »شهر اسمی« وجود دارد اما »شهر تائوئیستی« یا »شهر هندوئیستی« در طول تاریخ متبلور نشده است. با فاصله گرفتن از نگرش کالبدی و با بررسی وبژگی های هنری شهر – و حتی معماری- می توان به وجوه اصلی و مشترک هنرهای مذهبی اشاره کرد که عبارتند از: .۱″محتوا و معنای رستگاری و .۲قلمرو هنری” .۳ بر این اساس تائوئیسم به نفی حکومت و قانون های اجتماعی می پردازد و قلمرو جامعه، سیاست و حکومت را ترک می کند، در چنین اندیشه عرفانی که نافی تمدن و مناسبات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی است، سخن گفتن از شهری که بر پایه اعتقادات بنا شده باشد فاقد معناست.

اندیشه ودایی (اندیشه حاکم بر فرهنگ هندی) نیز قلمرو خود را در حیطه کائنات و جهان روح محدود نموده و رستگاری را برپایه ی حرکتی فردی و دارای نمودهای روحانی می داند. در این اندیشه نیز شهر در چارچوب اعتقادات مجال ظهور ندارد. اما هنراسمی قلمرویی متفاوت دارد بصورتی که وسعتی از جهان پیش از تولد تا قیامت را برای رسیدن به رستگاری تقدیم نموده است و همین قلمرو عظیم با تمامی فراز و فرودهایش مضامین هنری را به هنرمند عطا می کند، از سوی دیگر هرچند قلمرو هنر اسمی غیر آرمانی است، اما رستگاری در آن دارای معنایی آرمانی و متعالی است.۴