مقاله بررسی اثرات بازدارندگی نورمازین و تیوریدازین بهعنوان بازدارندههای پیروات دهیدروژناز بر شاخصهای جوانهزنی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله بررسی اثرات بازدارندگی نورمازین و تیوریدازین بهعنوان بازدارندههای پیروات دهیدروژناز بر شاخصهای جوانهزنی دارای ۱۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله بررسی اثرات بازدارندگی نورمازین و تیوریدازین بهعنوان بازدارندههای پیروات دهیدروژناز بر شاخصهای جوانهزنی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله بررسی اثرات بازدارندگی نورمازین و تیوریدازین بهعنوان بازدارندههای پیروات دهیدروژناز بر شاخصهای جوانهزنی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله بررسی اثرات بازدارندگی نورمازین و تیوریدازین بهعنوان بازدارندههای پیروات دهیدروژناز بر شاخصهای جوانهزنی :

تعداد صفحات:۱۶
چکیده:
با توجه به اهمیت فعالیت آنزیم پیروات دهیدروژناز در متابولیسم سلولهای گیاهی و عدم مطالعه اثرات کاهش و یا توقف فعالیت این آنزیم در جوانهزنی بذور، آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی در آزمایشگاه پژوهشی گروه زراعت و اصلاح نباتات دانشکده کشاورزی دانشگاه مراغه اجرا شد. بدین منظور بذور یکنواخت گندم و جو انتخاب و پس از ضد عفونی با محلول ۱/۰ سدیم دودسیل سولفات و شستشو با آب دیونیزه، ۲۰ بذر به پتریدیشهای ۹ سانتیمتری منتقل و در شرایط کنترل شده به مدت یک هفته نگهداری و سپس شاخصهای مرتبط با جوانهزنی و ارزیابی تسهیم ذخایر بذر مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصل نشان داد که افزودن بازدارندههای پیروات دهیدروژناز سبب کاهش درصد جوانهزنی، وزن خشک ساقهچه، وزن خشک ریشهچه و وزن خشک کل گیاهچه شد. بطوریکه هرچه میزان بازدارندههای مورد مطالعه بیشتر گردید شدت کاهش شاخصهای یاد شده افزایش یافت. بعلاوه نتایج حاصل نشان داد که باقیمانده بذر در اتمام دوره جوانهزنی در اثر تیمار با بازدارندههای پیروات دهیدروژناز افزایش یافت. بطوریکه کمترین میزان این شاخص در شاهد و بیشترین مقدار آن، بهجز تیمار تیوریدازین در جو، در دوز ۵ میلیمولار بدست آمد. اما میزان مصرف ذخایر بذر در بذور گندم و جو با اضافه نمودن نورمازین و تیوریدازین شروع به کاهش کرد. بطوریکه بدون در نظر گرفتن اختلاف معنیداری بین تیمارها میتوان گفت که بیشترین مقدار مصرف ذخایر بذر در تیمار شاهد و کمترین آن در تیمار ۵ میلیمولار مشاهده گردید. کارایی تبدیل مواد ذخیرهای به بخش ساختاری گیاهچه، در پی افزوده شدن نورمازین و تیوریدازین به محیط بذور در حال جوانهزنی گندم و جو کاهش یافت. اگرچه بین شاهد و مقادیر بالاتر بازدارندههای مورد استفاده از نظر کارایی تبدیل اختلاف معنیداری مشاهده گردید.